Fríkirkjan - 01.05.1902, Blaðsíða 10

74
krónu virði í mesta lagi; en hvar hafið þið annars vextina?“
Þau sögbu honum frá bágindum sinum og báðu hann að
umlíða sig um tíma, en það var ekki við það komandi; hann
hótaði að taka af þeim húsið og lát.a bera þau út, fyrst þau
stæðu ekki í skilum.
„Nei, það gerið þér þó ekki, herra Rósendal", sagði Tobías,
„eg er nú búinn að vera hérna í 50 ár, og má ekki hugsa til
þess að verða í ellinni sviptur þessum eina ávexti vinnu minn-
ar, og þurfa að biðjast beininga.*
Loks sagði Rósendal, að af því að hann vissi að þau væru
svo ráðrönd og hrekkjalaus, þá skyldi hann rétt í þetta sinn
sleppa vöxtunum til páska, ef þau fengju sér hringinn.
„fví er nú ver, að við getum ekki tekið því boði. Við
éigum ekki hringinn", sagði Tobías.
„Hvaða vitleysa. Þið fenguð hann í kaffibaununum og
enginn hefir séð hann né gert kröfu til hans“.
„Jú, það hefir einn séð hann“, sagði Tobías.
„Þá hafið þið logið áðan, þið sögðuð þá, að enginn maður
hefði séð hann hjá ykkur“.
„Jú rétt er nú það, en guð á himnum hefir séð hann*.
„Nú — enginn annar“, sagði kaupmaðurinn með fyrir-
Jitningarróm, „jæja, fáðu mér hringinn".
En Tobias sat við sinn keip: „Við eigum hann ekki og
verðum að skila honum til eigandans, annars syndguðum við
gegn guði, sem segir að vér skulum óttast sig og elska, og
t'reysta sér af öllu hjarta“.
„Slúður! Ykkur væri nær að óttast mig, sem get fleygt
ykkur út á klakann, hve nær sem mér sýnist, og þið ættuð
að treysta mér meðan eg geri það ekki“.
Ýmist bað hann eða ógnaði, og fór smá smaman að bjóða
tiu, — tuttuga, — fimmtíu krónur í hringinn, og seinast bauð
hann að gefa þeim upp skuldina, ef hann fengi hringinn.
Gömlu hjónin voru alveg forviða, og voru dauðhrædd um að
hann mundi taka hann af þeim með valdi. Tobías stakk
hringnum undir hálmdýnuna.
„Komdu með hringinn, eg vil fá hann strax, ætlarðu
ekki að fá mér hann?“ og hann tók um leið í handlegginn á
. <• .1, " • ; .