Kennarinn - 01.01.1901, Blaðsíða 2

—34—
O, livnð oss væri þuð rtbærilegt að líta frain á nýju öldina, ef vér vser-
um liræddir um, að börnin vor tyndn trú og kristindómi og mistu sálu-
bjálpar-vonina.
Diurur vor hinna tldri er bráðum liðinn og nóttin nálgast, [>á vér okki
fáum Jengur unnið. Enn [>á lcunnum vér þó að oiga ólifað nokkur ár.
Þau ár eru dyrinæt! Á ]>eim getum vér lagt þó nokkra steina í grund-
völlinn, sem börn vor eiga að byggja ofan á. A peim árum getuin vér,
góðir landar, ef vér höldum saman og vinnum í kærleikanum, uppbygt
Jórúsalems inúrveggi sem varnargarð umliverfis börnin vor, svo [>au eigi
]>ar vígi að verjast í gegn vonsku og vantrú. Vér landnemarnir purfuiu
að fullgera myndun kirkjulífsins vor á meðal, áður en vör föllum frá.
Og [>ér, sunnudagsskóla-starfsmenn! öldin nfja krefst ]>ess nf yður, að
]>essi börn, sem ]>ér við aldamótin eruð að búa út í lííið, komi frá vðar
liendi til sín með lifandi trúarfjöri og kristiiegum hugsunarhætti. Um-
liugsunin um framtíð barnanna, sem vér við aldamótin erum mintir á, ætti
að verða til ]>ess, að vekja alla menn til starfs og áliuga fyrir sunnudags-
skóla-starfinu. Myndið nfja sunnudagsskóla nú við aldamótin! Hleypið
nvýju fjöri í gömlu skólana! Vaknið, kennarar, *‘sjá, nú er dagur hjálp-
ræðisins.’’ Hugsi liver kennari fyir sig um litla hópinn sinn, um livert
einstakt barn í klassanum sínurn, Æfi barnsins á nf ju öldinni verður að
all. miklu leyti undir pví komin, live vel [>ér leysið af liendi verkið yðar.
Sinnið eigi, kristnir kennarar, solli lieiinsins og liafið eigi lijörtu yðar föst
við veraldlega fjármuni, en liugsið um frelsi barnssálnanna, liugsið um það,
hve óbærilegt ]>að yrði að eittlivert barn misti af eilífri sælu, vegna áliuga-
leysis yðar.
Guð blessi börnunum nyju öldina og styrki oss veilca til að búa ]>au út
í lífið.
ÓAFVITANDI ÁHRIF KKNNARANS.
Iraun og veru eru álirif ]>au, sem kennarinn liefur samskonar óufvitandi
áhrifum livers annars manns, nema að ]>ví leyti að áhrif sunnudagsskóla-
kennarans eru annað livort til óvenjulega mikils góðs eða til óvenjulega
mikils ógagns.
Áiirif mannsins hefnr verið sagt að væri “skuggi sá, sem leggur af kar-
akter hans.” Áreiðanléga er í hverjum lcennara sterkur, ósynilegur, ómæl-
anlegur kraftur, sem ávalt er að hafa álirif til gó-ðs eða ills, [>ó kennarinn
ekki verði var við pað.
Uftirfylgjandi saga er sögð af einum fucmidagsskdla-staifuuanni: iiinn