Kennarinn - 01.04.1901, Blaðsíða 8

Lexía ö. maí, JOOl, 4. sd. e. páska.
ENGIX SYNI) NÉ SORG' í HIMNARÍKL.
Es tj. '00:1-7, 17, 1S, 25.
1. Eg lieli bænhcyrt pú. sein ekki báðu; eg ICt |>ú fiiimi mig, sem ekki leituöu
rnín; eg sagöi við i>á þjóðj sem ekki ákalláfií tni<j:‘ “Sj'ú, liör em eg.” i. Egútiítti
hendur mínar daglega til ),ess l'ólks, sém cr ólilýðið, sem gengur á illum vegum
eftir eigin hugþótta; i!. Sein reitir mig jafnlega til reiði, og |>að frnmmi fyrir
tninni augsýn; sem fórnfærirí aldingörðum, og brennir reykelsi á tigulstpinuni;
sem lætur fyrir berastí dauðra mauna gröfum, og er uni na'tur í liellum, etursvína-
lcet og liefur óhreinan mat í ilátum sínum; 5. En segir >ó (við aðra); “Ear Hí burt,
kom ekki nærri mér; eg er lielgari en |m.” Þegareg verð reiður, skulu slíkir nrenu
verða aö re.vk, og að eldi, þeiin er allan dag brennur. (i. Sjá! |>aö stendur skrifað
frammi fyrir mér: eg vil eKki þegja, lieldur gjalda; og gjalda skilvíslega, 7. I5æði
syndir sjálfra þeirra, og svo syudir feðra þeirra, segir droftihn, þeirra, er brendu
reykelsi áfjöllum uppi, og smánuðu mig á blótliæðunuui; eg vil mæla þeim út hið
forna athæfi þeirra, og gjalda |>að skilvíslega.
17. því sjá, eg skapa nýjan himin og nýjá jörð; liins fyrverundl slcal ekki framar
inlimt verða, og það skal enguin í liug lcoma. 18. Gleðjist lieldur og faguiðæ og æ
vtir |>vi, sem eg skapa; |>ví sjáið, eg ummyncla Jcrlísalemsborg i fögnuð og innbyggj •
endur liennar í gjeði. 25. Wfir og Uhfib xkulu wrn nnnmn ú bHt, Ijónið /ln xtvá mvi
ioríojffinftið*kal wrn ormmiufieðn. Heergi d uúnu ■Jieilnga fjulli slutlu Jmu noklatd
]>uð ifrnmmi hufu, sem eriU cðu ekaðeamlegt, eegir clroltinn.
TEXTA-SKÝUIEGAi:.
i. v. í 64. kap. (8. v.) sögðu |>eir grátandi, “æ vór erum )>ó allir )>itt fýlk.” Guð
kvéður nú (2.-5. v.) npp þann dóm, að öllum foi'liertii Gyðiúgunum slculi vera út-
skúfað og heiðingjarnir teknir í þeirra stað. “Sjá, liór em eg.” lietta segir guð til
lieiðingjanna. Israel var þogar kallaður með súttmólanum við Abralirim. Öllum
þjóðum býður guð nú til sín fyrir Krist-—2. v. “Ötrðtt hendur míiiar." Guð liefur
ávalt boðið Gyðinguuum til sín. Allan liinn lauga dag undlrbúuings tímans var
liauii aö laöa þáaðsér, en þcir vildu eklci lcoma, eklci þiggja náð lmns. —8. v.
“lleitir mig til reiðí,” (V. Mós. 82:21) og þeir einu sinni slcömmiiðust sin elcki fyiir
það, lieldur frömdu svndir sínar opinberlega. “Fórnfærðu í aldingörðum.” Eklci
í guðs liúsi, lieldur livar sem vera vildi. “Keylcelsi á tigiilsteinum.” A ölturum, sem
|>eir gerðu eftir eigin geðþótta. 4. v. “Ilauðra mannn giöfuni.” Þeir leituðn frótta
til framliðinna, eins og andatrúarmenn nú látast gera Það var bannað (V. .Mós.
18*11). Líka var Gyðingiinum liannað að etá svínakét (III. Mós. 11:7) 5. v. liór
er hræsni þeirra lýst. llún er guöi andstyggileg. -6. v. Kanglæti manna er skrifaö
frammi fvrir guði og verður eiidurgoldiö ef maður ekki sór að sér. 7. v. Syndir
feðranna ganga að erfðum. Þaunig verða til svndir, sein snerta alla þjóðiua og húm
öll líður fvrir. 17. v. Slessías og lians heiliigu siculu rilcja á 'iinni nýju jörð.
(Esaj. 84:4; II. Pót. 8:10, 5:7).- It*. v. Fögnuðtir hinnar endurfædtlu Jerúsalemsbori.-
ar, kirlcjiinnar. 25. v. Allur ófriður hverfur. Eilífur friður ríkir í samfólagi út-
valdra eitis og fvrst í Edcn.