Tákn tímanna - 01.03.1922, Qupperneq 1

Hóttlœtingf af trúnni.
Héttlætingin er skilyrði fyrir eilifri
sælu. Sá einn, sem er réttlátur, á fyrir-
iieiti um eilift líf.
Sönn og fulinægjandi réttlæting er
fólgin í því, að maðurirm nær þvi á-
standi eða sambandi, að Guð kannast
við hann og lýsir hann réttlátan. Dóm-
ur allra annara heflr ekkert gildi í
þessu máli.
Hvar er þá það réttlæti, sem Guð vill
viðurkenna og hvernig verður því náð?
Hvernig verður maður réttlættur.
Biblían segir, að maðurinn verði rétt-
lættur »án verðskuldunar«, þ. e., án
þess hann hafi til þess unnið. Það verð-
ur af náð. Róm. 3,24. Réttlætingin er
þvi ekki laun fyrir neitt það, sem mað-
ur hefir gert eða getur gert. Henni verð-
ur eigi til leiðar komið með verkum,
ekki einu sinni þeim, sem bezt eru. Það
sést ótvíræðlega skýrt, við röksemda-
leiðslu postulans i 3. og 4. kap. Róm-
verjabréfsins og væri þvi rétt að lesa
hana mjög grandgæfilegs.
Þaö atriði, sem í raun og veru var
barist um, á siðbótartimanum. — Rað
var einmitt réttlætingin, — hvernig
henni yrði náð? Hin fráfallna heims-
kirkja rækti Guðsdýrkun sina af mikí-
um áhuga. Hún sóttist eftir réttlæti á
sama hátt og Gyðingarnir á dögum
Krists. Hún sóttist eftir réttlæti á sama
hátt og Gyðingarnir á dögum Krists.
Hún sóttist eftir því með öllum hugs-
anlegum ráðum, er oft voru fögur hið
ytra. Til þess að nálgast Guð, verð-
skulda hylli hans og finna frið, þá var
beitt skriftuin, syndalausn, pílagrims-
ferðum, knéfalli og að skríða á hnján-
um upp heilög kirkjuþrep; menn lögðu
á sig píslir og plágur allskonar og ým-
islegar erfiðar athafnir. En gegn þessu
mannlega fagnaðarerindi, hljómaði hinn