Tákn tímanna - 01.03.1922, Qupperneq 10

50
TÁKN TÍMANNA
„Ég mundi verða vingjarnlegri11.
»Ef ég hefði gelað lifað lííi minu upp
aftur, þá mundi ég hafa lifað því öðru
visi. Eg mundi verða vingjarnlegri«, sagði
maður nokkur, sem var sjötíu og flmm
ára gamall, við dálítinn hóp af ungum
mönnum. I’að er samt sem áður ómögu-
legt. Enginn af oss getur farið aftur í
tirnann og lifað lífinu upp aftur. En eí
vér viljum, þá getum við, þú og ég,
byrjað í dag, að lifa nýju lífi, fullu af
góðgirni. Það er hið farsæla líf; það er
hið göfuga og happasæla líf; það er
'ifið, scin að lokum ber sigur úr býtum.
Því eins og Benjamin Franklin sagði:
wÞegar þú erl góður við aðra, ertu bezlur
við sjálfan þig«.
Látum oss ímynda oss, að Meistarinn
segði við oss í morgun: »í kveld mun
þjónusta yðar vera á enda; í dag hafið
þér síðasla tækifærið til að vinna«. Hve
kviðafullir mundum vér ekki prófa vand-
lega þá leið, sem fætur vorir hafa gengiðl
Vér gleymum báli eigingirni og mclorða-
girndar, sem hefir logað i brjóstum vor-
um, keyrt oss áfram og komið oss lil
að reka olnbogann í aðra til þess að
komast á undan. Ilve lljólt það bál
sloknaði! Ó, hve óskum vér ekki þess,
að vér hefðum tekið tíma til að vera
vingjarnlegir og rélta öðrum hjálparhönd!
Áfreksverkin virðast vera svo lítil í
samanburði við tækifærin að vera vin-
gjarnlegir — aðeins vingjanlegir. En vér
getum ckki lesið Guðs merkiseðil á æli-
dögum vorum. Vér vitum ekki hvaða
dagur er merktur hinn »síðasti«. Það er
ekki ráöstöfun hans, að vér skyldum
vita það. Hann vænlir þess, að vér
muudum gera hvern dag eins dýrðlegau
og vér mundurn óska, að vor siðasti
dagur j'rði.
Og það er viturlega ráðstafað; því
þegar öllu er á botninn hvolft, munu
þeir hlulir, sem fylla oss fögnuði, þegar
vér náum brautarenda vorum, einnig
fylla oss fögnuði í dag. Vér munum
gleðjast yfir því, að minnast þess, að
vér gjörðum vort bezta, að vér ætið
vorum þægilegir og vingjarnlegir. Eu
mcðan vér kappkoslum að gera sjálfa
oss samsvarandi, hæfa og eins duglega
og mögulegl er, þá mcgum vér ekki
glcyma því, að meir en alt þetla er
hæfileiki sá, að vera vingjarnlegur. Lát-
um oss vera viugjarnlegn i dómum
vorum yfir öðrum; virða skoðanir þeirra
hærra og ekki vera svo þráir hvað vor-
um eigin skoðunum viðvíkur. Og látum
oss að minsta kosli vera eins góðgjörð-
arsamir við brestina í fari annara og
vér erum við vora cigin bresti. En
fremur öllu öðru, lálum oss ekki glcyma
lögmáli góðgirninnar á heimilinu. Ef þig
langar lil að fá smyrsl fyrir jiitt særða
hjarla, þegar þú í hinzta sinn litur
framan í einhvern, sem þú hefir elskað,
þá vcrlu vingjarnlegur. Láttu hvern dag
vcrða þrunginn af góðverkum. Mundu
cftir að lífið er lljólt. Það er ekki nógu
langl rnilli vöggunnar og grafarinnar;
milli sáðlíma og uppskeru, lil að stríða,
liata og fyrirlita. Vér höíum cngan tima
lil að sýna vonzku og ágirnd, þess
vegna lálum kærleikann prýða verk
vor; þvi fljóll kemur sólarlag.
M. E. A.
í kvæðinu á bls. 34 í siðasta tbl,, heflr
slæðst inn prentvilla. í 3. vcrsi 2. 1. stendur:
»og sannleikans lafað fær tilbeiðsfumál«, á
að vera: úlbreiðslumál,