Syrpa - 01.12.1915, Qupperneq 22

212
SYRPA, IV. HEFTI 1915
„Hann skrifaði mér og sagði mér fréttirnar; svo fundumst
viS og bárum saman ráS okkar og grétum saman. Og loksins kom
okkur saman um, að þrátt fyrir alt, mundi þaS verSa skynsamleg-
ast, aS hann gerSi þaS; því ekkjan var heilsulítil og ekki líkindi til
aS hún lifSi lengi. Já, guS fyrigefi okkur þaS, aS við bygSum
líf okkar og sælu á annara vansælu og dauSa“.
„En lifði hún þá lengi ?“
,,Já, hún lifSi lengi. Hún lifSi í heil fimm ár. ÞaS var hegn-
ingin, sem viS fengum fyrir yfirsjón okkar. En svo rann upp fyrir
mér dagur eftir þessa löngu fimm ára nótt og eg flutti hingaS.
Þetta varð mitt heimili".
,,Og eftir þaS leiS þér vel ?“
,,Já, eins vel og dauðlegri manneskju getur liSiS. Hann var
góSur maSur og göfugur. Hann var þíSur og viSkvæmur eins og
kona, þegar þaS átti viS. Hann hafSi opin augu fyrir öllu fögru
og góSu, og bændurnir í sókninni elskuSu liann eins og liann væri
faSir þeirra. Af því viS urSum aó ganga í gegn um þennan heita
reynslueld, hefir þaS glatt mig óendanlega, aS enginn prestanua á
eftir honum, hefir veriS heitbundinn nokkurri stúlku, áSur en liann
fékk brauSiS. Eg hefi haft þá reglu, aS spyrja þá aS því áSur en
þeir bundust mér. Eg man eftir hvaS eg tók út þennan fimm ára
reynslutíma og eg vildi ekki vera orsök í því, aS nokkur önnur sál
liSi annaS eins“.
Söfren sat steinþegjandi og einblíndi á frú Margréti. Hún
var svo óendanlega fegurri í hans augum en hún hafSi nokkurn
tíma áSur verið. Svipurinn var sorgblíSur og vingjarnlegur. Alt
í einu fer Söfren aS hágráta, fellur fram fyrir frú Margréti og
leggur höfuSiS í kjöltu hennar:
„Fyrirgefðu okkur, frú Margrét! fyrirgefSu okkur!“ sagSi
hann meS ekka.
Frú Margrét horfSi undrandi á Söfren, þar sem hann lá á
knjánum og grét eins og krakki. Hún lagSi hendina á enniS á
honum eins og í leiðslu og sagði:
„HvaS á þetta að þýSa ? HvaS er um aS vera?“
,,Við María erum ekki systkin", sagði Söfren, „hún er unn-
usta mín. Það hefir veriS eins fyrir okkur og ykkur,fyrsta mann-
inum þínum, viS höfum veriS að bíSa eftir dauða þínum, viS viss-
um þaS ekki, aS þú ættir eilífSarmeóaliS".
,,Svo þetta hefir þá verið ástæSan fyrir því, að þiS hafið út-