Syrpa - 01.12.1915, Qupperneq 53

SYRPA IV. HEETI 1915
243
Hann lioilsaði henni fljótlega og
fór inn í hliðar-herbergið.
Rannveg settist og hlustabi. —
Söngurinn var svo blátt áfram og
injúkur; ]iað var ánægja að hlýða
á hann; röddin var svo undur-skýr.
Hún boið þangað til að Magnhild-
ur liafði lokið seinustu tónunum,
]iá gekk hún ofan.
Dyrnar voru í hálfa gátt, }icss-
vegna hafði söngurinn heyrst svo
greinilega.
Magnhildur sat á stólnum við
hljóðfærið, og talaði við leiksystur
sínar frá æskuáninum. Þær sátu
sfn hvoru mogin við hana.
Hún hafði víst verið að syngja
fyrir þær!
Þær stóðu aliar upp um leið og
Ramnveg kom inn. Hún leit á
klukku Magnhildar,—og klukkan
var orðin tíu. Magnhildur liafði
verið lengi á fótum—Og sungið?
Stúlkurnar höfðu farið að undir-
búa beina, isótt egg, kökur og kaffi,
og borið inn í borðstofuna.
Undireins og Magnhildur varð
þess vísari að þær Ranmveg voru
einar i hcrberginu, þá spurði hún
hana hvort hún vissi hvar Grong
væri. Rannveg sagðist hafa hitt
hann fyrir fáeinum mínútum. “Já”
hvíslaði Magnhildur, hann er aö
leita að syni sínum.
Hugsaðu þér! Strákurinn strauk
með unnustu sinni. — Hann er tví-
tugur, en hún elcki nema sextán!”
“Og vísurnar?” — “Þær voru auð-
vitað eftir hann. Grong er reiður.
Hann ætlaði að gera skáld úr strák-
num!” Þær hlógu báðar.
Magnliildur sagði að strákurinn
hefði verið fluggáfaður, og faðir
hans liefði ferðast með hann til
Dýzkalands, Prakklands, ítalíu og
Englands. Og nú átti hann að fá
að njóta náttúrufegurðarinnar
lieima og félagslífsins — en þá var
hann allur á brott!
Þær þögnuðu, því fótatak Grongs
heyrðist í stiganum. Hann leit á
þær snöggvast með alvarlegum aug-
um, um leið og hann kom inn.
Hann gekk þögull um gólfið, reyn-
andi til að fela sjálfan sig í skegg-
inu, eins og í skógarþykni, eða á
bak við gleraugun, eins og mynd í
brunni.
Svo var se§t að morgunverði, frú-
in gaf sérhverjum hlýtt handtak
eða augnatillit. Presturinn var ekki
kominn, — hann hafði verið á skóla-
nefndarfundi.
Þegar borðum var hrundið, fór
Grong samstundis út i ganginn;
hann hafði ekki opnað munninn í
öðrum tilgangi en að éta og drekka.
Rannveg gekk livatvíslega í lium-
áttina á eftir honum; hana langaði
til þess að tala við hann. Hann
fann það einhvern veginn á sér, og
vildi komast undan, en komst okki,
og varð að ganga með lienni yfir á
hliðarveginn. Er hann fókk að vita
hvert erindið var, hrópaði hann há-
stöfum: “Eg er fyrir langalöngu orð-
inn svo dauðleiður af þessari löngu
kvensnipt, og hennar vandræða-
ákvörðunum, að ég vil helzt ekki
lieyra liana nefnda, og eg ætti að
fara undir eins.” Hann ætlaði að
leggja af stað, en Rannveg lilægjandi
liélt lionum kyrrum, og beindi á-
hrifumsínum að umtalsefninu. En
áður liún hafði lokið máli sínu,
greip hann fram í og sagði: "Hún