Vekjarinn - 01.01.1903, Blaðsíða 4

4
Heim, sagði jeg, en þar var lítið af heimilis-
nauðsynjum. Þar var hvorki borð nje stóll, en í
einu horninu á herberginu lá konan á einhverjum
ræflum. Henni var svo illt í fæti að hún gat ekki
risið á fætur. Við hlið hennar Iá lítil stúlka, senni-
lega 6 ára gömul.
Jeg fór að skrafa við þær, og iitla stúlkan
hændist þegar að mjer.
„Hvar fáið þið að borða?“
„Pað er nú ekki mikið stundum, en Biily er
duglegur drengur, og vinnur sjer inn dálítið fyrir
mat. “
Litli drengurinn, 10 ára gamall, vann þá fyr-
ir móður sinni og systur. Jú, það var satt, hann
var duglegur.
„En því leggist þjer ekki á sjúkrahús?"
Spurningin virtist særa móðurhjartað. Jlún
svaraði með tárin í augunum:
„I-Ivað ætli yrði þá um börnin mín? Billy
gæti ef til vill haft ofan atfyrir sjer, en litla Betty?“
Hún fór að gráta, er hún hugsaði um, hvern-
ig þá mundi fara.
„En barnaheimilin? Ættuð þjer ekki að reyna
að koma þeim þangað? Bjer gætuð svo legið á
sjúkrahúsi, og ykkur öllum iiðið vel.“
Já, jeg hef mí allt af verið að biðja guð um
það. Jeg bið hann daglega að annast börnin min,
svo n-ð þau glatist ekki í götuliflnu hjernaí borginni."
„Treystið þjer þá guði?“
j