Vekjarinn - 01.01.1903, Blaðsíða 20

20
Guði sje lof fyrir það að það eru þó til heimili hjer
á landi, þar sem menn skammast sín ekki fyrir
að þakka guði yflr borðum og meina eitthvað meö
því, — en skyldu þau vera mörg? Hvað þekkir
þú mörg heimili hjerna á íslandi, þar sem það er
gjört. Einu sinni var þó sá siður algengur, en því
iniður hefur það seinast orðið ekki annað en gam-
all siður, annars mundi hann ekki eins gjörsamlega
horflnn úr heilum sveitum. Erlendis þykir sjáifsagt
á kristilegum heimilum að biðja borðbæn við hverja
máltíð; ætli vjer íslendingar yrðum minni menn,
ef vjer færum til þess einnig. Það er naumast
hætt við að það yrði sti'ax aptur dauður siður vor
á meðal; þeir mundu sjá um það vantrúarmenn-
irnir og guðleysingjarnir, sem jafnvel fara svo langt
í heimsku sinni, að þeir gjöra gys að því í blöðun-
um, ef þeir frjetta að einhverjir láti það sjást að
þeir gleypi ekki ofan í sig matinn þakklætislaust,
eins og þeir sjálfir, og — svínin. — Hjer má minna
á bóndann, sem gjörði bæn sína við snæðing á veit-
ingahúsi. Gárungar, sem þar voru við, sögðu þá:
„Þu getur sleppt þessu, bóndi sæll, það er ekki
lengur „móðins." „Jæja,“ svaraði bóndinn, „þá sje
jeg að svínin heima hjá mjer eru „upp í móðinn,"
því þau þakka aldrei fyrir sig, liversu mikið sem
þeim er geflð." -- Það er talið ókurteist og ósam-
boðið siðuðum manni að þakka ekki gestrisni og
greiða, sem mennirnir veita hvorir öðrum, en það
er líklega ekkert athugavert við það, þótt þakklæt-
ið við „gjafarann allra góðra hluta" komi ekki frain