Verði ljós - 01.08.1896, Blaðsíða 7

119
ingunni miklu eins hiklanst og Pjetur forðum: „t>ú ert Kristur
sonur liins lifanda guðs!“
Svo hefi jeg þá ekki öðru hjer við að bæta, Bergþór minn
góður! cn þcirri hón til þín, að þú fyrirgeíir þinum gamla fóstra
allar málalengingarnar. Bins og það er i fyrsta skipti að jeg skrifa
þjer um þess konar cfni, þannig býst jeg og við að j)að vcrði í
síðasta skipti. Jeg býst ekki við því, að þetta, sem jeg heii sam-
anskrifað af fátækt anda míns haii sannfært þig eða beint trúar-
skoðunum þínum í annað iiorf; cn þú ert ungur enn þá, sonur
minn! og sú stund getur upprunnið ylir þig, að lífið og lífsreynsl-
an sýni þjer fallvaltloik þeirra skoðana, sem þú nú hofir grund-
vallað á lífsbyggingu þína; þá gæti svo farið, að þú fyndir eitt-
hvað, er gæti beint skoðunum þínum á rjetta leiö, í hugleiðingum
þíns gamla fóstra viðvíkjandi „spurningunni miklu“. Þá bið jeg
þig að minnast þess, að jeg var og vildi ávalt vera eins og jeg cr nú
þinn elskandi fóstri
Hjörtur.
Kristsmeim — krossmemi.
ii.
Jóhann Friðrik Oherlin.
Þar sem fjdkið Elsass nær lengst í vcstur, liggur dalverpi
eitt lítið, er Steindalur heitir, rúmar tvær þingmannaleiðir frá
Strassborg. Á bak við dalinn gnælir einn af ásum Vogesafjallanna,
Háafell að nafni, en fyrir framan rennur spræna ein lítil, en þó
býsna straumhörð, því liún rennur í halla, og nefnist hún Brauss-
fljót. Ferðamáðurinn sem nú kemur í dalinn, og þangað leita
margir vegna hcilnæmis loptslagsins þar, furðar sig á nafni dal-
vcrpisins, því þar sjest varla „steinn í túni“, þar sem ekki brciða
sig algrænar akurreinar, þar cru svalir skógarrunnar, og hin sináu
bændabýli standa hvervetna umkringd fögrum aldingörðum. Alt
þetta virðist aðkomumanninum harla ósamrímilegt við nafn dal-
verpisins. Og þó kemst hann brátt að því, að dalurinn hcfir einu
sinni borið nafn sitt með rjettu. Fimm jiorp sjer hann í dalnum.
Bitt þeirra, sem í miðjunni liggur, heitir Valdersbach. Þar liggur
sóknarkirkja dalbúa, snoturt hús að utan, cn ekki stór. „Hcfurðu
sjeð föður Óberlín“, segir drengurinn i Valdersbach við ferðamann-
inn. „Hver er faðir Óberlin?“ spyr fcrðamaðurinn. „Nú, liann