Verði ljós - 01.08.1896, Qupperneq 10

122
prestarnir, sem þar höfdn verið á undan Óberiín, höfðu verið skeyt-
ingarlausir leiguþjónar, er kendu sóknarbörnum sínum lítið annað
en dýraveiðar og brennivínsdrykkju1. - Stúber hafði reyndar þessi
fáu ár, sem liann dvaldi í Steindal, kipt mörgu í lag og hefði án
efa komið þar miklu til leiðar, ef hans hefði notið lengur við, en
dvöl hans varð of skammvinn, til þess að þess sæust veruleg merki,
að hann hefði verið þar.
Óberlín sá strax, að hjer var mikið að vinna og margt sem
færa þurfti í lag, en hann sá það jafnframt, að hagur sóknarfólks-
ins hið innra mundi varla batna nema einnig batnaði hagur þcss
hið ytra. Hann sá því hjer tvöfalt verkefni fyrir sjer og hvort-
tveggja þetta einsetti hann sjer að reyna að ieysa að hendi sem
bezt. Hann tók þegar til starfa. Prestsctrið var komið að falli,
svo að varla var í því búandi, en Óbcrlín sá, að hjer var annað
sem vantaði og meira reið á; það var skólahús fyrir börn sókn-
armanna. Framtíð Steindæla eru börnin, hugsaði Oberlín, því verð-
ur fyrst fyrir þeim að sjá. Hann fjekk því til leiðar komið, að
bygt var skólaliús, og ungur og efnilcgur maður fonginn til að
gegna kennarastörfum undir umsjón Óberlíns, cn ekki fjckst þetta
þó fyr en Obcrlín hafði heitið sóknarmönnum því, að hann skyldi sjálf-
ur bera þann kostnað af viðhaldi hússius og kennarahaldinu, sem færi
fram úr tillögum sóknarmanna; en framlög þeirra til skólahússins
voru þó af svo skornum skamti, að liúsið liefði aldrei komizt upp,
ef vinir Óberlíns íStrassborg hefðu ekki hlaupið undir bagga mcðhonum.
„Alt fyrir frelsarann!“ var orðtak Óberlíns og það varð
iífsregla hans í kirkju og utan kirkju. j prjedikunarstólnum flutti
hann hreina evangeiiska kenningu að öllu lcyti ósnortna af hinum
ríkjandi tíðaranda. Prjedikunaraðferð hans var í ýmsu frábrugðin
því, scm þá var tízka; liann lagði aðaláherzluna á það, að hjörtu
Steindæla yrðu snortin; um hitt hirti hann þar á móti ekki, hvort
hún væri samkvæm almennum prjedikunarreglum. Hann hirti ekki
um að Jypta tiiheyrendunum upp til sín, heidur steig. hann sjálfur
niður til þeirra, reyndi' að koinast sem næst hugsunarhætti þeirra
og útlistaði hið torskilda með dæmum úr lifi sófcnarbarnanna. Hann
samdi sig í öilu eftir þörfum og þroskastigi sóknarbarna sinna, svo
að ræða hans smátt og smátt varð oins og þegar góður faðir tal-
*) Uiri cinn þeirra er þessi saga sögð: Hans var vitjnð til að þjónusta veikan
mann, en á leiðintii eá hnnn hjora nálægt veginum; prestur snori þegar heimleið-
is aptur að sækja byssu sina og sagði um leið: „Hjoraskömmin getur hlaupið
frá mjer, on veiki maðurinn getur það ekki!“.