Verði ljós - 01.12.1896, Qupperneq 13

189
oröin fulltíða, en við það hafði viuáttan ekki minkað heldur niiklu
fremur orðið enn dýpri og innlegri. Að minsta kosti áleit Einar
það fyrir sitt loyti og hann ímyndaði sjer hið sama, hvað hana
snerti. Og cndirinn á þvi varð sá, að Einar fór einn góðan veður-
dag í sparifötin sín, og eins og margur ungur maður á hans reki hcf-
ir gjört, bæði á undan og eptir honum, gckk beina leið heim til
Eiríks gamla, til þess að sogja honum frá málavöxtum. Eiríkur
gamli var greindur karl og skildi strax hvert erindið var, en hann
lofaði Einari ekki að tala út, heldur tók fram í og mælti!
„Við skuium bíða nokkur ár, drengur minn“. Hann sló á
öxlina á honum, „jeg verð fyrst að sjá, hvað í þjer býr.“ —Bón-
orðsförinni var lokið í það skiptið.
„Hvað í þjer býr!“ endurtók Einar með sjálfum sjer, er hann
gekk heiin til sín kafrjóður í kinnum. „Jeg skal sýna honum það,
hvað i mjer býr“. Og Einari var blá alvara. Hann ásetti sjer að
liggja ekki á letihliðinni, heldur láta karl sjá það, að hann væri
maður, sém dugur væri í og sem hann því óttalaust gæti trúað
fyrir efnilcgri dóttur sinni.
Það, sem Eiríkur málari átti við, er hann sagði þetta „jeg
verð fyrst að sjá, hvað í þjer býr“, var reyndar nokkuð annað en
það, scm Einar hjelt. Eiríkur átti við það, hvílíkur hann reyndist,
hvort hann reyudist góður og ráðvandur maður. En Einar liafði
lagt annan skilning á orð hans, hann lijelt, að alt væri uudir því
komið, að sjer græddist fje og að hann kæmist í vog. Þess vegna
vanu hann enn ineira en áður og setti meira en hclming viku-
lauua sinna inn í sparisjóðinn. Hann vissi það vel, að efnahagur
foreldra hans var þröngur, að húsaleigan var enn óborguð og að
cldvlðarlaust var orðið, en hann gat ekki tekið neitt tillit til neins
af þessu, hann varð að hugsa um sína eigin framtíð.
Einu sinni l>að móðir hans liann um að lána sjer tíu krónur
og hann fjekk henni þær líka, en hann fjekk henni þær þannig,
að hún bað hann aldrei optar um nokkuð slíkt og fiýtti sjer að
borga honum aptur lánið. Hún var að eðlisfari glaðlynd og hafði
snemma numið þá líst að bera byrðar lífsins með jafnaðargeði. En
þetta fjell henni þungt, er hún sá, hvernig hugur og hjarta þessa
einasta barns þeirra, sem hún liafði þrælkað fyrir í svo mörg ár,
hneigðist æ ineir og meir burt frá foreldrunum og heimilinu, þótt
fátækt væri. Brátt flutti Einar alveg burt frá foreldrum sinum og leigði
sjer herbergi rjett hjá vinnustofunni, þar sem liami stóð við smíð-
ar á daginn. Fæði sitt fjekk hann á sama stað, svo að nú gat pott-