Verði ljós - 01.12.1896, Síða 27

203
til svnrið fit fir augum lians. Hann avaraði: „Já, dálítið.u „Br langt síðan þú
borðaðir síðast?“ „í gærdag,“ svaraði Torami.
Nú nam vagninn staðar og vagnmaðurinn kom niður á götuna, opnaði vagn-
hurðina og hneigði sig djúpt. „Jeg fer ekki inn, Jðhann,“ sagði konan, „jog ek
heim aptur.“ Og svo hætti hún við hrosandi: „Þessi litli drengur hefir læðzt
inn i vagninn kuldans vcgna, meðan vagninn beið eptir mjcr áðan. Jeg fer með
hann heim. Látið þjer nú klárana hlaupa oins og þeir geta koraizt.11 Yagn-
maðurinn hefði nærri þvi getað mist nef, oyru og munn af undrun yfir öllu
þessu. En hans var að hlýða og heirn hjclt hann. En Tommi varð órólegur í
vagninum, þegar búið var að loka hurðinni. „Loyfið mjer að fara út,“ sagði
hanu. Jeg vil okki fara heim. Móðir Sal er drukkin í kvöld. Hleypið mjer
út!“ „Jeg ætla ekki heim til þín, heldur heim til mín,“ svaraði konan. Nú
varð Tommi hissa. Hvað átti hann að gjöra þangað? Kannske til að fá bar-
smíð fyrir að hafa læðzt inn í vagninn? „Heim til mín,“ sagði konau, „til að
fá góðan inat að borða, gott rúm að sofa í og svo góðan hita. Lítt þjor ekki
nógu vel á það?" Tommi svaraði ckki; haun var svo hissa á öllu þessu, sem
honum nú stóð til boða, að hann gat engu orði upp komið. Tommi fór aptur
að hugsa, að hugsa um, hvo sárt það væri að vera mjög fátækur — og aptur
sofnaði Tommi, þvi liann var óvanur þvi að sitja og hugsa. En svo fast svaf
Tomini, að hann ekki einu siuni vaknaði þegar vagninn nam staðar, eða þegar
Jóliann bar hann í fanginu uppí húsið. Haun var því strax afklæddur oglagðurí
mjúkt og heitt rúm og þar svaf liann alla nóttina.
En enginn maður hefði orðið eins forviða á æfi sinni eínB og Tommi varð,
þegar hann vakuaði næsta dag og leit i kringum sig. Hanu þorði varla að draga
andann, hvað þá hreifa sig í rúminu. Ef Tommi hefði haft nokkra hugmynd
um nokkurt himnaríki, hefði liann án efa strax álítið sig kominn þangað. En þá
ryfjaðist alt það, er gjörzt liafði degiuuin áður, upp fyrir Tomma, er liann
sá konuna, sem hann hafði ekíð með, standa brosandi við rúmið. „Gleðilega há-
tið,“ sagði konan og strauk heudinni um vangauu á Tomma. Hanu vissi ekki
hvorju svara skyldi. „Yeiztu ekki að jólahátiðiu er byrjuð?“ Jú það þóttist
Tommi vita. „Yoiztu þá líka, hvers vegna við höldum jól?“ Nei það mundi
Tommi okki í augnablikið. „E>að er fæðingardagur Jesú. Dekkirðu Jesúm?“
spurði kouan aptur. „Er það hann, ríki kaupmaðurinn á horninu, som gaf mjer
skildiugiun í haust?“ spurði Tommi. Konan horfði undrandi á drenginn. „Nei,
nei barnið mitt, það er hann, sem er barnauua bezti viuur og vill leiða okkur öll
til guðs föður á himnum. — Jeg lofaði honum því í gærkvöld að lofa þjer að
að vera hjerna, svo þú aldrei framar þyrftir að fara til „móður Sal“ eða Mary
hjá brúnni.“ Tommi horfði steinhlessa á konuna, hann gat eugu orði uppkomið
fyrir undrun. „Farðu nú á fætur — hvað heitirðu auuars?“ — Tommi sagði
til nafns síns. ,Farðu nú á fætur, Tommi minu! hjerna eru föt, sem þú getur
farið í, gömlu fötin þíu geymi jcg, og þegar þú ert búinn að klæða þig, skaltu
fá að borða og svo skal jeg segja þjer langtum moira um Josúm, því liaun eiga
allir smádreugir að þekkja.“ Og Toinmi starði á uýju fötin; slíka dýrð hafði
hanu aldrei sjeð fyrir augum sjer áður, livað þá farið í. Og þogar Tommi var
alklæddur, þveginn og greiddur var hanu leiddur inn í stofu og settur við borð,
þar som alskonar dýrindis matur blasti við honum. Og hati uokkuru tíma nokk-
ur maöur haft matarlyst, þá bafði Tommi það þennan dag, og aldrei hafði hann
verið eins mettur á æfi sinni, eins og þegar hann stóð aptur upp frá borðinu.