Verði ljós - 01.04.1900, Blaðsíða 4

52
I.
Hvílíkt lofgjörðarefni það er fyrir oss, að vér erum endurfæddir
til lifandi vonar, sjáum vór bezt, er vér hugleiðum í bverju þessi
liin lifandi von kristins manns er fólgiu.
Hin lifandi vou, sem oss er veitt fyrir upprisu Jesú Krists frá
dauðum, er fyrst og fremst von uin frið og frelsi fyrir verðskuldan
Jesú Krists. Þessa vou liafði Jesús gróðursett í björtum lærisveina
sinna meðau hann umgekst þá hér á jörðu. Hann liafði sagt þeim það
margsinnis, að liann væri til þess kominn í heimiun, að veita hjörtum
þeirra frið við guð og fullvissu um guðlega náð og miskuun. En hvern-
ig gátu þeir vonað slíkt eftir að liann sjálfur var orðinn að herfangi
dauðaus í blóma aldurs síns? Var hinn hryggilegi dauði hans ekki
einmitt vottur þess, að guðs heilaga reiði hefði hvílt yfir honum sjálfum ?
Hefði guð ekki hlotið að afstýra öllu því böli, er mætti honum, efhaun
hefði í sannleika notið velþókuunar guðs ? Og hvernig átti hann að
geta afrekað nokkrum inanni frið og frelsi, verandi sjálfur undir bölvun
syndarinnar ? Enginn getur furðað sig á því, Jjótt slíkar lmgsanir
gerðu vart við sig í brjóstum lærisveina Jesú, er þeir höfðu séð hann
deyja á krossi eins og óbótamann; vonin um frið og frelsi hlaut að deyja
í brjóstum þeirra með honum, sem hafði gefið Jjeim hana. Þeir hefðu
ekki getað verið Jjeir menn, sem þeir voru, ef þeir hefðu getað varð-
veitt slíka vou, horfandi á krossinn, ataðan blóði meistarans, er svo oft
hafði talað um sjálfau sig sem lífið. Eu með upprisu Jesú lifnaði Jjessi
von aftur við. Þeir sáu nú, að Jesús haí’ði ekki dáið vegna eigiu synda,
úr því að guð hafði látið hann rísa lífs upp aftur; upprisan hlaut að
verða Jjeim bersýuilegur vottur þess, að haun liafði talað sannleika,
er hann sagðist vera guðs souur; og þar sein nú guð hafði svo kröft-
uglega auglýst hann son sinn, þá gat ekki framar verið nein ástæða til
að efast um, að liann heí'ði afrekað þeim frið og frelsi, og að drottinn
vegna hans hefði nú velþóknun á þeim og vildi ekki framar á synd
Jjeirra líta. — Og þessa sömu vou höfum vér allir eignast fyrir upprisu
guðs sonar, allir vér, sem í trúnni höfum höndlað frelsarann sem dáinn
vegna vorra synda og uppvaldnu oss til réttlætingar. Eyrir þessa
von er allur kvíði tekinn burt úr sálum vorum, Jjví að þótt aldreinema
„hjarta vort ásalci oss, þá er guð mairi eu vort, hjarta og þekkir alla
hluti“ —- veit, að vér eruin fyrir lieilaga skirn eudurfæddir til lifaudi
vonar. Eyrir upprisu Krists frá dauðum getur nú friðar- og fyrirgefn-
ingarboðskapuriun hljómað yfir löndin og orðið fluttur öllum þjóðum,
og engiun er svo aumur og vesall, að honum standi ekki náð guðs til
boða, enginn er kominn svo langt burtu frá föðurgarðinum himneska
inn í hið mikla og myrka fastaland spillingarinnar, að hann geti ekki
eða megi ekki gera sór von um að mæta opnum föðurfaðmi, livenær
sem hann sér að sér og leitar aftur lieim til föðurhússins. Og vissu-