Verði ljós - 01.04.1900, Blaðsíða 14

62
taka þessar atkugagreiuar yfirkennarans til nánari íhugunar, til þess
finnast oss þær alt of óverulegar og ómerkilegar; lielclur var tilgangur
vor sá, að gefa lesendum vorum kost á að kynnast skoðun annars
manns á því verki, sem liér liefir vei'ið af liendi leyst. En það er
skoðun eins af lærðustu hebrezkufræðingum Norðurlanda uú á tímum,
háskólakennara í gamla-testamentis-vísiudum við Kristjáníu-háskóla, dr.
theol. S. Michelet. I bréfi til þess af útgefendum „V. lj.“, sem ekkert
hefir verið riðinn við hiua nýju útleggingu gamla testamentisins, farast
dr. Michelet orð á þessa leið (vór birtum brófkaflaun liér í íslenzkri
þýðingu):
„Híddí íslenzku út.leggingu fyrstu Móse-bókar hefi ég haft mikla
ánægju af að kynnast; ef til vill rita ég ítarlegar um liana í „Luthersk
Kirketidende11, og skal ég þá senda þér sérprentun af því. Hve vel
þýðandanum hafi tekist að ná hinum róttu íslenzku orðum yfir orð frum-
textans, um það get ég auðvitað ekki dæint. En livað suertir þær hlið-
ar verksins, sem ég get dæmt um, þá verð ég að segja, að þessi nýja
íslenzka útlegging tekur hinni nýju norsku útleggingu, sem fyrir skömmu
er lokið, mjög fram. Annars vegar hefir ekki verið liirt um að ná orð-
róttri útleggingu frumtextans í þeim skilningi, að verið sé að reyna að
láta hÍD hebrezku orðasamböud og setningaskipun í aðalatriðunum hald-
ast í útleggingunni, og er það bæði rétt gert og hyggilega, með því að
hin aðferðin gerir ljósan og lifandi skilning ómögulegau. Hius vegar
hefir verið varast að fara oflangt í gagustæða átt, að útleggja frítt, svo
að útleggingin yrði ekkert annað en sýnishorn af því, hverja skoðun
á textanum þýðaudinn helði sérstaklega aðhylst, þar sem um margar
skoðanir var að velja. Eíumitt fyrir þetta verður útleggingin nákvæin-
ari en liin nýja norska útlegging, að svo miklu leyti sem ég fæ um það
dæmt. Hór við bætist enn fremur það, að islenzka útleggiugiu fylgir
frumtextanum í því, að útleggja textann í samanhangandi heild, án þess
að stykkja hann í sundur vers fyrir vers, svo og það, að versatölurnar
(sem annars eru ekki tilfærðar i hinni upphaflegu útleggingu Lúters, og
eru yfir höfuð þýðiugarlitlar) eru prentaðar með svo smáu letri, að þær
alls ekki trufla við lesturinn. Á einstölai stað hefi óg aðra skoðun en
þá, sem þýðandinn leggur til grundvallar; en hjá slíku verður ekki
komist og þýðandinn hefir ávalt góðar og gildar ástæður fyrir útlegg-
ingu sinni við að styðjast. Hann lxefir auðsjáanlega, að svo mikluleyti
sem hægt var, forðast að víkja frá liinum „masoretiska11 texta, eins og
hann ekki heldur hefir viljað sleppa kapítula-skiftingunni og yfirskrift-
um kapftulanna. Eg held nú að réttara sé að taka upp í útlegginguna fleiri
textaleiðróttingar, einkum eftir hinum gömlu útleggingum, sórstaklega
ef biblíufólagið [brezka] á ekki að gefa hana út, euda þótt hún sé ætluð
almenningi, þ. e. eigi að verða kirkjuleg útlegging. Svo heppilega sem
öllu er fyrirkomið, að því er snertir liinn ytri ffágang þýðingarinnar,