Verði ljós - 01.04.1900, Blaðsíða 13

61
vegar um hinn enskumælandi lieim, og prestar af öllum kirkjudeildum
og flokkum hafa leit.að lians, til Jjess að læra af honmn þá íþrótt
að tala „til fólksins“.
Skóla stofnaði Moody alls fjóra, tvo mentfskóla fyrir drengi, eiun
kvennaskóla og einn bibllufræðaskóla, alla í Chicago. Fé það, er þurfti
til skólahaldsins, meira en 100 þús. dollara á ári, lagði Moody fram úr
eigin vasa að mestu leyti, en honum áskotnaðist það fé á pródikunarferð-
um hans.
Einnig meðal stúdenta í Vesturheimi hefir M'oody starfað, og hvað
ef’tir aunað liafa fjölmennir stúdentafundir verið lialdnir í Northfield
undir forstöðu hans. Og einum þessara stúdentafuuda i Northfield á
hin mikla kristniboðshreyfing í heimi stúdentauna að þakka uppruna
sinn. Þótt starfsemi Moodys aðallega væri heima-trúboðsstarfsemi, hefir
hún þaunig einuig haft blessunarrík áhrif á heiðingja-trúboðið.
Pródikanir Moody hafa verið útlagðar á fjölda t.ungumála og þeim
verið dreift ví^svegar út. um heiminn í miljónum eintaka, og livervetua
þótt framúrskaraudi í sinni röð.
Síðustu ár æfi haus tók að bera á sjúkdómi þeim, er að síðustu
lagði hann í gröfina. Síðustu orðin, er heyrðust af vörum lians voru
þessi: „Eg só jörðina færast fjær. Himininn opnast. Guð kallar á
mig“.
Min nýja úilcgging fyrstu lósc-bókar.
:N:ýlega liafa birzt á prenti athugagreinar nokkrar eftir fyrv. yfirkenn-
ara H. Kr. Friðriksson um sýnishorn það af hinni nýju útleggingu gamla
testamentisins, sem biblíufélag vort liefir látið vinua að næstliðin t.vö ár.
Höf. hefir auðsjáanlega gramist það mjög við útleggingar-nefndina, að
hún hefir í sýnishorni þessu livorki fundið ástæðu til að taka til greina
ýmsar málfræðilegar kreddur, sem hann hefir verið að berjast fyrir um
mörg ár, nó heldur þótt ástæða til að fylgja þeirri réttritun, sem við hann
er kend, en flestir, ef ekki allir þeir, er uú skrifa, eru steinhættir að
uota. Athugagreinar liaus eru þá líka þess eðlis, að þær helzt virðast
út gefnar til þess að gera þetta útleggingarstarf tortryggilegt í augum
landsmanna, — og fáum vór sizt skilið, hvaða ánægju ]>að getur veitt
þessuin gráhærða öldungi, koinnum á grafarbakkann, að vera að spilla
fyrir verki, sem hann vautar öll holztu skilyrðin til þess að geta dæmt
um, euda þótt þar sé ekki dausað eft.ir hans hljóðpípu hvað snertir
setningasambönd, orðmyndir, kommur eða punkta, þar sem hann þó
hlýtur að vita, að ekkert af þessu snertir það höfuðatriði, sem alt er
hór undir komið, að skilningurinn á orðum frumtextans só róttur.
Tilgaugur vor með línum þessum er nú engan vegiuu sá, að fara að