Verði ljós - 01.04.1900, Blaðsíða 6

54
vonina um upprisu til eilífs lífs og eilífrar sælu fyrir
árnan Jesú Krists, þá vou vora, að „hann, sem uppvakti Jesúm Krist
frá dauðum, muni og uppvekja oss fyrir sinn kraft“. Hversu oft og
margsinnis höfðu lærisveinar Jesú heyrt liami tala um eilífa lífið og
upprisuna til lífsins fyrir hvern þann, er á hann tryði, — og hversu
rótfest var þessi von ekki orðin í hjörtum þeirra allra ! Vegna hennar
yfirgáfu þeir hann ekki, þegar hann liafði flutt ræðuna miklu í Kaper-
naum, sem mörgum þótti svo liörð, að þeir yfirgáfu Jesúm upp frá þeirri
stundu (Jóh. G). Og siðasta kvöldið, sem haun var hjá þeira, liafði
hann augljóslegar en nokkru sinni áður talað við þá um föðurhúsið með
hinum mörgu liýbýlum, þar sem þeir ættu að fá að lifa eilíflega með
honuin og föðurnum, sem hafði sent hann. En hvernig gátu þeir varð-
veitt slíka von með krossinn á Golgata fyrir augum sér? Þar sem þeir
ekki lengur gátu trúað á hann sem guðs son og frelsara mannanna,
gátu þeir auðvitað ekki lieldur bygt neinar vonir um eilíft líf eða eilífa
sælu á honum. En eins og trúin á liann sem guðs son uppreis í hjört-
um þeirra með upprisu haus, þannig lifnaði og vonin um eilift líf í
hjörtum þeirra fyrir hann frá sömu stundu. Hanu var sjálfur upprisinn
frá dauðum,— hvaða ástæða var þá frajnar til þess að efast um, að þeir
gætu einnig orðið hluttakaudi hins sama fyrir kraft þess guðs, er hafði
uppvakið lianu frá dauðuin ? — Og þessa sömu von eigum vér kristnir
menn fyrir upprisu Jesú Krists. Vér vitum það nú og getum lol’að
guð fyrir, að vér eigum eilíft líf í vændum; vér eigum í hjörtum vor-
um von sællar upprisu, ekki að eins fýrir sjálfa oss, lieldur einnig fyrir
látna ástvini vora, sein hér í lífinu, þótt i veikleika væri, höfðu valið
sór liið góða hlutskiftið. Vér getum nú bygt allar framtíðarvonir vorar
í lifi og dauða á honuin, sem sagði hiu miklu orð: ,,Eg lifi og þér
munuð lifa —“ því að hann hefir staðfest, sannleika þeirra með því að
ganga lifandi út af gröf sinni „sem fruingróði allra hinna dánu“.
Eu þegar vér nú vitum, að hin lifandi von kristins inauns felur í
sór þetta þrent: von um frið og frelsi hjá guði í'öður á himnum, von
um fulltingi og hjálp til að berjast trúarinnar góðu baráttu og von um
eilíft líf og sælu jiegar baráttan er á enda og skeiðhlaupið runnið, —
og vér svo minnuinst þess, að þessi þrefalda von er oss veitt fyrir
upprisu Jesú, mundi þá ekki full ástæða til þess fyrir oss á fæðingar-
degi hinnar lifandi vonar, að fórna höndum til himins og segja með
postulanum: „Lofaður sé guð, faðir drottins vors Jesú Krists, sem fyrir
upprisu Jesú Krists frá dauðum hefir, eftir mikilli miskunn sinni, endur-
fætt oss til lifandi vonar —!“
II.
Hvílíkt lofgjörðarefni það er fyrir oss, að vér erum endurfæddir til
lifandi vonar, sjáum vór enn fremur, er vér virðum fyrir oss áhrif
þessarar vonar á þá, er bera hana í brjósti sér.