Verði ljós - 01.12.1902, Qupperneq 16

Í92
VERÐI LJOS!
sárt, af því að pabbi og mamma hennar ern svo hrygg. Eignm við
ekki að biðja Jesúm að gefa henui aftur heilsuna?“
„Jú, það getum við mjög vel gjört, lambið mitt“.
„En mamina, heyrðu mér, bvað eg vildi segja. Ef nú Jesús skyldi
óska sér barns upp til sín núna á jólunum, •— heldurðu ekki — held-
urðu, að liann — —, heldurðu eklci, að eg gæti fengið að fara í staðiun
fyrir hana, svo gæti hún komið seinna í eitthvert annað skifti“.
„Hann gjörir nú það sem hann vill, elskan mín, því ræður hann
sjálfur11.
„Og mamma — má eg svo gefa henni kallann minn? Vilt þúfara
með hann upp í eldhúsið? Eg á ekkert annað til að gefa henni“.
Dyravarðarkonan svaraði henni ekki einu orði, en skar blómið af
kallastönglinum, laut síðan niður yfir litlu telpuna sína og kysti hana.
Og nú var tekið að hringja öllum kirkjuklukkum í bænum til þess
að hriugja iun hátíðina, og jólin■ eru fyrir alla. Þess vegna berst óm-
urinn langar leiðir í allar áttir á hinu inndæla og kyrra vetrarkveldi,
já berst einnig út að húsinu okkar, svo að bæði Dagný uppi og Dog-
ný niðri geta heyrt það,
En barn ríka maunsins heyrir jólahringinguna eins og í draumi.
Og sem í draumi sér hún alt í einu engil sitja við rúmið sitt. Það er
engill, því að andlit hans ljómar og klæði hans eru skínandi björt, og
þó þekkir hún hann, þetta andlit liefir hún séð og það er enda ekki
langt síðan.
Hvað er þetta — það er hún litla Dagný dyravarðarius. Svo
kinkar hún kolli, eins og svo oft áður, en nú gerir hún það lítandi
upp i staðinn fyrir niður, það er munurinn.
Og engillinn kinkar kolli aftur á móti og hrærir við enui hennar og
brjósti með inndælu, hálfútsprungnu kalla-blómi.
En ylmur þess er svo megn, — hún verður þreytt og sifjuð at
honum, — augun lokast aftur, það er rétt að eins að hún kemur auga
á engilinn og blómið og getur heyrt klukknahringinguna og, eins og
borin af klukknahljómnum, þessi orð, sem hún ekki skilur og veit ekki
heldur hvernig á stendur: „Mitt líf í staðinn fyrir þitt lif“.
En það sem merkilegast er við þessa jólasögu er, að þetta sama
jólakvöld náðu bæði böruin fullri heilsu aftur, — í því tilliti var enginn
munur á þeim, en samt varð muuurinn í öðru tilliti einmitt nú mjög
mikill, því að barn dyravarðarkjónanna flutti — fluttist hærra upp og
varð i sannleika Dagný uppi.
[Eftir G. Aagaard. Dýtt úr norskuj.
t
Utgefendur:
Jón Helgason, prestaskólakennari, og Haraldur Níelsson, kand. í guðífæði.
Iteylfjavlk. — Félagsprentamiðjan.