Nýjar kvöldvökur - 01.05.1909, Qupperneq 22

118
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
«Herra liðforingi,« hrópaði Eiríkur með
ógnandi raust.
»Hvað eigið þér við, á þetta að vera hót-
un ?»
«Nei, einungis vil eg benda yður á, að
umburðarlyndi mitt er ekki takmarkalaust.»
«Og þetta vogið þér að segja hér í mín-
um húsum, á eftir atburð þann, sem undan
er gengin?»
»Já, í þessu húsi, sem eg er að yfirgefa fyr-
ir fult og alt. En ef þér óskið, mun eg gera
upp reikninginn við yður annarstaðar.«
»Auðvitað. Eg læt finna yður fljótlega,« sagði
Kunó í bræði.
Systkinin, sem við voru stödd, höfðu að
þessu ekkert lagt til málanna. Drengurinn viss
ekkert hvað um var að vera og horfði uudr-
unarfullur á fullorðnu mennina, en Qeirþrúð-
ur var lömuð af hrygð og feimni. En þegar
hún heyrði síðustu orð bróður síns spratt hún
á fætur ákaflega óttaslegin og sagði:
«Einvígi, og það mín vegna, milli bróður
míns og míns — — nei, nei, það má eigi
koma fyrir, heyrðu bróðir, það er alvara og
hrein ást milli okkar Eiríks, enginn leikur eða
alvöruleysi. Nei, ner, einvígi má ekki eiga sér
stað, Eiríkur, eg bið yður vegna ástar okkar
að berjast eigi við bróður minn.»
Eiríkur átti í auðsæju stríði við sjálfan sig,
en svo sagði hann: «Geirþrúður, þetta er fyrsta
bænin, og ef til vill sú síðasta, sem eg get
veitt yður. Eg lofa því að skjóta ekki á hann.«
«En eg skal neyða yður til þess,« æpti
Kunó fölur af reiði. »Haldið þér að eg láti
fara með mig eins og barn. Ef að þér, neitið
mér um uppreisn þá sem eg á heimting á,
megið þér kenna sjálfum yður um, að eg mun
fara með yður eins og illa siðaðan dreng,» og
svo stökk hann að dóktornum með reiddan
hnefa.
Eiríkur stóð náfölur og titrandi, en hörfaði
þó hvergi. En áður en höggið reið hafði Bennó
snarast inn á milli mannanna og gripið um
hinn upplyfta handlegg bróður síns, svo ekki
yarð af högginu,
«Enginn strákapör hér, Kunó,» hrópaði hann
æstur af gremju við bróður sinn. «Eg læt þig
vita, að eg hefi lofað doktor Davíð vináttu
minni, og eins það, að eg veit hann hefir ekk-
ert rangt að hafst, hér er því um misskilning
að ræða, sem hlýtur að jafnast.»
Eiríkur strauk hendinni yfir augun, lagði
hana svo um háls drengsins, þrýsti honum
upp að sér ogsagði: «Púertgóður drengur,»
Bennó horfði á hann stoltur og glaður, og
leyndi það sér ekki, að honum þótti mikill
heiður að því að vera vinur þessa manns.
Síðan sagði Eiríkur við Kunó. «Orð bróð-
ur yðar ættu að sannfæra yður um það, sem
þér sjálfir í svipinn gátuð ekki áttað yð-
ur á, vegna þess að þér eruð skapbráður.
Það sem hér hefir komið fyrir er ekki annað
en það, að eg elska systur yðar, en jafnframt
veit eg, að engin von er til, að eg fái hennar.
Rað er engin vanvirða fyrir hana, að þessi til-
finning hefir gagntekið mig, því sönn ást er
afl, sem menn ráða eigi við. Eg get því ekki
gert annað en að yfirgefa þetta heimili, og
forðast að sjá systur yðar framar, og það hefi
eg ákveðið að gera nú þegar, eg var hér inni
einungis til að kveðja Geirþrúði í síðasta sinn.
Rað kom uin stund hik á liðforingjann við
milligöngu Bennós og hin alvarlegu orð dokt-
orsins. En af því að einu sinni var komin ólga
í blóð hans, var eigi auðvelt að fá geðsmuni
hans til þess að ná jafnvæginu aftur.
Hann sagði því eftir litla stund: «Eg skil
eigi vaðal yðar um sanna ást, herra minn. Ef
hún ætti að vera yður nokkuð til afsökunar, ætti
hér einungis að vera að ræða um andlega ást.
En eg hefi séð yður í faðmlögum við systur
mína, og það er henni til skammar og allri
fjölskyldunni, og það verður að afplánast.«
«Eins og þér viljið,» sagði Eiríkur eftir
litla yfirvegun. «Eg skal afplána það, sem yð-
ur finst vera brot, á þann hátt að heiður syst-
ur yðar, sem þér teijið að eg hafi hnekt, fái
fulla uppreisn. Eg skal fara héðan beint til for-
eldra ykkar, og segja þeim, að eg elski dóttir
þeirra, og biðja þau um samþykki sitt til hjóna-