Nýjar kvöldvökur - 01.07.1914, Síða 1

Saga frá Miklagarði eftir Augúst Niemann.
o-Sjáið þér hæðina þarna,« hélt dr. Miiller
áfram, er þeir voru komnir yfir brúna. »Þessa
með múrveggjunum í kringum. Það er gamla
soldánahöllin, þar sem herskáu soldánarir
héldu til. Þar eru þögulir garðar og forsalir,
þar sem vezírar þeir, sem höfðu mist hylli
sinnar, fengu sverðlag í bak sér eða silkiband
um háls sér; þar eru gylt smáhús af marmara
hundruðum saman, innanum rósarunna og gos-
brunna; þar lifðu konur kvennabúrsins í ástum
°g blóðötuðum vélræðum. Það er enginn sá
blettur til í veröldinni, sem gæti sagt jafnmargt
frá mannlegum ástríðum, rr.unaði og hryðju-
verkum eins og þessi ás. Það er nákvæm saga
þessara hallar í bókinni, sem eg er að rita.«
Vera má að dr. Miiller hafi vonast eftir að
Mugh læri eitthvað að spyrja hann um þetta
ri‘ hans, hann hafi haft snert af því sem kallað
er rithöfundamikillæti. En Hugh spurði einkis.
»Þeir eru annars óþolandi þessir hundar, '
sagði dr. Miiller; »maður héyrir varla til sjálfs
s'n. Gætuð þér ekki sett hattinn yðar undir
hönd yðar, hr. de Lucy, og bundið vasaklútn-
um yðar um höfuð yðar, til þess að hundhræ-
'u haldi að þér hafið túrban á höfðinu.«
Hugh gerði svo.
»Hvernig er það annars með þessa hunda?«
sagði hann. »Það er illa gert af Tyrkjum að
hirða ekkert um þessi hundagrey.«
»U —Tyrkirnir elska þessa hunda, og það
hafa verið gerðar margar erfðaskrár þeim til
hagsmuna. Þegar Abdúl-Medschid lét flytja
hundana yfir á marmaraeyna, kom svo mikill
hur í fólkið, og það varð að sækja þá aftur.
En samt tekur engirm múselmaður hund inn í
N. Kvi VIII. 7.
hús sitt, því að kóraninn segir að hundar séu
óhrein 'dýr. Tyrkneskur tvíveðrungur.«
Hundarnir létu sér segjast, þegar Hugh gekk
með hvíta klútinn um höfuðið. Dr. Múller bar
sjálfur fezhúfu. Svo héldu þeir áfram óáreittir
af hundunum og náðu um lágnættisbil til Ægi-
sifjar (Soffíukirkjunnar), rétt þegar prestarnir
gengu út á turnstallana og hófu hinn undarlega
söng sinn.
»Það er undarlegt með þennan söng,« sagði
dr. Múller, »að það skal aldrei heyrast ein ein-
stök mannsrödd í múhamedönskum bæjum.
Þessir litlu kyrpingar koma nákæmlega á sömu
sekúndu út úr turninum eins og hani á klukku
og svo ómar þetta samfelda bænaróp í einni
samómandi iðu eins og sungin reykelsisfórn að
ofanfrá, frá himnum ofan til hinna trúuðu. Menn
segja að spámaðurinn hafi verið á tveim áttum,
hvort hann skildi velja klukku kristinna manna
eða mannsröddiua til þess að vekja menn. Hann
kaus mannsröddina og breytti með því bygg-
ingarlaginu. Því að allir þessir mjóu háturnar,
sem eru einkennilegir fyrir öll austurlönd, eiga
kyn sitt að rekja til þess að bera út raddir
tyrkjaprestanna, er þeir kalla fólk til bæna.«
í sömu andránni brá fyrir leiftri, svo að rauð-
um glampa sló á hvíta turnana.
»Dregur upp óveður úr Svartahafi,« sagði
dr. Múller; »við fáum duglega hvolfu. Það þarf
þrjá daga til þess að það sökkvi í jörð niður í
Vínarborg sem fer hér úr loftinu á einum
stundarfjórðung. En eitt er þó gott við það —
það slær á rykið. En nú er réttast að halda
heim áður en við verðum holdvotir.«
Magnaður ilmur barst í lofti á undan svört-
19