Nýjar kvöldvökur - 01.07.1914, Síða 10

154
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
þegar hann var búinn að kasta dálítið mæðinni,
sagði hann:
»Seztu nú hjá stúlkunum, hafðu þetta fyrir
ósvífnina, og láttu þér þetta framvegis að kenn-
ingu verða.«
Rað sýndist svo sem Tumi yrði hálfsneypt-
ur við þessa skipun, en með sjálfum sér varð
hann þó allshugarglaður og lofaði hamingjuna
í hljóði. Hann tylti sér á bekksendann hjá Ijós-
hærðu stúlkunni, en hún færði sig frá honum
svo langt sem hún komst. Tumi fór þó brátt
að renna til hennar hornauga, en hún fussaði
og gretti sig og sneri sér' undan. Regar hún
leit við aftur lá ferskjan fyrir framan hana á
borðinu. Hún ýtti henni strax frá sér, en Tumi
lagði hana aftur á sama stað; hún ýtti henni
frá sér aftur, en ekki eins hranalega og fyr-
Ennþá færði Tumi hana á sama stað, og nú
lá hún kyr. Hann skrifaði á spjaldið sitt. »Borð-
aðu hana—eg á fleiri. Telpan sá vel hvað hann
skrifaði, en lét sem hún sæi það ekki. Tumi
fór nú að draga eitthvað upp á töfluna sína,
en huldi það með vinstri hendinni. Leið svo
nokkur stund, að telpan virtist ekki gefa því
neinn gaum. En það leyndi sér nú ekki lengur,
að hún fór að verða forvitin, en hann hélt á-
fram. Hún fór nú að gægjast eftir því, hvað
það væri, sem hann var að teikna, ett hann
gaf því engan gaum, en hélt áfram ótrauður.
Loks gat hún ekki stilt sig lengur, en sagði
lágt: »Lof mér að sjá þetta, sem þú ert að
drága upp.«
Tumi sýndi henni teikninguna; það voru
frumdrættir að húsi; báðir sáust á því gaflarn-
ir og upp úr reykháfnum sté reykurinn, sem
á myndinni leit út eins og tapparati. Telpan
gleymdi sér nú alveg og hvíslaði: »Ljómandi
er þetta fallegt hús! búðu nú til mann.«
Listamaðurinn dró nú upp mann frammi
fyrir húsinu. Sá piltur leit út eins og gíraffi
og svo var hann stór, að hann hefði vel getað
stígið yfir húsið ef honum hefði legið á, en
telpan var hin ánægðasta með þessa langleggj-
uðu ófreskju og bað nú Tuma að teikna sig,
eins og hún væri að korna.
Tumi bjó nú til stundaglas og ofan á því
hvíldi tungl í fyllingu; handleggirnir og fæturn-
ir voru beinir og stirðir eins og spýtur og í
útglentum greipunum var heljarmikill blævæng-
ur. Telpan hvíslaði aftur: »En hvað þetta er
fallegt; ó, að eg kynni að teikna.«
»Það er nú ekki mikill vandi,« sagði Tumi,
»eg skal kenna þér það.«
»Ósköp ertu góður. Hvenær ætlarðu að
gjöra það?«
»í miðdegistímanum; ferð þú heim að
borða?«
»Eg verð hér eftir ef þú verður.«
>-Jæja, við skulum þá verða eftir. Hvað
heitirðu?«
»Eg heiti Bekka Thatcher, en hvað heitir
þú—já, það er satt, þú heitir Tómas Sawyer.«
»Já, þeir kalla mig það þegar eg á að fá
hýðingu; annars heiti eg Tumi. Kallaðu mig
altaf Tuma.«
»Já, það skal eg gjöra.«
Tumi fór nú að skrifa eitthvað á töfluna,
en lét Bekku þó ekki sjá það, þó hún bæði
hann um það. Hann sagði að það væri svo
sem ekkert markvert.
»Ójú, víst er það eitthvað!«
• Nei, það er ekkert sem þú kærir þig um
að sjá.«
»Jú, mig langar til að vita hvað það er.«
»Svo segir þú frá því.«
»Nei, það veit guð, að eg skal ekki segja
einum einasta manni frá því.«
»ö, eg held þú kærir þig lítið um að sjá
það.«
»Fyrst þú segir þetta, þá vil eg hafa það
að þú, sýnir mér það,« sagði hún. Rau voru
um stund að kýta um þetta, unz Tumi lét
undan. Hann dró hendina smátt og smátt ofan
af því sem hann hafði skrifað og hún las jafn-
óðum þessi orð:
„Eg elska þig !“
^Þú ert vondur strákur,« og hún sló dá-
lítið högg á hendi hans. Pó var svo að sjá,
sem hún væri ekkert reið.
Á þessu hátíðlega augnabliki var tekið ó-