Nýjar kvöldvökur - 01.07.1914, Síða 18

162
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
að vera vel æfður undir það að líkama til eða
lífseðli. Margir þeirra, sem eru að reyna að
gera eitthvað í þessa átt, gera það í blindni,
í stað þess þeir ættu að gera það með aðstoð
þekkingarinnar, Hefðu þeir kynt sér vandlega
líkamsbygginguna og lífseðlisfræðina, þá mundu
þeir ávinna tíu sinnum meira með hugsunum
sínum, og gætu þá mjög svo sparað sjálfum
sér krafteyðslu.
Hvernig skal maður að fara, þegar svo stend-
ur? Ef menn þekkja líkamsbyggingu og lífs-
eðli þess sjúka hiuta, sem menn vilja hafa á-
hrif á, gera menn sér hugsunarmynd af þess-
um sama hluta eins og hann er, þegar hann
er heilbrigður. Pessi hugsunarmynd er svo
færð yfir á hinn sjúka stað, og með því að
beina afli hugsunarinnar einmitt á réttan stað,
vekja menn þá krafta t sjúklingnum, sem ætl-
aðir eru til þess að endurreisa líkamann, svo
að þeir taka fljótt og rösklega til starfa og
gera það á stuttri stund, sem þeir annars eiga
að gera á löngum tíma, og byggja upp í skynd-
ingu líkamsvefi, sem annars þarf langan tíma
til að koma í verk. Pessa meðferð verður að
endurtaka dag eftir dag, af því að hér er ekki
um neitt furðuverk að ræða, heldur aðeins að
hraða eðlilegum þroska náttúrunnar. í rýrnun-
arsjúkdómum þeim, sem eg gat um þér á und-
an, tók aðeins eina viku að lækna annan en
hinn þrjár eða fjórar vikur. En ef menn hafa
góða, vfsindalega þekkingu, og beina hugsun-
inni á þennan hátt skynsamlega og með föstum
vilja á hinn sjúka hluta, þá er mér næst að
halda, að það sé enginn sá mannlegur sjúk-
dómur til, sein ekki mœtti lækna á þenna hátt.
Ef einhver tæki sig nú til og spyrði mig,
hvort eg áliti þá þessa læknaaðferð heppilega,
hvernig svo sem á stæði, þá yrði eg að svara:
»Nei, það geri eg ekki. Eg held það sé ekki
æfinlega hyggilegt að nota hugsuriarkraft til
þess að lækna líkamlegan sjúkdóm og líkam-
leg mein. Eg hygg að afleiðingin af því yrði
oft sú, að líkaminn yrði um of næmur fyrir
slíkum áhrifum, einmitt af því að menn hugsa
þá ofmikið um líkamann. Hann fengi þá vald
yfir manni, í stað þess að maður á að láta
hann þjóna sér. Þessi hætta liggur fyrir öllum,
sem fást^við »Christian Science-lækningar«; lík-
aminn verður miðstöð alls, sem þeir hugsa og
gera; þeir tala ekki um annað en sjúkdómaog
lækningu þeirra. En það má nota hugsunina
til annars enn betra.
(Meira).
M enningarþættir.
11. Gufa og gufuvélar.
Allir hafa séð vatnsgufu streyma fram úr
ketiltúðu, þegar góð suða er komin í ketilinn,
og má sjá, að það er meir en lítill kraftur í
henni á því, ,hvað hún streymir út með miklu
fjöri. F*að hefði því átt að vekja snemma eftir-
tekt manna á því, að hér var um meira en
lítið afl að ræða. En það var nú samt undar-
lega seint, sem mönnum kom til hugar að reyna
að færa sér það í nyt. Reyndar vissu menn
það, að ef vatnsgufa var lokuð inn í þéttu í-
láti, hafði hún mikið þrýstingarafl, og það enda
svo, að hún gat sprengt kerið utan af sér; en
engum kom þó til hugar að notfæra sér þetta
afl eða handsama það með vélaumbúnaði fyr
en á 17. öld; þá reyndi frakkneskur maður,
Mondecaus að nafni, að festa gufu í vélum,
eða öllu heldur að gera teikningar til þess að
faéra rök fyrir að þetta væri hægt; en samtíð-
armenn hans héldu að hann væri vitlaus, lokuðu
hann inn í örvitahúsi og þar dó hann.
Annar franskur maður, Papín að nafni,
komst að því nokkru síðar, að gufu má nota
til eins og annars. Hann bjó til Papínspottinn
1681, og er hann að nokkru leyti frummynd
gufuketilsins. Pottur þessi er sterkur járnsivaln-
ingur og er skrúfað á hann loftþétt lok. Ef
potturinn er settur á eld, nærfelt fullur af vatni,
hitnar vatnið, og gufan fyllir auða rúmið að
ofan, því að út kemst hún ekki, því heitara
sem vatnið verður, því meiri verður gufuþrýst-
ingin. Pegar vatnið er orðið 121° C, er gufan