Nýjar kvöldvökur - 01.01.1938, Blaðsíða 29

LARS SÖREN í HÖFUÐSTAÐNUM
23
ef Sören hefði verið peningalítill, en sú
var ekki ástæðan. Hann hafði fjögur
hundruð krónur í brjóstvasanum. En
sannleikurinn var sá, að honum þótti
fjarska vænt um peninga, og hverja
krónu sem hann varð að láta af hendi
syrgði hann eins og látinn vin.
Hann hafði hugsað sér að kaupa sér ný
og falleg föt í höfuðstaðnum. Þess vegna
lagði hann af stað í gömlu sunnudagaföt-
unum sínum, sem voru fyrir löngu orðin
allt of lítil, og hann fór að hugsa um það,
hvort réttara væri að fleygja þeim strax
og hann væri kominn í nýju fötin, eða
slíta ögn betur út úr þeim.
Raunar átti hann betri föt heima, en,
það var nú þetta með hana Stínu, hún
fékkst aldrei til þess að segja af eða á.
Það gat skeðt að það hefði ofurlítil áhrif á
hana, ef hann kæmi heim í nýjum falleg-
um fötum.
Hann fór að rangla um göturnar og líta
inn í búðirnar, þar sem föt voru til sölu.
Honum voru sýnd föt af öllum gerðum
og stærðum, en öll voru þau ákaflega
dýr, svo að hann fór að prútta um verðið,
eins og karlarnir heima í sveitinni, þegar
þeir voru að verzla með kálfana sína eða
grísina. — A einum stað voru honum sýnd
ljómandi falleg blá föt, sem kostuðu
hundrað tuttugu og fimm krónur. Hann
mátaði þau á sig og þau fóru honum svo
"vel, að það var engu líkara en þau hefðu
verið sniðin á hann. En þegar Sören vildi
alls ekki gefa meira en fimmtíu krónur
fyrir þau, varð kaupmaðurinn reiður og
lét búðarsveinana tafarlaust fleygja hon-
um á dyr. Hann fékk ekki svo mikið sem
tíma til þess að klæða sig aftur í frakk-
ann og treyjuna inni í búðinni, það varð
hann að gera úti á götunni og láta fólk
hlægja að sér á meðan.
Þetta fannst Sören hreinasta ósvífni.
Heima í sveitinni var það alltaf siður,
þegar menn urðu ekki strax ásáttir með
verðið, að mætast á miðri leið. Það gerðu
ekki nema heimskingjar að borga strax
það, sem upp var sett. Nei, takk! Sören
var ékki svoleiðis maður að hann léti
hvern sem var féfletta sig.
Hann leitaði uppi bekkinn sinn á Ráð-
hústorginu, og settist þar við hliðina á
ungum velbúnum manni. Þessi ókunm
maður fór að tala við hann, og spurð.i
hvort hann væri atvinnulaus. Sören varð
himinlifandi glaður, þegar hann loks hitti
mann, sem ávarpaði hann að fyrra bragði,
og ekki leið á löngu þar til þeir voru
orðnir mestu mátar. Sagði Sören honum
allt af létta um ferðalagið og öll æfintýr-
in, sem hann hafði lent í. Hvað Stína
væri treg til að vilja verða konan hans,
og hann meira að segja gleymdi ekki að
segja honum frá fjögur hundruð krónun-
um, sem hann hafði í brjóstvasanum.
Okunni maðurinn var hinn vingjarnleg-
asti og bauðst til að sýna honum 'borgina,
en Sören afþakkaði boðið. Borgina þekkti
hann þegar út og inn. Hann sagðist ætla
heim strax í dag með síðdegislestinni.
Okunni maðurinn hlustaði með stök-
ustu þolinmæði á allt, sem Sören hafði að
segja, en þegar talið barst að heimferð-
inni, skaut hann því inn í, að það væri
óviðkunnanlegt að koma tómhentur heim
aftur. Stínu vegna yrði hann að minnsta
kosti að fá sér ný föt. Og hann bætti því
við, að hann gæti sem bezt leyst úr þess-
um vandræðum. Hann væri í peninga-
þröng nú sem stæði, og hann sagðist
skyldi selja honum fötin, sem hann stæði
í, fyrir þrjátíu krónur, og gömlu fötin
hans Sörens að auki. Þetta væri raunar
ekkert verð, því það mætti Sören eiga
víst, að Stína mundi strax hlaupa upp um
hálsinn á honum, þegar hún sæi hann í
nýju fötumun.
Sören horfði gráðugum augum á fötin.
Fimmtán krónur er víst alveg nóg, hugs-
aði hanrt með sér. Þeir þjörkuðu lengi uní