Nýjar kvöldvökur - 01.01.1938, Qupperneq 44

38
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
um menntun og bókmenntasmekk eigand-
ans ruglaði hana algerlega og gerði henni
órótt. Hún fékk hér alveg óvænta vitn-
eskju um persónulega eiginleika þessa
Araba, sem maður myndi ekki hafa rek-
ist á hjá Araba með grunna yfirborðs-
menntun. Nú virtist henni hann vera svo
langtum ægilegri en nokkru sinni áður.
Hún leit á úrið sitt, gripin af skyndileg-
um ótta. Klukkustundn-nar liðu fljótt —
bráðum myndi hann koma. Hún greip
höndinni til hjartans, og augu hennar
fylltust tárum.
„Nei, ég má það ekki! Ég má það ekki!“
hvíslaði hún í örvæntingu. „Fari eg aftur
að gráta, þá missi eg alveg vitið!“ Hún
herti upp hugann, barðist gegn tárunum
og gekk þvert yfir gólfið að stóra dívan-
inum, sem hún hafði fyrirlitið áðan, og
fleygði sér niður í mjúka koddana. Hún
var svo þreytt — svo dæmalaust þreytt.
Hún svaf, er þjónninn kom með teið,
en hrökk upp með andfælum, er hann
setti bakkann á lágborðið við hliðina á
henni.
„Hérna er teið frúarinnar. Viljið þér
gera svo vel að segja til, hvort yður líkar
það?“ sagði hann, og var að heyra á mál-
rómnum, eins og að öll hans hamingja
ylti á því, hvort innihaldið í te-könnunni
væri, eins og það ætti að vera eða ekki.
Umhyggja hans fyrir Díönu „fór í taug-
arnar“ á henni. Og hún sem aldrei áður
hafði orðið þess vör, að hún ætti taugar
til í líkama sínum. Henni var svo sem
ljóst, að hann gerði sér allt far um að
þóknast henni, svo að henni liði vel, en
eins og nú stóð á, virtist henni það aðeins
ein auðmýkingin í viðbót við allar hinar.
Hana langaði mest til að segja beint upp
í opið geðið á honum: „Æ, farið þér nú
burtu og látið mig í friði!“ Hana dauð-
langaði til að vera óþægur skólastrákur,
en hún stillti sig á ný og svaraði vingjarn-
lega því, sem um var spurt. Og að augna-
bliki liðnu fór hann út aftur, er hann
hafði lagt fram vindlinga og eldspýtur
handa henni, og brosti ánægjulega. Rétt
undir kvöldið gat hún ekki lengur stillt
sig um að líta út og litast um og anda að
sér hreinu útilofti. Hún gekk því út í
tjalddyrnar. Fyrir utan þær skyggði stór
tjald-skýla á innganginn og var henni
haldið uppi af tveimur langspjótum. Hún
hélt áfram út úr skugganum og litaðist
um. Vinjar þessar voru víðlendari en
nokkrar þær, er hún áður hafði séð.
Framundan tjaldinu var geysi-vítt opið
svæði girt af breiðu belti af grönnum
pálmum. Hinar tjaldbúðirnar lágu að
baki tjaldi höfðingjans. Rétt í þessu úði
og grúði af mönnum og hestum á opna
svæðinu. Þar voru líka úlfaldar nokkru
fjær; en það voru hestarnir, sem drógu
að sér alla athygli hennar. Þeir voru all-
staðar, sumir bundnir, aðrir lausir og
gengu til og frá bandlausir, en suma
þeirra teymdu ungir hestasveinar með
löngum taumum. Nokkrir. Arabar komu
ríðandi inn á milli pálmanna í útjaðri
vinjanna. Hingað og þangað sá hún smá-
hópa manna, sem voru að ýmsum störf-
um. Þegar einhver gekk fram hjá henni,
heilsuðu þeir henni virðulega og hneigðu
sig djúpt; en að öðru leyti gáfu menn
henni engan gairm.
Hún horfði undrandi út yfir vinjarnar
á allt þetta fjölbreytta morandi líf; þetta
var þá sannarlega eyðimörkin — eyði-
mörkin, eins og hún hafði hugsað sér, að
fáir eða engir fengju augum litið. En
gjaldið, sem hún varð að inna af hendi!
Það fór hrollur um hana — en hún sneri
sér allt í einu við af einkennilegum há-
vaða skammt frá. Tryllingslegur hestur
kom þjótandi á harða spretti rétt fram
hjá henni og beit frá sér á báða bóga, og
í beizlistaumunum héngu tveir menn
hrópandi og hljóðandi og reyndu árang-
urslaust að halda hestinum í skefjum.