Nýjar kvöldvökur - 01.01.1938, Side 50

44
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
tók enskt tímarit, sem lá á skrautlegu
smáborði rétt hjá.
Hún beit á vörina, til þess að bæla nið-
ur grátinn, sem ætlaði að brjótast upp,
hún kreppti hnefana til að hleypa í sig
kjarki og stilla taugar sínar og gekk yfir
gólfið á eftir honum. — „Þér verðið að
segja mér það! Ég verð að fá að vita það!
Hvenær ætlið þér að láta mig fá að fara?“
Hann sneri hægt blaði í tímaritinu, og
sló rólega öskuna af vindling sínum, áður
en hann leit upp. Svipur hans var þung-
búinn og ógnandi, og hann virti hana
nákvæmlega fyrir sér frá hvirfli til ilja,
hægt og rannsakandi, á þann hátt, að það
fór hrollur um hana. — „Þegar eg verð
orðinn leiður á þér“, svaraði hann kulda-
lega.
Hún varð gagntekin af sterkum skjálfta
og hún sneri sér snöggt undan og stundi
hátt við; svo staulaðist hún eins og í
blindni að innra tjaldherberginu; en er
hún kom að fortjaldinu, staðnæmdist hún
við það, að hann sagði eitthvað. Hann
hafði fleygt frá sér tímaritinu og lá nú
endilangur á dívaninum og teygði sig
makindalega með hendurnar undir
hnakkanum.
„Þú ert svei mér' falleg og spengileg í
þessum strákafötum“, sagði hann í létt-
um tón, og brosti lítið eitt, „en það var
ekki strákur, sem eg sá, er eg sá þig í
Biskra. Þú skilur mig víst,. eða hvað?“
Hún stóð stundarkorn innan við þykka
dyratjaldið og skalf og nötraði eins og
hrísla í vindi. Hún tók báðum höndunum
fyrir andlit sér, og lá við að hún gæfist
alveg upp. Já, hún skildi hann fyllilega!
Þetta voru orð þess, sem var viðbúinn
því að sigra með valdi. Það var fyrirskip-
un um að halda sér sérstaklega til, svo að
hún yrði enn álitlegri og eftirsóknarverð-
ari í augum þessa manns, er leit á hana á
þann hátt, sem enginn annar karlmaður
nokkuru sinni áður hafði árætt að líta á
hana. Þessi maður leit á hana rannsóknar-
augum, eins og ætti að meta hana til
fjár. Og henni fannst svo greinilega, að
nú væri hún ambátt, sem höfð var til
sýnis og átti að selja á opinberum mark-
aði.
Hún varð að fara úr karlmannsfötun-
um, sem höfðu verið einskonar vörn
hennar og aukið henni kjark, — til þess
að hlýðnast duttlungum þessa villimanns,
og klæða sig í kvenbúning sinn, er sýndi
íturfagran vöxt hennar enn betur og alla
hina sérstæðu fegurð hennar.
Hún gekk reikul í spori að búningsborð-
inu og starði gremjulega á nábleikt andlit
sitt í speglinum. Orð Aubry bróður henn-
ar hljómuðu nú fyrir eyrum hennar með
allri sinni bítandi kaldhæðni! í kvöld
skreytti hún sig sannarlega ekki sjálfri
sér til ánægju! Andlit hennar var eins og
köld steingríma, augu hennar voru djúp
og dökk af niðurbældri bræði. En undir
niðri leyndist innibyrgður ótti. Hún
hrökk við í hvert sinn og eitthvert hljóð
barzt inn úr fremra herberginu. Hún var
svo skjálfhent, að henni ætlaði varla að
takast að hafa fataskifti. Hún hataði hann
ákaflega, hataði sjálfa sig og fegurð
sína, sem hafði valdið öllum þessum ógn-
um og skelfingum! Hún leit aftur í speg-
ilinn og starði fjandsamlegum augum á
fölt andlit sitt. Átti hún að þola það, að
hann horfði á hana á sinn kaldhæðnislega
hátt, bleiknefjaða og með ótta í augum
eins og lúbarinn hundur! Hafði hún ekki
einu sinni kjark til að leyna óttanum,
sem gagntók hana alla með andstyggð!
Bræðin, sem blossaði upp í henni, hleypti
dálitlum roða í kinnar henni. Hún beygði
sig nær speglinum og tautaði eitthvað
sýnilega hressari í bragði — en þagnaði í
sama vetfangi og greip skjálfandi utan
um borðbrúnina, en hélt samt áfram að
stara í spegilinn, ekki þó á sitt eigið andlit,
heldur á hvítan búning með djúpum fell-