Nýjar kvöldvökur - 01.01.1938, Qupperneq 51

A R AB AHÖFÐIN GINN
45
ingum, sem kom í ljós í speglinum rétt
aftan við hana og byrgði henni útsýn
lengra út í herbergið.
Höfðinginn stóð rétt fyrir aftan hana.
Hann hafði komið inn, án þess að hún
heyrði nokkuð til hans, á sinn sérkenni-
lega hljóða hátt, og nú tók hann utan um
herðarnar á henni og sneri henni við til
að líta á hana, og hún engdist sundur og
saman undir augnaráði hans, sem lýsti
hreinni aðdáun, og beygði sig svo langt
frá honum, sem unnt var. Hann hélt
henni fastri með annari hendinni, og tók
undir hökuria á henni og sneri andliti
hennar í áttina til sín og brosti ofurlítið.
„Settu ekki upp svona hræðslusvip! Það
er þó ekkert annað, sem eg vil, en jafn
hversdagslegir hlutir og dálítill sápubiti
og þvottavatn. Maður verður að þvo sér
um hendurnar öðru hvoru, þó að maður
sé Arabi!“ Hann rak upp stuttan hlátur
°g yppti öxlum vandræðalega og sleppti
svo, og er hann hafði fundið rakhnífinn,
slangraði hann inn í baðherbergið.
(Framh.).
-----------
Bókmenntir.
QRÍMA 12. Ritstjórar Jónas
Rafnar og Þorsteinn M.
Jónsson.
Seint á síðastliðnu ári kom 12. heftið af
Grímu í heimsókn til hinna mörgu góð-
kunningja sinna. Var það aufúsugestur
sem endranær. Það má orðið segja með
sanni, að allir unnendur þjóðlegra fræða
hlakki til komu „Grímu“ á ári hverju,
enda hafa þeir ekki enn orðið fyrir von-
brigðum.
Það er að vísu ætíð erfitt að gera sam-
anburð, svo á engan sé hallað, en þó hygg
eg það hefti, sem hér um ræðir, sé eitt
hið bezta þeirra, sem enn hafa borist í
þessu ritsafni. Skal það nú kynnt lesend-
um N. Kv.
Hin fyrsta og lengsta saga heftisins er
„Þáttur af Rifs-Jóku“ skrásettur af Benja-
mín Sigvaldasyni. í þætti þessum er dreg-
in upp skýr þjóðlífsmynd frá s.l. öld. Þar
getur að líta, til hverra óhæfuverka
skilningsleysi og harðúð aldarfarsins gat
leitt ýms þau af olnbogabörnum þjóðfé-
lagsins, sem eitthvert táp var í og ekki
gáfust upp við fyrsta högg. Þykir mér lík-
legt að þátturinn veki samúð margra með
hinni þrekmiklu ógæfukonu, sem háði
baráttu sína á nyrsta hjara landsins, og
lifað hefir í minnirigum heillar sýslu í
næstum heila öld. Þátturinn er vel ritað-
ur, en ástæðulaust þykir mér af höfundi
að sneiða svo vendilega, sem hann hefir
gert, hjá tilsvörum Jóku, þótt óhefluð
séu. Mörg þeirra eru áreiðanlega vel
prenthæf, og hefðu af engum dottið gull-
hringirnir við að lesa þau, en þau gerðu
myndina af Jóku fyllri en ella.
Önnur sagan í ritinu er „Villa á örœf-
um“, útvarpserindi Pálma Hannessonar
rektors um hina furðulegu villu og björg-
un Kristins Jónssonar, er síðar bjó lengi
á Úlfá, frá afréttum Eyfirðinga og suður
í Hreppa. Sú saga sýnir eindæma þrek
og þolni - ásamt skýrri hugsun Kristins x
þrautum hans. Hún er nýíslenzk hetju-
saga, sem hefir í meðferð Pálma fengið
þann búning, sem henni er samboðinn,
enda er það skemmst að segja, að frá-
sögnin öll er með ágætum. Höfundur fylg-
ir Kristni hvert fótmál að kalla á hinni
löngu öræfagöngu, og kemur höfundi þar
að haldi, að hann er hverjum manni
kunnugri á öræfum íslands, og þekkir
ógnir þeirra og töfra allra manna bezt.
Frásögnin um villu Kristins er svo ljós,
að lesandinn hlýtur að lifa með honum
mikinn hluta ferðalagsins, er slíkt ein-
kenni góðrar sögu. Trúlegt þykir mér að