Nýjar kvöldvökur - 01.10.1940, Qupperneq 15

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
157
stofunni á bak við búðina, þegar sonur
hans kom þar inn. Faðir hans benti hon-
um að setjast og bíða á meðan hann væri
að ljúka við áríðandi bréf. Sonurinn fékk
sér þegjandi sæti andspænis föður sínum.
Þurfti nú karlinn endilega að láta hann
bíða, eftir að hafa ginnt hann þangað
vitanlega að þarflausu?
Það hafði aldrei verið mikið ástríki á
milli feðganna. Símon var hæglátur, góð-
lyndur maður, sem aldrei skipti sér af
öðru en því, sem við kom verzluninni. Á
heimilinu hafði kona hans ætíð stjórnað
öllu, og eftir að Bjarni komst á legg, stóð
hann ætíð með móður sinni. Hann hafði
aldrei leitað til föður síns, nema þá til
þess að fá hjá honum peninga, sem hann
hafði ætíð fengið orðalaust. í raun réttri
var hann föður sínum ókunnugur. Hálft í
hvoru fannst honum það vera sér óskyld-
ur og óþekktur maður, sem sat þarna á
rnóti honum við borðið. Hann varð leiður
yfir því að þurfa að bíða, svo að hann
sagði dálítið óþýðlega:
— Þarftu endilega að ljúka við þetta
hréf núna?
Faðir hans leit upp og lagði frá sér
pennann.
— Ég veit það, að það er illa gert af
mér að tefja þig núna, Bjarni minn, sagði
hann. En ég verð að ljúka við þetta bréf.
Svo greip hann pennann aftur, skrifaði
nafnið sitt undir bréfið og gekk síðan frá
því í umslagi. Síðan kallaði hann á dreng,
sem hann hafði til snúninga, og bað hann
fyrir það í póstinn. Þegar þessu var lokið;
sneri hann sér að syni sínum.
— Við höfum ekki talazt mikið við,
tveir einir, um dagana, byrjaði hann svo
eftir nokkra þögn. Það verður þess vegna
dálítið erfitt að komast að efninu. Mér
þykir vænt um, að þú skuljr vera búinn
aÖ fá embætti, sem vel má lifa af, svona
uýkominn frá prófborðinu.
— Það er ekki launanna vegna, sem ég
valdi mér prestsstöðuna, svaraði sonur-
inn, því að laun okkar prestanna eru sví-
virðilega lág.
— Með nægjusemi má vel lifa af þeim,
svaraði faðir hans. Og það verður þú að
láta þér takast. Það er ekki svo að skilja,
að ég vilji ekki veita þér þá hjálp, sém ég
get í té látið. En mín geta er því miður
lítil eins og sakir standda.
— Séra Bjarni leit undrandi á föður
sinn.
— Á að skilja þetta svo, að þú sért ekki
eins vel stæður eins og ég og aðrir hafa
álitið?
Faðir hans kinkaði kolli.
—Já, Bjarni minn, það er síður en svo,
að ég sé ríkur maður. Sannleikurinn er,
að ég er fátækari en þú og aðrir geta
gert ykkur grein fyrir.
— Hvernig stendur á þessu? Varstu
ekki einu sinni allvel efnaður?
—Það mátti kallast svo, en ég lét til-
leiðast að leggja fé í nokkur vafasöm fyr-
irtæki. Það tiltæki mitt hefir kostað mig
aleiguna og rúmlega það.
—Ertu — ertu gjaldþrota?
—• Raunverulega er ég það. Þó er ekki
fyllilega séð fyrir endann á þessu ennþá.
Ef til vill rætist eitthvað úr. En ég gat
ekki annað en látið þig vita, hvernig kom-
ið er, því að framvegis get ég ekki veitt
þér neinn fjárhagslegan stuðning. Fram-
vegis verður þú að miða þarfir þínar við
þær tekjur, sem þú hefir af starfi þínu.
—- Þessir síðustu dagar hafa líka verið
óvenju fjárfrekir, hélt faðir hans áfram
eftir dálitla þögn. En mamma þín vildi nú
hafa þetta svona, ég gat ekki fengið mig
til að ræna hana þeirri gleði, sem þetta
hefir valdið henni. Svo ert þú líka eina
barnið okkar, svo að það má ekki minna
vera en reynt sé að gera þig sómasamlega
úr garði. En meira get ég ekki heldur
gert fyrir þig að svo stöddu.
Séra Bjarna fannst faðir sinn síga sam-