Nýjar kvöldvökur - 01.10.1940, Síða 25

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
167
vís til að taka það af henni. Ó, ætlið þér
ekki að koma, Sjönning?“
„Jú, ég skal koma“. Hann rétti gömlu
frúnni höndina, þakkaði henni fyrir
kvöídið, og fylgdist því næst með Ester
UPP.
Það var satt, sem Ester sagði. Hansen
múrari sat við ofninn, ásamt þremur
drykkjubræðrum sínum, er spiluðu og
drukku. Það var einnig satt, að hinum
megin í stofunni, þar sem bæði var dimm-
ara og kaldara, sat nú sárþjáð kona, sem
var að enda við að svæfa tvö börn í rúm-
fleti, sem bar vott um hina sárustu fátækt.
í stofunni voru því nær engin húsgögn.
Hansen múrari stóð undranai á fætur,
þegar gestirnir komu inn. „Ölkaupmaður-
inn! Það var óvæntur heiður!“
Sjönning rétti honum höndina, en það
var eins og einhver nýr heimur opnaðist
fyrir honum á meðan hann stóð þarna og
bauð gleðileg jól.
Hann laumaði peningabuddunni sinni í
lófann á ungfrú Ström, án þess að nokkur
tæki eftir, og tók sér því næst sæti, eftir
boði húsbóndans, hjá þeim félögum.
En Sjönning leið illa þarna, hann stóð
því fljótlega á fætur, og í sama bili kom
ungfrú Ström og frú Hansen til hans.
Tvær kaldar og magrar hendur gripu
um hönd hans, og þrýstu hana innilega,
og tvö augu full af tárum, horfðu á hann
með svo innilegu þakklæti, að hann
gleymdi því aldrei.
Hann opnaði hurðina, kvaddi og gekk
Ýt.
Dálítið feimnisleg rétti hún honum
Peningabudduna aftur.
„Herra Sjönning, þér megið ekki reiðast
uiér, en ég gaf henni 20 kr. Ég veit ekki
uema yður finnist það of mikið“.
„Nei, það var ekki of mikið, og ég mun
aldrei gleyma þessu kvöldi“.
Svo kvöddust þau.
^egar hann var kominn niður stigann,
sneri hann sér við, og leit til baka. Þama
stóð hún ennþá, hátt uppi og lýsti niður
stigann með lampanum.
Þegar hann kom niður í litla herbergið
sitt, fleygði hann sér niður .á stól, hallaði
sér fram á borðið, huldi andlitið í hönd-
um sér og var í ákafri geðshræringu.
Það hafði runnið upp fyrir honum nýr
sannleikur í kvöld, sannleikur, sem hon-
um fannst svo sorglegur og hræðilegur, að
hann væri verri en allt annað. Hann hafði
sjálfur vanrækt hina ástkæru, góðu móð-
ur sína, sem hann átti meira að þakka en
nokkrum öðrum. í 20 löng .ár hafði hún
setið alein þarna heima, og dregið fram
lífið með sveitarstyrk.
Hvers vegna hafði hann ekki skrifað
henni, að minnsta kosti einu sinni eða
tvisvar á ári? Hvers vegna fór hann ekki
heim og heimsótti hana? Hvers vegna
hafði hann aldrei sent henni peninga? Jú,
það var af því, að hann hafði sett sér það
takmark, að verða auðugur maður, og
gleymdi svo öllu öðru, öllum sínum skyld-
um. Og svo var hann sokkinn niður í
þetta eina áhugamál sitt, að • það liðu oft
svo langir tímar, að hann mundi ekki eft-
ir að hann ætti neina móður.
Að síðustu dó hún, án þess að fá að sjá
son sinn ,og var jörðuð á kostnað sveitar-
innar. Og hér í höfuðstaðnum hélt hann
svo áfram að safna peningum. Hann
græddi fé á að selja öl, fjölskyldum, sem
lifðu við svipaða neyð eins og múrarafjöl-
skyldan þarna uppi. Hann vissi það að
vísu, að þótt hann hætti að selja þeim öl-
ið, þá myndi einhverjir aðrir gera það, og
þó fann hann, að einmitt með þessari at-
vinnu sinni var hann að breiða út sorg,
fátækt og alls konar ógæfu.
Ungfrú Ström hafði því miður alltof
rétt fyrir sér.
Ester Ström! Hann sá hana enn svo
ljóst í huga sér þarna uppi, bjarta og