Nýjar kvöldvökur - 01.10.1942, Síða 5

N. Kv.
HART VOR
147
þeim til, þar sem skárst var. — Yar það verk
okkar bræðranna, sem komnir vorum eitt-
hvað á legg og lieima vorum, enda var eitt-
hvað talsvert af ókunnugum skepnum —
einkum hrossum, rekið að Brekkulæk og
haldið þar til ltaga eins og unnt var. Skepn-
ur þessar voru hýstar, Ifvar sem við varð
komið, og voru því afskapleg þrengsli í öll-
liúsum. —
Bjarni bróðir minn (f 1906) var þá um
það bil 15 ára, og sinntum við mest þessum
störfum. Við vorum vaktir eldsnemma á
hverjum morgni til þess að koma hrossun-
Um í haga, meðan þeir fullorðnu hugsuðu
um féð. Man ég það sérstaklega, hve kalt
var að koma út og lylgja hróssunum móti
norðannæðingnum. — Stundum verkjaði
okkur svo í nefið að tárin streymdu úr aug-
nnum. Kölluðum \ið það að fá ,,kvala-
pínu“.
Allan liðlangan daginn vorum við svo
að rölta, ýmist \ ið Iirossin eða kindurnar,
þangað til inn var látið á kvöldin. Allt í allt
undum við þessu útilífi ekki illa. — Þegar
frarn á daginn leið var oft sólskin, og þá
ekki kalt, þegar við gátum komizt í skjól.
En langir voru nú dagarnir samt sem áður,
það man ég. . . .
Ég veit nú ekki, hvort ég hefi gert svo
mikið gagn, en oftast Var ég þó látinn rölta
með frá morgni til kvölds, ef ekki var verið
í heyflutningum, en þar var ég stundum
látinn vera með. Með því var hægt að spara
fullorðinn rnann. Heyið var flutt á sleða.
En þá var ekki siður að hafa kjálka á sleð-
anum, heldur dráttartaugarnar einar sam-
an. Þegar sleðinn var hlaðinn, vildi hann
því vera óþægur í brekkum eða hliðarhalla
°g renna á ýmsa vegu. Varð þá að vera að
minnsta kpsti einn maður fullorðinn. til
þess að styðja hann, stýra honurn eða halda
aftur af honum, svo að hann rvnni ekki á
hestinn. — Þegar svo stóð á, varð ég að
teyma hestinn og stjórna hontim. . . .
Eins og áður er sagt kom batinn ekki
fyrr en í annarri viku surnars — og kom
hann þá svo skyndilega, að ég man ekki
eftir öðru eins. Einn dag seinnipartinn, urð-
um við þess varir að svolítil krepja var far-
in að koma í snjóinn. Þá var þykkt loft, og
fannst okkur blátt áfram reglulega hlýtt í
veðri, svo vanir vorum við orðnir frostun-
um. — Um nóttina fór að drjúpa dálítið úr
þökum og við baðstofugluggana. Og um
morguninn, þegar við komurn út, var kom-
ið það fegursta vorveður, sem á verður kos-
ið: Sólskin og sunnanvindur með smáskúr-
um.
Eins og nærri má geta kom afskaplegt
flóð í ár og læki í þessum leysingum, er
hófust svo snögglega, en snjór var afarmik-
ill bæði á fjöllum og sléttlendi. — Og í
sambandi við þetta mikla vorflóð kom fyr-
ir dálítið atvik, sem líklega gerir það, að
mér er þetta vor einna minnisstæðast a£
öllum harðindavorum, sem komu á upp-
vaxtarárum mínum.
IV.
Um landareign Brekkulækjar renna tveir
lækir. Annar rennur um túnið, rétt fyrir
utan bæinn — hinn nokkru norðar — eða
utar, eins og við köllum það. — Hann heitir
Stekkjarlækur. — Venjulega eru þessir læk-
ir ósköp vatnslitlir, en í leysingum geta þeir
orðið næstum því alveg ófærir. Þetta vor
nrðú þeir, eins og nærri má geta, óvenjulega
ægílegir.
Ég hygg, að það hafi verið annan eða
þriðja daginn, eftir að þýðuna gerði. að við
vorum ekki vaktir eins snemma og venju-
lega. \;ar okkur leyft að sofa, þangað til um
tíu-leytið (eftir búmannsklukku). Þá vorurn
við sendir af stað til kinda, og var okkur
sagt að halda þeim rnilli lækjanna, en var-
aðir við að láta þær sleppa yfir, þó að snjó-
brýr væru.
Veðrið var reglulega gott, og við vorum
í svo góðu skapi þennan dag, að \ ið alveg
ósjálfrátt fórum að leika leik, sem \ ið höfð-
19*