Nýjar kvöldvökur - 01.10.1942, Blaðsíða 12

m
LANDKÖNNUÐURINN BERING
N. Kv.
vetrarhörkurnar fóru stöðugt vaxandi.
Kvikasilfrið fraus í mælunum, og snjónum
kingdi niður. Sleðafærið ónýttist með öllu,
svo að þeir urðu að skilja sleðana eftir. í 8
vikur urðu þeir að grafa sig í fönn á hverri
nóttu, og ofan á allt annað bættist, að vist-
irnar þrutu. Leiðangursmenn neyddust því
já 1 að leggja sér til munns ólar, leðursekki
og skóna af fótunr sér. Að líkindum hefðu
þeir allir farizt, ef svo vel hefði ekki viljað
til, að þeir komust á slóð Berings, og nokk-
ur mélforði, sem hann hafði skilið eftir og
skrokkarnir af hestum hans, sem fallið
höfðu, urðu hinurn aðþrengdu mönnum til
bjargar.
Jafnskjótt og Bering bárust tíðindi þessi,
sendi hann 10 hundasleða hlaðna vistum
flokki Spangbergs til hjálpar, og degi síðar
aðra 37 sleða. í byrjun janúar náði Spang-
berg með fólki sínu til Okotsk. F.n þrátt fyr-
ir alh það erfiði fór Spangberg enn tvisvar
sinnum jrá unr veturinn til Judoma og sótti
farangur þann, er hann hafði eftir skilið, en
loks um mitt sumar náði allur leiðangur-
inn til Okotsk.
Ferðin frá Pétursborg til Okotsk yar
geysilegt þrekvirki, en engu að síður var
Béring enn fjarri þeim stað, þar sem rann-
sóknir hans skyldu hefjast. Til þess þurfti
hann að sigla yfir innhaf það, sem liginr
milli meginlands Asíu og Kamtscliatka-
skagans og Okotska haf heitir og síðan að
fara á landi yfir skagann, að ósum
Kamtschatkaárinnar. Til ferðarinnar yfir
hafið smíðaði hann skip, sem skírt var
„For.tuna“ og hljóp það af stokkunum 8.
júní 1729. Einnig notaði hann skútu þá,
sem áður hafði siglt yfir hafið. Á skipum
þessum flutti nú Bering lið sitt,, hesta, uxa
og allan farangur til strandar Kamtschatka,
en þar tók ekki betra við, því að. skaginn er
hálendur og illur yfirferðar. Miklu hefði
verið auðveldara að sigla suður fyrir skag-
ann, en sjóleiðin var ókunn með ölluj og
skaginn sýndur miklu stærri á kortinu en
hann í raun og veru er. Hinn 10. marz 1728
náði Bering loks til ákvörðunarstaðar síns.
Þar voru 40 kofar á víð og dreif meðfram
ánni, stauravirki í 30 km. fjarlægð frá sjón-
um og ein kirkja. Nokkrir Kósakkar bjuggu
þarna og lifðu á fiski, rótum og veiðum
líkt og frumbyggjar landsins. Landið var
þarna alvaxið birkiskógum, og nægur við-
ur til skipasmíða. enda var nri tekið til
óspilltra málanna. Trén voru dregin til
strandar á hundum, og þótt marga erfið-
leika væri við að stríða fann Bering stöðugt
einhver ráð, og hið nýja leiðangursskip
hljóp af stokkunum á miðju sumri 1728.
Var það skírt „Gabríel“. Skipið var nægi-
lega stórt og sterkt, til að þola stórsjói á
úthafssiglingu, en viðbúnaður állur hafði
skemmzt allmikið á hinu þriggja ára langa
ferðalagi, svo að nrjög skorti á, að hann
væri eins vel úr garði gerður og nauðsyn
krafði. \ristaforði skipsins var og þannig, að
flestum nútímamönnum lrefði óað við að
leggja með lrann í langan leiðangur. Ekk-
ert feitmeti var til annað en lýsi, og í stað-
inn fyrir ket var nær eingöngu harðfiskur.
Salt það, er Jreir þurftu, suðu Jreir rrr sjó, og
af Kósökkunum hafði Bering lært að gera
einskonar hvannarótarbrennivín. En af
þessum vistum höfðu Jreir ársforða, og þeg-
ar skipið var ferðbúið, lögðu þeir af Stað
hinn 13. júlí, til að kanna strendur og höf,
sem enginn lrvítur nraður fyrr hafði augum
litið.
Bering sjálfur hafði stjórn skipsins á
hendi, en næstir honum að völdum voru
þeir Spangberg og Rússinn Chirikov, alls
var 44 manna áhöfn á skipinu. Samkvæmt
boði Pétufs keisara sigldi Bering nreð
ströndum fram, svo að hann missti sjaldan
sjónar af landinu. Fengu þeir með því móti
allgóða lrugnrynd um legu strandarinnar,
enda þótt ýmsir gallar séu á korti því, er
Bering gerði af henrii. ;
Hinn 7. ágúst gengu þeir á land, til að
sækja vatn og fundu þá nokkra kofa og