Nýjar kvöldvökur - 01.10.1942, Blaðsíða 24

166
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
N. Kv..
amir klifið upp vegginn fljótsmegin, án
þess að því vas'ri veitt athygli.
Aðeins höfuðin sáust upp fyrir á tveim
þeirra, en sá þriðji var kominn með hand-
leggina upp fyrir brúnina og gerði sig lík-
legan til að vega sig upp.
í einu vetfangi hjó Nevado þann í lierð-
ar niður, sem fremstur fór. Steyptist hann
þegar niður í fljótið. Hinir tveir fóru
sömu leiðina.
Nevado, Járnhönd og faðir Matteo gægð-
ust út fyrir þakbrúnina og sáu þá hvað gerzt
hafði.
Án þess að séð yrði af þakinu, hafði tólf
indíánum tekizt að komast í eikju upp að
húsveggnum, þótt það hefði ö.rlagaríkari
afleiðingar fyrir þá, en þeir höfðu gert ráð
fyrir. Hinir voru á leiðinni upp, en þeirn
ýmist fataðist tökin við hra’kfarir félaga
sinna, eða urðu fyrir þeim í fallinu. Bylgj-
ur fljótsins gleyptu þá alla og aðeins þrem-
ur skaut upp aftur.
Járnhönd skaut á einn þeirra. Skotið
hitti. Sömu útreið fengu báðir hinir, þótt
þeir reyndu að kafa sem mest og koma sér
á sundi úr skotfæri.
„Við skulum nota hvíldina vel,“ mælti
Járnhönd. „Að vísu verðum við að hafa
vörð, þar sem þörf gerizt, en ég veit af
reynslunni að við þurfum ekki að óttast
fleiri árásír í dag. Við skulum yfirgefa þak-
ið, enda verður hér vart líft vegna hitans,
þegar fram á daginn kemur.
íbúar haciendunnar fóru nú til herbergja
sinna, en Járnhönd, Nevado og presturinn
út í garðinn. Völdu þeir fjóra menn úr
þjónaliðinu sem áttu að halda vörð næstu
fjórar klukkustundirnar. Skyldu þeir gera
aðvart, ef þeir yrðu varir við eitthvað grun-
samlegt.
Þegar þeir félagar komu inn í borgar-
stofuna fundu þeir Mestizen Inez á samá
stað og hún hafði verið, þegar Donna DoL
lores yfirgaf hana. Hún þrýsti andlitinu út
að skotauganu og tautaði í sífellu:
,Það er handþurrkan hans Sautuchosl
Víst er það hún!“
„Hvað varstu að tauta?“ spurði einn
þeirra félaga.
Inez hrökk við. Hún hafði ekki fyrr orð-
ið vör við komu þeirra.
„Ekkert, ekkert!“ svaraði hún þrjósku-
lega og skautst út úr stofunni.
„Heyrðuð þið hvað hún sagði?“
„Nei, ég hefi lengi haldið áð hún væri
ekki með öllunr mjalla. Það gengur eitt-
hvað lrenni."
XIII.
HLÉ MILLI HRÍÐA
Faðir Matteo og þeir félagar héldu til
herbergis Donnu Dolores. Beið hún þeirra
þar, ásamt stöllu sinni, Donnu Rausuru.
„Afsakið, fagra mey,“ mælti Jámhönd.
„framkomu. okkar. Við, sem alið höfum
mest'an hluta æfinnar inni í frumskógi,
meðal hálfviltra manna og blóðþvrstra
dýra, kunnum lítið til háttprýði hins sið-
menntaða fólks.
„Það eru ýmsir eiginleikar, svo sem
dirfska og hreinskilni", svaraði Donna Dolo-
res, „sem ég met rneira en yfirborðskurteisi
þeirra, sem þér berið yður saman við. Fag-
urgali þeirra er oft fláttskapur einn, en sem
lretur fer hefi ég ekki kynnzt mörgum slík-
um, enda er ég dóttir frumskógarins og hefi
átt þess lítinn kost!“
„Má ég kynna mig yður og félaga minn,
og skýra yður frá, hversvegna við erum
hingað komnir? Það nafn, sem ég er bezt.
þekktur undir, er Járnhönd-----.“
„Þetta nafn þekkjum við öll“, greip
Donna Ðolores fram í. „Þegar góðs veiði-
manns og ofurhuga hefir verið getið við
þetta borð, þá hefir þetta nafn borið oftast
á góma“.
Veiðimaðurinn roðnaði.
„Gullhamrar hljóma svo vel af yðar fögrú
vörum, að ég freistást til þess að trúa því,
sem um mig er sagt, þótt ég hingað til hafi
dregið margt af því í efa. Félagi minn, sem