Nýjar kvöldvökur - 01.10.1942, Qupperneq 28

DÆTUR FRUMSKÓGARINS
170
N. Kv.
vorrar hafa fallið fyrir hendi Blóðsugunn-
ar, þá mun þeim fallast hugur og örðugt
mun þá lengur að sitja um hinn stóra
gamma hvítu mannanna. Þess vegna verður
að halda því leyndu, hvernig komið er. En
skanrnrt mun þess að bíða að allt verði upp-
víst, en þá verðunr við að irafa unnið sigur
á þeim, ella hætta við áfornr vor.“
Svartifálki reis á fætur og mælti:
„Apacharnir eru lrraustir og grimmir eins
og hlébarðinn, en Blóðsuguna óttast þeir,
af því að þeir lralda, að henni sé gefinn
máttur hinna illu anda, og að ekkert geti
staðizt gjörninga hennar. Fái þeir að vita,
að hinir alvísu höfðingjar vorir lrafi fallið
fyrir vopnunr hennar, þá er ekkert líklegra
en að þeir missi kjarkinn og leggi árar í
bát. En slíkt sæmir ekki sönnunr apacha-
indíána á örlagastundu. Þess vegna verðið
þið að halda leyndu, því sem skeð hefir."
,,Við nrununr jregja," svöruðu indíánarn-
ir auðnrjúkir.
Svartifálki og nrenn lrans héldu nú nreð
gætni til bækistöðva sinna. Þess gerðist þó
lítil þörf, því Blóðsugan hafði farið í and-
stæða átt. Enda gekk ferð þeirra að óskunr.
Þegar þangað kom, kallaði Svartifálki
fyrir sig nokkra af yngri hermönnum sín-
um, sem þegar höfðu áunnið sér traust
hans og álit. Svartifálki sneri sér að einunt
þeirra, sem bar viðurnefnið Slöngutönn og
mælti:
„Hefir fyrirskipunum mínum verið
hlýtt?“
Slöngutönn svaraði ekki, en benti þahg-
að sem mörgunr úlfsskinnum var hlaðið
upp;
„Ágætt!“ svaraði Svartifálki. ■
Andartaki síðar nrælti hann:
„Slöngutönn skal ganga nreð nrér afsíðis.'
Ég Jrarf að tala við Irann unr Jrýðingarmikil
mák Engir nrega heyra orð vor.“
„Kynflokkur okkar,“ mælti Svartifálki,
er Jreir voru orðnir tveir einir, ,,á fjand-
mann, senr hvíldarlaust mun'ofsælýja okk-
ur, svo lengi senr okkur tekst ekki að vikja
lionunr úr vegi.“
Slöngutönn svaraði:
„Vissulega er Blóðsugan útsendari hinna
myrku afla. Henni er áskapað að ofsækja
Jrjóð vora og aldrei nrununr við óhultir
verða, nreð'an hún leikur lausunr hala.
Meðan höfingi vor var í burtu, kom bátur,
fullur af apacha-indíánunr, lrandan yfir
fljótið, senr vinir okkar Jrar sendu okkur til
lrjálpar. í litlunr vogi lrér skamnrt frá fundu
þeir lík sjö bræðra vorra. Öll báru þau lrin
ægilegu nrerki Blóðsugunnar."
Svartifálki rak upp öskur, Jregar hann
lreyrði þetta.
„Aðrir sjö, senr fallið hafa fyrir Jressari
djöfullegu ófreskju! Það er bezt að Slöngu-
tönn fái að vita nú Jregar að lrinir sjö alvísu
lröfðingjar vorir hafa einnig látið lífið senr
fórnarlömb Blóðsugunnar. Ég kem beina
leið frá dánarbeði þeirra.“
Nóttin var nú dottin á, en máninn skein
frá lreiðum himni. Svartifálki gekk til Don
Jainre, senr lá bundinn undir tré í grend-
inni. 1
Hinn ungi nraður lá með aftur augun og
reyndi að sofa til að gleynra hörmunr sín-
unr og likamlegunr þjáningunr. Sultur og
Jjorsti ætlaði alveg að gera út af við hann.
Og lífreimin, sem' liann var bundinn með,
skar djúpt inn i lroldið og olli honunr óþol-
andi sársauka.
Svartifálki sparn við honunr fæti.
Don Jainre opnaði augun, en Jregar hann
sá Svartafálka yfir sér, lokaði hann þeinr
aftur.
„Láttu ekki eins og Jrú sofir,“ maelti
Svartifálki ögrandi, „ég veit að þú vakir.
Ég kem til að tilkynna þér, að ég finn mig
af ýmsum ástæðunr nauðbeygðan til að
brjóta venjur vorar, hvað þig snertir. Við
mununr ekki flytja þig til heinrkynna vorra,
svo senr venja er til, heldur munt þú Jregar