Nýjar kvöldvökur - 01.04.1945, Blaðsíða 42

80
VITASTlGURINN
N. Kv.
„Sá á að borga, sem sigurs missti,“ sagði
Sylvester og hló við.
,,Já, en það varst: þú, hö-hö-hö!“
„Jæja þannig er það vant að vera,“ sagði
Sylvester; og brá snöggvast alvörusvip á and-
lit iians. En svo lýsti geislandi bjart bros
alla ásjónu lians, og hann rétti fram hönd-
ina:
„jæja, en vertu nú velkominn heim aftur,
Gottlieb bróðir!" Gottlieb tók þétt í hönd
liands og dró hann að sér. Þeir stóðu lengi
kyrrir og horfðust í augu, áður en þeir
lögðu af stað upp Seljaveg. Þeir gengu þvert
yfir Hlynahrygg og langt inn á Steinabæjar-
móa, þar sem friður og kyrrð ríkti í skógar-
þykkninu. Þess háttar átti bezt við skap
þeirra og hugarfar í dag; því að nú þurftu
þeir þess að vera einir saman. Þeir gengu yf-
ir víðlenda furumóana í djúpum samræð-
um. Öðru hvoru lagði Sylvester höndina á
öxl Gottliebs, eða þá tók Gottlieb hnakka-
taki á Sylvester óg hristi hann ofurlítið og
hló: „hö-hö-hö“ svo hátt, að héri spratt upp
dauðhræddur og lientist á burt í löngum
stökkum. Síðan námu þeir staðar og litu á
skóginn, sérstaklega þar, sem gömlu risatrén
höfðu fengið að standa í friði. Stórar krónur
þeirra lutu saman, en ungviðið leit til
þeirra með lotningu, úr nokkurri fjarlægð.
Sylvester og Gottlieb klöppuðu gulbrúnum
og hnútóttum berkinum og mældu með
augunum risastofna þeirra.
„Er þetta ekki alveg eins og víkingarnir
gömlu á Þingvelli, sem ráðguðust um leið-
angur til Garðaríkis og Vínlands?“ sagði
Sylvester.
„Hö-hö-hö,“ rumdi í Gottlieb. „Þau
grunar víst ekki, að innan skamms muni
þau ferðast til Hjaltlands og Frankalands
sem borð og plankar."
„Ekki í minni tíð,“ sagði Sylvester.
„Nei, við skulum láta Jens um það. En
við skulum halda tryggð við gömlu vinina
okkar, á meðan við lifum. Þetta verða von-
andi nánustu samvista-vinir okkar, jrað sem
við eigum eftir ólifað."
„Þakka Jrér fyrir Jrau orð, Gottlieb," sagði
Sylvester og sló hann á öxlina.
Síðan gengu þeir áfram inn eftir Steina-
bæjar-móum. . . .
Langt var liðið á dag, er Jreir komu aftur
í „Sælureit". Hlátur Gottliebs heyrðist lang-
ar leiðir og djúp og hrein rödd Sylvesters.
„Svo verðurðu að taka vel á móti Jreim
ungu, þegar Jrau koma, Sylvester.“
„Vertu viss, bróðir. Þú mátt treysta Jrví!
Henni skal ekki verða vísað burt frá Bjarka-
setri að þessu sinni, hér er hönd mín upp á
það. Ég hefi lært talsvert í skóla lífsins þessi
árin, sem ég hefi ráfað hérna einmana og
spjallað við skóginn minn. Þá fær rnaður
tíma til að skilja svo rnargt, sem áður var
óskiljanlegt.“
„Hö-hö, já, Jrað er víst æði margt, sem við
skiljum ekki.“
„Já, Jrað er Jrað, Gottlieb; en eitt skil ég
nú, að ástarlausu lífi er erfitt að lifa, og Jrað
á sonur minn ekki að Jrurfa að revna.“
„Þér hefir ekki liðið vel Jressi árin, Syl-
vester?“
„Onei, Jrau hafa verið fremur gleði-
snauð.“
„Eg hefi hugsað mér Jrað. Já, það er víst,
eins og Adam Stolz segir, að „Vitastíginn"
verðum við öll að klífa fyrr eða síðar, hjá
því geti enginn kornizt. Vonandi ert þú nú
kominn upp á örðugasta hjallann.“
„Þessi vitavörður hlýtur að vera einkenni-
legur maður, Gottlieb. Áður en Jens fór
seinast, sagði hann mér heihnargt um Jrá
fjölskyldu. Mér skildist á honum, að hann
hefði álit á ungu stúlkunum Jrar efra; en
svo sagði hann nokkuð um Adarn Stolz, sem
ég veitti sérstaka eftirtekt.“
„Hvað var það, Sylvester?“
„Allt það, sem við teljunr gott og mikil-
vægt, er honum einkis virði. Hann brosir
með samúð og meðaumkun með mönn-
um--------“