Nýjar kvöldvökur - 01.04.1945, Blaðsíða 32

N. Kv.
Elias Kræmmer:
Vitastígurinn.
Helgi Valtýsson þýddi.
(Framhald).
„Hvernig líður honum þá?“ spurði Abla
að lokum. Fía var við þessu búin og albúin
að þylja ævisögu drengsins frá vöggu til
grafar, heillangan ,,róman“; en er hún átti
að hefja söguna, greip hún niður í miðju
kafi, svo að allt lentl í pusla og þvælu.
„Hann er orðinn flugríkur maður og
háttvirtur.“
„Hvað er hann?“ spurði Abla.
„Hvað er hann — ja, hvað er hann nú
annars? Jú, hann er trésmiður.“
„Ekki annað?" sagði Abla, og brá fyrir
vonbrigðahreim í rödd hennar; hún hafði
haldið, að hann væri að minnsta kosti hers-
höfðingi eða herragarðseigandi, fyrst hann
væri ríkur maður og háttvirtur. Allir þeir
snikkarar, sem hún hafði kynnzt um ævina,
voru hvorki ríkir né mikils virtir — allt ann-
að en það!
„Hann á eflauststóratrésmíðaverksmiðju,"
flýtti Fía sér að segja, — „feikna mikla
verksmiðju, býst ég við, því að allt er svo
mikilfenglegt þarna vestra.“ At)la sætti sig
því við þessa skýringu.
„Á liann mörg börn?“ spurði Abla og tók
aftur að prjóna.
„Já, hamingjan góða! Hann á ellefu
börn.“
Abla leit til hennar yfir gleraugun.
„Hann er þá giftur?"
„Giftur? Já, ég held nú það, meira að
segja vel giftur og tvígiftur að minnsta
kosti. Hann er orðinn langafi.“
„Það getur hann ekki verið,“ sagði Abla
ákveðið.
„Nei, auðvitað ekki, afi átti ég við, og þér
eruð orðin langamma, Abla, ha-ha-ha!“
Abla hló einnig ofurlítið.
„Þetta er nú allt saman gott og blessað, ef
ég aðeins mætti treysta því, frú Stolz,“ sagði
Abla og leit hvasst á Fíu yfir gleraugun.
„Treysta því? Góða Abla, þér skuluð fá
að sjá umslagið með amerísku frímerkjun-
um og póststimplunum og öllu saman.“ Fía
tók umslagið úr barmi sínum og lagði það á
borðið fyrir framan Öblu. Abla tók það upp
og hélt því gætilega upp á móti birtunni,
eins og þetta væri dýrmætur helgidómur.
Síðan reyndi hún að lesa það, sem þar stóð
skráð.
„Hérna sjáið þér nafnið hans aftan á bréf-
inu: Emil Martinson, var ekki drengurinn
skírður Imil?“
„Ismail,“ sagði Abla.
„Það verður Emil í Ameríku. Allir Norð-
menn breyta nöfnum sínum þar fyrir vest-
an.“ Abla lét sér þessa skýringu nægja. Og
föðurnafninu viðvíkjandi, þá kærði hún sig
ekkert um, af vissum ástæðum. að ræða frek-
ar um það, þótt Fía legði sig alla fram unt
að reyna að veiða það upp úr henni.
Fía sat hjá Öblu fulla klukkustund og
sagði henni frá drengnum í Ameríku, og
hún varð svo skáldmælt og hugkvæm að lok-
um, að lnin gekk alveg fram af sjálfri sér!
Abla gamla varð hrærð og táraðist, þegar
Fía lýsti fallega heimilinu hans og blessuð-
um börnunum. Áður en Fía fór, bað Abla
hana blessaða að nefna þetta ekki við nokk-
urn lifandi mann. Nú er ég ánægð og get
dáið í friði, — og nú er þá þessari sögu lok-