Nýjar kvöldvökur - 01.04.1945, Blaðsíða 56

94
FLÓTTAMEN NIRNIR
N. Kv.
aftur niður að sjónum og klæddi sig úr bux-
unum. Hann braut þær saman og lagði þær
í sandinn. Svo fór hann aftur út í sjóinn.
Það var ekkert Itik á honum, hann hélt bara
áfram að vaða þangað til hann var kominn
á svo mikið dýpi að hann gæti synt. Ég kall-
aði til hans:
„Farðu varlega! Hákarlarnir koma alveg
upp að ströndinni.“
Ég heyrði hann hlæja, og hann synti aust-
ur á bóginn og lét viðvörun mína sem vind
um eyrun þjóta. Ég yppti öxlum tók skyrt-
una hans og fór að þurrka mér urn fótlegg-
ina. Ég beit á jaxlinn, því að nrig logsveið
þegar saltvatnið kom í rispurnar. En það
vrar ágætt fyrir fæturna.
Nokkrum mínútum seinna var orðið svo
dimmt, að ég sá Cambreau ekki Jengur á
sundinu. Það var ekkert tunglsljós. Sjórinn
var lygn. Ég gat fylgt grænu brimkögrinu
með augunum, þar sem bárurnar brotnuðu
í fjöruborðinu. Ég fór að lilusta hvort ég
heyrði nokkuð til Cambreaus, en heyrði
ekki neitt. Ég var farinn að verða hálf
smeykur um hann. En allt í einu var hann
kominn aftur og stóð við hliðina á mér.
,,Jæja. Sástu til mín?“ sagði hann.
,.Þú hefðir ekki átt að gera þetta,“ sagði
ég. „Hákarlarnir koma oft upp að strönd-
inni. Þeir mundu rífa þig í tætlur á svip-
stundu. Það er ekki hættulaust, ef maður
veður dýpra en upp i hné.“
„Heyrðu nú, læknir góður,“ sagði hann
álasandi. „Hákarlar geta ekki synt á tveggja
feta dýpi. Þú hlýtur að vita það.“
Hann brosti og settist niður við hliðina á
mér. Svo hélt hann áfram: „Vertu ekki að
gera þér neinar áhyggjur. Ef ég læt hákarl-
ana í friði, þá láta þeir mig afskiptalausan.“
„Skyrtan þín liggur þarna rétt hjá þér,“
sagði ég. „Þakka þér fyrir lánið. Ég hresstist
mikið."
Hann tók hana upp og fór að færa sig í
hana.
„Setti ég sand á hana?“ spurði ég. „Ég bið
þig að fyrirgefa."
„Það gerir ekkert til,“ sagði hann.
„Finnst þér andvarinn ekki þægilegur?
Hann kom um leið og myrkrið. Ég liefi ekki
fundið svalan blæ í ntarga mánuði."
„Ég tók ekki eftir því,“ sagði hann.
„Það er rétt,“ sagði ég. „Þú varst að synda.
Það hlýtur að hafa lnesst þig.“
„Ég fór ekki að synda til þess,“ sagði
liann. „Ég var ekki þreyttur.*'
„Hvað áttu við?“ spurði ég.
„Ég var ekki þreyttur."
„Varstu ekki þreyttur eftir daginn í dag?“
,,'Nei.“
„Jæja, en ég er það,“ sagði ég firtnislega.
Mér var farið að gremjast rósemi hans. „Ég
er Jneyttur og svángur, og líður herfilega."
„Mér Hður vel,“ sagði hann.
„Hvernig ertu í fótunum?" spurði ég.
„Ertu ekki illa rifinn?“
„Ég hefi satt að segja ekkert tekið eftir
því,“ sagði hann. „Ég held að Jrað sé ekkert
að ráði.“
„Nei, blessaður, nú skulum við tala uin
eitthvað annað.“
Eftir það var löng þögn. Við sátum bara
og horfðum á maurildin í bylgjunum, Jrar
sem þær brotnuðu við ströndina. Gleraug-
un mín losnuðu aftur. Ég reyndi að festa
Jrau betur bak við vinstra eyrað en það
þýddi ekki neitt.
Cambreau sagði allt í einu:
„Heyrðu læknir, einn góðan veðurdag'
muntu skammast þín fyrir að hafa gengið
svona lengi með gleraugun og þú hættir að
nota þau.“
„Það er alveg 1 jómandi," sagði ég. „Og ég
býst við, að ég eigi líka eftir að skannnast
mín fyrir að hafa gengið með kviðslitsband-
ið og hendi því frá mér líka og drepst svo at
því.“ Ég andvarpaði. „Þú talar heimsku-
lega;“ ( ,
Við sátum og störðum út í myrkrið. Ég
spurði: