Nýjar kvöldvökur - 01.04.1945, Blaðsíða 50

88
VITASTÍGURINN
N. Kv.
lega fram. — Ég hefi oft á erfiðum stundum
fundið huggun í þessari mynd. Og nú fékk
ég að vaka yfir lionum í nótt, síðustu nótt-
ina. — Hann dó hamingjusamur maður.“
,, já, Sören gení var hamingjusamur,"
sagði liann stilliiega. Hún sneri sér allt í
einu að honum og horfði lengi á hann.
„Hefir þú verið hamingjusamur?" spurði
hún.
Hann hristi höfuðið og svaraði ekki und-
ir eins; en síðan sagði hann, ákveðið og al-
varlega:
,,Ég hefi einnig þurft að gera yfirbót.“
„Þú hefir ekkert að bæta fyrir.“
„Allir hafa eitthvað, sem þeir þurfa að
bæta fyrir. En allt lífið á }dó vonandi ekki að
vera óslitin yfirbót!"
„Eg veit það ekki,“ svaraði hún, og augu
hennar fylltust tárum.
„Eigum við ekki að trúa því, Elín, að nú
sé hreinsunartími okkar liðinn, og að við
getum nú gengið bæði saman á ný út í sól-
skin I ífsins?“
Þau stóðu úpp og leiddust upp stíginn,
nnz þau komu að efstu skógarmörkum. Þar
nárnu þau staðar og lituðust um.
Framundan þeim blikaði á sólroðna tinda
snæviþakta. (Framhald).
RICHARD SALE:
Flóttamennirnir.
Skáldsaga.
Maja Baldvins þýddi úr ensku.
]• I,Ó'f T A M EN NIR XIR
Hcnry Moll. Enskur gimsteinaþjófur og sá, sem hafði
forustu á flóttanum.
Richard Pennington. Amerískur prófessor, sekur um
njósnir á friðartímum.
Louis Bcnet. Frakki, sekur um nauðgun.
Carl Weiner. Þjóðverji, sekur um uppreisn.
Rudolph Flauhcrt. Franskur morðingi, hálfhrjáiaðui.
Jesus Telez. Spánskur smvglari.
Jacques DuFond. Franskur þjófur.
James Dunning. Enskur tvíkvænismaður.
George Verne. Franskur morðingi.
Philip LaSalle. Ameriskur læknir, sekur um manndráp.
Sögumaðurinn. Og
Jcan Chamhreau.
I. KAFLI.
Flóttinn er kominn undir peningum,
en frélsið er í guðs hendi.
I.
. Níu af hverjum tíu fiskimanna þeirra,
sem koma inn til St. Pierre og bjóða aðstoð
sína við flótta sakamanna eru fantar. Ég
man eftir þeim hryllingi, sem um mig fór,
þegar ég fyrst heyrði, hvernig þeir notfæra
sér eymd annarra manna. Þeir liafa það til
að bjóða fanga bátinn sinn til að flýjaí.Þeg-
ar hann er kominn um borð og út á rúmsjó,
reka þeir hníf í bakið á honum. Þegar fang-
inn er dauður, rista þeir hann á kviðinn til
að ná í málmhylkið, sem hann geymir pen-
ingana sína í, og kasta svo líkinu í sjóinn.
Þar eru hákarlarnir ekki seinir á sér að taka
við. Fangarnir verða að geyma peningana í
sínurn eigin líkama, því að það er eini ör-
uggi staðurinn.
En það er hægt að treysta Gruno. Hann