Nýjar kvöldvökur - 01.04.1945, Blaðsíða 44

82
VITASTÍGURINN
N. Kv.
lit, unz hún féll iit í stórt stöðuvatn langt í
burtu.
„Áin er eins og mannlífið," tautaði hann
og hvarflaði augum upp til snævi-þakinna
fjallatindanna langt fyrir ofan skógarmörk-
in. Þannig lá hann lengi og starði upp til
hvítra liáfjallanna. Síðan leituðu augu hans
á ný ofan í dalinn. Hann virti fyrir sér ána
og veginn, sem hjúfruðu sig hvort að öðru
eins og elskendur.
Þarna niðri í vegbeygjunni sat hann einu
sinni fyrir mörgurn árum og var að mála.
Og þá var það, sem hann hitti Madeleine.
Madeleine! Mundi hann aidrei sjá lrana
framar, mundi hann aðeins í þetta eina
skipti á ævinni sjá bregða fyrir Ijósbjarma
ævintýralands ástarinnar? Hún hafði ekki
sagt honum, hver hún væri, eða hvaðan hún
kæmi; en á hverju ári síðan hafði hún sent
honum kveðju. Og hún barst honum í þess-
um fimm orðum: „Madeleine sendir yður
kveðju sína!“ Aldrei gat honum gleymst sú
opinberun fegurðarinnar, sem birtist Iron-
urn jrarna niðri í dalnum í fyrsta og einasta
sinn. . . .
Yfir á svalriðinu háðu tveir spörvar leik
sinn í sólskininu. Sören brosti til þeirra.
Ástin lifi! Ungur maður með stutt, svart
skegg, grannleitur og gulbleikur í andliti,
kom gangandi og settist við hliðina á hon-
um.
„Jæja, hvernig líður lífið?“ spurði Sören
glaðlega.
„Þakka yður fyrir, svona sæmilega illa,“
svaraði hinn hæglátlega.
„Það megið þér ekki segja, samferðamað-
ur góður. Höfum við hér ekki hreint og
frískt loft, sem streymir til okkar frá blá-
djúpi hirnins? Höfum við ekki hið dásam-
legasta útsýni? Við, sem bráðum getum flog-
ið til Paradísar í himneskri flugvél?"
Samferðamaðurinn var ekki fyllilega sam-
mála. Hann var trúlofaður og hafði nýlega
sett á stofn glæsilega nýlenduvöruverzlun,
sem hafði heppnast svo vel, að hann hafði
hugsað sér að kvænast í haust, en svo kom
jretta fyrir.-----
„Auðvitað eru ýmsir óþægilegir annmark-
ar á aðstöðunni, pro tempore (sem stendur),
kæri samherji. Þegar maður fer frá gisti-
húsi, þarf maður að gegna þeirri leiðinlegu
skyldu að greiða reikning sinn og þjórfé
handa Jrjóni og dyraverði. Já, ég veit
ekki annað ráð betra, kæri sam-
ferðamaður, en að þér verðið að gefa
út á hendur sjálfum yður Iangdrægan
víxil, sem fellur í gjalddaga við framvísun.“
Ungi maðurinn föli varð að brosa; þetta var
skringilegur náungi, þessi málari. Sören tók
eftir brosi hans og hélt áfram:
„Guð blessi bros mannanna! Það kostar
svo ákaflega lítið. Hvers vegna nota menn
það ekki meira og oftar?“
„Þér eigið furðulega skapgerð, herra mál-
ari,“ sagði föli maðurinn.
„Gerið svo vel að segja bara Sören við
mig, og þá segjum við báðir þú. Þegar
rnenn verða samferða langar leiðir, verða
þeir ósjálfrátt allnákunnugir. Það eru ótelj-
andi smágreiðar, sem þeir geta gert lrver
öðrum, til dæmis keypt farseðla, gáð að far-
angrinum og margt fleira.“
„O, farseðla og flutning lreld ég nú ekki,
að við þurfum að lrugsa mikið um,“ sagði sá
föli. Hann var aftur orðinn alvarlegur á
svipinn.
„Kæri, ungi maður, þegar þú kemur að
gullna lrliðinu, hittir þú fyrst manninn,
sem hefir eftirlit með farseðlunum. Án
fyrsta flokks farseðils á nraður á hættu að
vera vísað frá, einkanlega hafi maður ekki
verulega glæsilegan farangur. Sértu til dæm-
is svo heppinn að hafa traust leðurkoffort í
hendi, sæmilega troðið af góðverkum, Jrá
ertu viss um að fá húsnæði, sérstaklega opn-
ir þú koffortið ofurlítið, um leið og þú ferð
fram hjá eftirlitinu."
„Góðverk," tautaði föli maðurinn. „Eg
hefi víst, því miður, ekki meira af því tagi.
en sem rúmast gæti í venjulegri ferðatösku."