Nýjar kvöldvökur - 01.08.1924, Blaðsíða 7

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
117
»Nú, ekkert liggur á og þangað til getið þjer
skemt yður við kvenfólkið,« sagði hann og
hvesti á mig augum. »Jafníramt því get jeg,
ef yður svo líkar, kynt yður ýmsum giftingar-
skrifstofum og er sú stærsta auðvilaí í þessari
borg. Ekki vantar girnileg framboð, kæri vin
— yndisleg dökkhærð og glóhærð sýnishorn
fyrir gjafverð. Við skulum líta á það við
tækfæri. Mjer þykir vænt um, að þjer hafið
afráðið að gerast kunningi minn, því að jeg
er stórlátur — talsvert dram’bsamur, er mjer
óhætt að segja — og treð aldrei neinn mann
um tær, ef hann vill heldur vera laus við mig.
Góða nóttU
»Góða nótt!« svaraði jeg og tókumst við
aftur í hendur. Meðan við stóðum svona, lýsti
um herbergið af blossandi eldingu og dundi
geigvænleg þruma strax á eftir. Rafljósin slokn-
uðu og sást ekki í annað en aringlóðina. jeg
varð forviða og felmtraður, en prinsinn stóð
grafkyr og brá sjer hvergi. Augu hans tindr-
uðu í myrkrinu eins og augu í ketti.
»Skárra er það nú veðriðl* sagði hann blátt
áfram. >Svona þrumuveður er sjaldgæft að
vetrarlagi. Amíel!«
Pjónninn kom inn. Hið alvarlega andlit
hans líktist hvítri grímu og sást glögt í myrkrinu.
»Ljósin sloknuðu,* sagði húsbóndi hans.
»Rað er næsta undarlegt, að hið siðaða mann-
fjelag hefir ekki enn komist upp á að gæta
rafljósanna. Getið þjer gert við það, Amíel?«
»Já, yðar hágöfgi,« Hann fjekk ljósin til að
lýsa með enn skaerri birtu eftir fáeinar mínútur,
með einhverri aðferð, sem jeg sá ekki eða
skildi ekki. Ein þruma dundi enn yfir höfðum
okkar og síðan kom hell'rigning.
sRetta er sannarlega einkennilegt veður í
janúarmánuði,* sagði Rímanez og rjetti mjer
altur hönd sína. »Góða nótt, kæri vin, og sofn-
ist yður vel.«
»Ef höfuðskepnurnar leyfa,« svaraði jeg í
gamni.
»Uss, kærið þjer yður ekki um höíuðskepn-
urnar. Mennirnir hsfa þær næstum á valdi
sínu eða tekst það víst innan skamms, nú þeg-
ar þeir eru smámsaman að sannfærast um, að
engirn guðdómur sje til, sem vaini því eða
taki fram fyrir hendur þeim. Amíel, visaðu
herra Tempest til heibergis síns.«
Amíel hlýddi því. Við fórum þveit yfir
ganginn og inn í stórt herbergi piýðilega búið,
uppljómað af arire'dinum. Móti mjer lagði
þægilegan yl, þegar jeg kom inn og fann jeg
til óumræðilegrar gleði yfir þessari velsæld
minni, enda hafði jeg ekki átt við eins golt að
búa síðan jeg var barn. Amíel beið auðmjúk-
ur og gaut til mín augunum við og við, en
eitthvert háð fanst mjer í augnaráði hans.
»Get jeg gert nokkuð meira fyrir yður?«
spurði hann.
»Nei, kæra þökk,« svaraði jeg með einskon-
ar uppgerðar lítilæti, því hvernig sem því var
varið, þá fann jeg, að ekki tjáði að gefa þess-
um manni höggsfað á sjer. »Rjer hafið verið
mjög eftirlitssamur og jeg skal ekki gleyma
því.«
Hann brosti dauflega.
»Jeg kann yður bestu þakkir, herra. Góða
nótt,« sagði hann og gekk burt og skildi mig
einan eftir. Jeg fór að ganga um gólf í her-
berginu og reyna að hugsa — reyna að koma
hinum ýmsu viðburðum dagsins í eitthvert
samhengi. En jeg var ennþá eitthvað ringlað-
ur í höfðinu og eina myndin, sem mjer stóð
skýrt fyrir augum, var hin tígulega persóna
míns nýja vinar, Rímanez. Hið venjulega yfir-
bragð hans, alúð og hið undarlega bölsýni, öll
fiamkoma hans og tilburðir ásóttu mig og
urðu svo að segja eitt með sjálfum mjer og
öllu því, sem mjer við kom. Jeg afklæddi mig
við eldstóna og hlustaði eftir rigningunni og
þrumuveðrinu, en því var nú að slota.
»Geoffrey, heimurinn liggur fyrir fótum þjer,«
sagði jeg við sjálfan mig. »Rú ert ungur,
heilsugóður, laglegur og gáfaður — og í of-
anábg áttu svo fimm miljónir og voldugan prins
að vin. Hvers geturðu krafist meira af ham-
ingjunni? Eitikis nema frægðar — og hana
mun þjer verða auðvelt að fá, því að á okk-
ar tímum er jafnvel hægt að kaupa sjerfrægð-