Nýjar kvöldvökur - 01.08.1924, Síða 10

120
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
myndi lii, en hafði sjeð mig, þegar jeg var á
örmum fóslu minnar sem móðurlaust barn —
hann hafði arfleitt mig að öllu, sem hann átti,
alveg skilyrðislaust. Rar á meðal var sjaldgæft
málverkasafn, gimsteinar og ýmsir fágætir munir.
Eríðaskráin var svo skýr og ákveðin, að ekki
var um neilt að villast og lögmennirnir sögðu
mjer, að alt yrði komið í lag eftir át<a eða tíu
daga í mesta lagi, og gæti jeg þá tekið við
arfinum og komið honum fyiir eins og mjer
best líkaði.
»IJjer eruð hepnismaður, herra Tempest,*
sagði Bentham, eldri fjelaginn, og braut sam-
an seinustu skjölin, sem við fórum yfir. »A
yðar aldri getur þcssi konunglegi arfur annað-
hvort orðið til mikillrar blessunar eða stórbölv-
unar — það er ómögulegt að segja, hvort
heldur kann að verða. Rað hvílir þung ábyrgð
á eiganda slikia auðæfa.«
Mjer þólti ganian að heyra þennan lagasnáp
\era svo óskammfeilinn, að ætla að faia að
segja mjer til siðanna.
Rað eru margir, sem fegnir vildu taka á
sig slíka ábyrgð og skifta kjörum við mig,«
sagði jeg. »Til dæmís þjer sjáIfur.«
Jeg vissi, að þelta var ekki kurteislega mælt,
en jeg gerði það rreð vilja, af því að mjer
fanst það ekki heyra undir hann, að fara að
prjedika fyrir mjer um ábyrgð þá, sem auðn-
um fylgdi. Hann þyktist þó ekki af þessu, en
hvesti aðeins á m:g augun.
»Nei-óne\ herra Tempest,« S3gði hann þur-
lega. >Jeg held alls ekki, að jeg vildi skifta
kjörum við yður. Jeg er mjög ánægður með
mitt hlutskft'. Heili m;nn er mín auðæfi og
hann fær mjer nægar rentur til að lifa á — og
meira heimta jeg ekki. Ósk mín er að lifa
þægilegu lífi og borga ærlega það sem jeg
skulda. Jeg hefi aldtei öfui dað auðmennina.*
»Herra Benthain er heimspekin0ur,« sagði
Ellis fjelagi hans brosandi. »í okkar stöðu sjá-
um við svo mikið af hverfulleik hamingjunnar
og með því að laka eftir misjöfnu gengi skjól-
stæðinga okkar, lærist manni að vera nægju-
»Rað hefi jeg aldrei getað lært,« svaraði jeg
glaðlega. »En jeg skal játa, að nú er jeg
ánægður.*:
Þeir hneigðu sig báðir og herra Bentham
tók í höndina á .mjer.
»Jeg verð nú að óska yður hamingju, fyrst
að þessum störfum er nú lokið,« sagði hann
kurteislega. »f3að er auðvitað, að ef þjer —
hvenær sem veia skal, viljið heldur fela ein-
hverjum öðrum fjármál yðar, þá er bæði jeg
og fjelagi minn re'ðubúnir að draga okkur í
hlje. Hinn framliðni ættingi yðar bar fult
traust til okkar.«
»Og jeg fullvissa ykkur um, að það geri
jeg líka,« tók jeg fram í. »Oerið mjer þann
greiða, að sjá um þe»si mál á sama hátt og
þið gerðuð fyiir ætlingja minn og verið r.ú
þegar vissir um, að jeg er ykkur þakklátur.*
Reir hneigðu sig aítur og nú tók herra Ellis
í I ö.-.dina á mjer.
»V.ð skulum gera alt, sem í okkar valdi
stendur, herra Tempesl! Er ekki svo Bentham?«
Bei tham k'nkaði kolli. »Og hvað er nú?
Eigum við að minnast á það, Bentham, eða
e guni við ekki að geia það?«
»Ef til vill væri eins gott að minnast á það,«
svaraðl Bentham og var hug*i.
Jeg leit á þá á víxl og vissi ekki, hvað þeir
áltu við. Herra Ellis strauk lófana og brosti
vandræðalega.
»Svo er mál með vexti, hérra Ten.pest, að
hinn framliðni ættingi yðar hafði undarlega
meinloku. Hann var hygginn maður og vel
að sjer, en hann hafði undarlega meinloku,
eins og jeg var að segja og ef hann hefði lát-
ið hana fá verulegt vald yfir sjer, þá hefði það
kanske — nú-já, þá hefði það kai ske komið
honum í vitfirringahæli og varnað honum að
ráðstafa hinum miklu auðæfum sínum á þann
rjettláta og skynsama hátt, sem hann nú hefir
gert. En til allrar hamingju fyrir hann og
yður, þá kom ekki til þess og var hann fram
á seinustu stund hinn sami rjettláti atgervismað-
ur. En samt held jeg, að hann hafi aldiei
getað orðið alveg laus við þessa meinloku, eða
varð hann það, Bentham?« (Framh.)
samur.c