Nýjar kvöldvökur - 01.08.1924, Síða 12

122
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
um, að Tryggur hefði ekki sett þar ný merki,
sem ættu að gefa okkur til kynna, að Apfel-
baum hefði enn snúið út af þessari braut. En
þegar við sáum engin slík merki, hjeldum við
óhikað eflir aðalveginum.
Regar hjer var komið, tók vegurinn að
versna mjög, varð brattur og staksteinóttur,
enda blasti nú við okkúr fjallahryggurinn mikli,
sem er á landamærum Böhmen og Bayern.
Og ekki Ieið á löngu, áður en vegurinn lá um
jaröngt skarð, kletlólt til beggja handa. Jeg
sagði við sjálfan mig, að hjer væri heppileg-
ur staður t'l fyrirsáturs, ef líkur væru til, að
það væri í vændum. Rað væri auðgert að
skjóta okkur alla til bana áður en gætum kom-
ið nokkurri vörn fyrir okkur.
En tæplega hafði jeg hugsað þetta til enda,
þegar yfir okkur skall kúlnahríð öðium megin
úr skarðinu. Og jafnsnemma þustu fram 20
alvopnaðir hermenn, og tóku sjer stöðu í miðju
skarðinu.
Til allrar hamingju hafði kúlnaregnið engan
skaða unnið okk.ur, og hefir það valdið, að
laufið í skarðshlíðinni hefir hindrað fyrirsáiurs-
mennina í því að ná sigti á okkur, eða kúl-
urnar hafa Ient í trjám á Ieiðinni.
Jeg var í engum vafa um, að við áttum
Ulrik Apfelbaum að þakka þessar viðtökur hjer.
Líklega hefir hann fengið hugboð um, að við
værum á hnotskóg eftir honum, og fengið þessa
menn úr næsta vígi til þess að hefta för okk-
ar. En hvað sem því Ieið, voru nú góð ráð
dýr til að vinna bug á þessum nýju fjand-
mönnum.
Jeg Ijet menn mína stíga af hestbaki, og
skipaði fimm af þeim að læðast inn í skóginn
og ráðast á þá, sem þar kynnu enn að Ieyn-
ast. Flokknum, sem tekið hafði sjer stöðu and-
spænis okkur, ætlaði jeg að mæta með mínum
tuttugu mönnum.
Jafnsnemma og fimm-mannasveitin Iæddist
inn í skóginn gerði jeg áhlaup á fjandmanna-
flokkinn í skarðir.u. Við hrópuðum: »Guð,
hjálpaðu okkur* og hófum við hinn harðasta bar-
daga, því að óvinirnir tóku hraustlega á móti.
Jeg efaðist þó ekki um, að við myndum
sigra, þótt þeir væru jafn-mannsterkir. Jeg
hefi áður getið þess, að menn mínir voru úr-
vals-hreystimenn, og óhætt að treysta hverjum
einum, að hann brigðist ekki, hvað sem í skær-
ist. Reir Ijetu heldur ekki þoka sjer þumlungs-
breidd, hversu sem óvinirnir hömuðust. Meðan
þeir handljeku sverð sín rólega og skipulega,
og greiddu fá högg en þung, hömuðust hinir
og viitust hafa það helst að að markmiði, að
höggva sem tíðast. Enda gáfu þeir oft færi
á sjer, sem fjelagar mínir noluðu sjer, og
fjellu þá venjulega fyrir einu höggi. Rað var
heldur ekki liðin nema rösk liálf klukkustund,
þegar fjandmenn okkar voru allir fallnir, og
vegurinn lá okkur op’nn.
Nú fyrst heyrðum við vopnaglamur innan
úr skóginum, og vissum við, að það voru
fjelagar okkar fimm, sem höfðu lent í bard3ga
við fjar.dmennina, sem orðið höfðu þar eflir.
Við runnum tafarlaust á vopnabrakið, upp
skarðshlíðina og inn í skóginn.
Við sáum nú, að fjelagar okkar áttu í höggi
við nálega tíu fjandmenn, sem höíðu lekið sjer
stöðu á klöpp, sem var nálega tveim álnutn
hærri en umhverfið. Við flýltum okkur að
koma til liðs við fjelaga okkar, og vaið skjóit
um endalok bardagans, því að við vorum nú
miklu mannlleiri.
Nú var ekki annað fyrir okkur að gera en
halda af stað aftur, og hjeldum við því áleiðis
niður skarðshlíðina til hesta okkar.
Jeg hafði skilið einn fjelaga minn eítir hjá
hestunum, og þegar jeg nú kom fram úr skóg-
inum, sá jeg mjer til undrunar, að hjá honum
stóð maður og ræddi við hann, en sneri að
okkur bakinu. Regar hann heyrði okkur koma,
sneri hann sjer við, og þekti jeg, að þaina
var Tryggur kominn.
»Tryggur,« hrópaði jeg bæði undrandi og
glaður.
»já, svo er nú það,« mælti hann með kæti,
og andlit hans lýsti bæði gleði og feginleik
yfir því að hitta okkur.
»Aldrei hefir nokktir maður á æfi miurti vef*