Nýjar kvöldvökur - 01.12.1925, Qupperneq 7

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
183
og ráðvendni nokkurs manns eða konu, fyr en
þjer hafið reynt að múta þe*m með álitlegri
peningaupphæð. Peningarnir hafa gert alt fyrir
yður, Geoffrey góður — verið minnugur þess!
Sjálfur hafið þjer ekkeit gert.<
• Rað er nú miður góðgjarnlega að orði
komist,« sagði jeg.
»Á, finst yður það? Og vegna hvers? Rað
er þó aldrei nema satt. En jeg hefi annars
tekið eftir því, að flestir taka það óstint upp,
ef þeim er sagður sannleikurinn. En þetta e r
nú alveg satt og jeg sje ekki, að það sje nein
móðgun. Rjer hafið ekkert gert fyrir sjálfan
yður og enginn ætlast heldur til þess — nema
ef það væri þá það, að þjer færuð nú að
hátta og Ijetuð yður dreyma um hina ynd s-
legu Sibyl,« bætti hann við hlægjandi.
>Já jeg skal játa það, að jeg er þreyttur,*
sagði jrg og stundi ósjálfrátt. »En þje>?«
Hann horfði hugsandi út f garðinn.
»Jú, jeg er líka þreyttur,* svaraði hann. >En
þí þreytu losna jeg aldrei við, því að jeg er
þreyttur af sjálfum mjer — og sef altaf óvært!
Góða nótlU
»Góða nótt!« svaraði jeg og leit á hann,
en hann horfði á mig aftur.
»Hvað er nú?< spurði hann.
»Nú-jæja!< sagði jeg brosandi. »Jeg man
annars ekki, hvað jeg ætlaði að segja — en
jeg vildi óska, að jeg þekti yður eins og þjer
eruð. Jeg finn, að þjer höfðuð rjett fyrir yður,
þegar þjer sögðust ekki vera það, sem þjer
sýndust.«
»Fyrst að þjer óskið þess,« svaraði hann.
»Þá skal jeg lofa yður því, að þjer skuluð
einhverntíma fá að þekkja mig. Rað getur ver-
ið gott fyrir yður — vegna annara, sem kynnu
að vilja komast í kunningskap við mig.«
Jeg stóð upp og bjóst að ganga burt.
»Jeg þakka yður nú alla fyrirhöfnina í dag,«
sagði jeg glaðlega, »og jeg á engin orð yfir
þakklátsemi mfna.<
»Ef þjer vMjið e'nhverjum þakka, þá þakk-
ið guði íyrir að hafj komist I fandi út úr
þessu.«
»Vegna hve>s?« spurði jeg forviða.
»Vegna hvers? Vegna þess, að líffð »blaktir
á skari« og að manni ber að vera þakkiátur,
ef maður sleppur lifandi úr sollinum og glauntn-
um — það er alt og sumt. Og annars er
guði svo sjaldan þakkað, að þjer gætuð ofur-
vel unt honurn fárra þakkarorða núna fyrir
farsælleg endalok þessa dags.«
Jeg hló að þessu og gerði ekki annað úr
því, en þessa venjulegu kaldhæðni hans. Jeg
htti Amíel i hetbergi mínu. Hann beið mín
þar, en jeg Ijet hann fara, því að jeg gat
ómögulega felt mig við hið lymskulega andlít
hans og fýlusvipinn á honum og kvaðst
ekki þutfa hjálpar hans. Jeg var dauðþreyttur
og sofnaði fljótt — en þau hræðilegu öfl, sem
unnið höfðu að þessari stórveislu, sem jeg
var veitandi að, opinberuðust mjer. ekki einu
sinni í draumum mínum, svo að þeir hefðu
getað orðið mjer til aðvðrunar.
XXV.
Nokkrum dögum efúr veisluna á Willows-
mere og áður en blöðin voru hætt að fimbul-
famba um alt það skraut og alla þá dýrð,
sem þar var að sjá og heyra, vaknaði jeg
einn morguninn, eins og Byron skáld, og »fann
að jeg var orðinn frægur«. Ekki samt fyrir
andlega hæf leika mína — ekki fyrir neitt af-
reksverk, hvorki í sljórnmálum nje þjóðfje-
laginu — nei, ó-nei! — það var ferfætt skepna,
sem jeg átti alla þá frægð að þakka — það
var »Fósfór«, er sigraði við Derby veðreiðarn-
ar! Var löng og ströng viðureign milli hans
og hests forsætisráðherrans og virtist sigurinn
óviss um stund. En þegar þe:r nálguðust mark-
ið, herti Amíel, er var klæddur skarlatslitum
búningi og sat hann ágætlega, svo eft?rminni-
lega á »Fósfór«, að hann virt?st vart koma við
jörðina og þeyttist tvo metra fram fyrir keppi-
naut sinn og vann þannig glæsilegan sigur.
Kváðu þá við fagnaðarópln úr öllum áttum
og jeg var hafinn upp til skýjanna. J’g hsfði
gamanafóíörum foisæt sráðherrans, endabar hann