Nýjar kvöldvökur - 01.12.1925, Síða 8

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
84
þær harla ókarlmanníega en hann þekli mig
ekkerl og jeg ekki hann. Jeg var ekki fylgis-
maður hans og kærði mig kollóltan um til-
finningar hans, hvorki að þessu nje öðru Ieyti.
En mjer þótli gaman af því, að vera talinn
meiri maður en hann, af því að jeg vann
Derbyverðlaunin. Var jeg svo leiddur fyrir
prinsinn af Wales, áður en jeg gat áttað míg
almennilega, og tók hann í hönd mjer og
kvaðst samgleðjast mjer. A'lir slórhöfð-
ingjar Englands sóttust nú eftir kunningskap
mínum og hló jeg í liuga mínum að smekkvísi
þeirra og menn:ngu. Menn þyrptust utan um
»Fósfór«, en eldur brann úr augum hans og
varaði menn við að gera sjer of dælt við hann.
Hann virlist ekki vera minstu vitund eftir sig
eftir áreynsluna og var ekki annað að sjá, en
að hann væri alt Ibúinn að þreyta skeiðið á ný
með jafnmiklu fjöri og þoli og áður. Það var
auðsætt, að flestum þeim, sem við voru staddir,
gast illa að hinu lymskulega andliti og grimd-
arlega augnaráði Amíels, enda þótt hann leysti
úr öllum spurningum þeirra með dásamlegri
lipurð og auðmýkt og jafnvel talsverðri fyndni.
Arangurinn af öllu þessu var sá, að jeg, Ge-
o’frey Tempest, hinn framsækni höfundur og
núverandi miljónari var loksins orðinn frægur
af þíssum Derbysigri — frægur á veraldaiinnar
vísu — hafði hlotið þá frægð, setn ávinnur
mönnum eftirtekt »heldra fólksins*, en gerir
þá jafnframt að skotspæni Ijcttúðaikvenna, er
heimta gimstema, liesta og lystiskútur að gjöf
fyrir nokkra lausungarkossa af 1 tuðum vörum
þeirra. Jeg Ijest taka með þökkum öllu því
hóli og ö'.lum þeim heiHaóskum, sem rigndi
yfir mig og brosti hæversklega. Jeg tók því
eins og það væri sjálfsagður hlutur og tók í
hendina á That lávarði, Sir Something Nobody,
hans Hágöfgi stórhertoganum af Beer land og
Hans lágöfgi Small Principality. Hið innra með
sjálfuin mjer fyrirleit jeg þessa menn með öllum
þeirra hjegóma og hræsni, lyrirleit þá svo
hjartanlega, að jeg var sjálfur hissa á því. Litlu
síðar varð jeg Lúcíó samferða af skeiðvellinum
og virtist hann þekkja alla og vera góðkunn-
ingi allra, eins og vant var, en hann ávarpaði
mig alvarlegar og hlýlegar, en hann hafði
nokkurn tíma áður gert.
»Prátt fyrir alla yðar eigingirni, Geoffrey,
þá er eitthvað göfugt og máttugt f fari yður
— eitthvað, sem rís öndvert gegn lygum og
hjegómaskap. Pví í ósköpunum gefið þjer því
ekki lausan tauminnpc
Jeg hoifði forviða á hann og fór að hlæja.
»Lausan tauminn? Við hvað eigið þjer?
Ætlist þjer til bö jeg fari að segja þessum
flysjungum, að jeg sjái við þeim, eða lygurun-
um að jeg viti, að þeir eru að Ijúga? Nei,
kæri vin! Pað mundi velgja mjer of mjög undir
uggum.«
»Yður mundi ekki volgna — eða kólna —
meira en í Helvíti, ef þjer annars tryðuð því,
að sá staður væri til — en það gerið þjer nú
ekki,« sagði hann jafnrólega og áður. »En jeg
ætlaðist ekki heldur til þess, að þjer segðuð
þetta svona hispurslaust og færuð þannig að
móðga menn. Pað er ekki göfugt, að móðga
neinn með hreinskilni sinni — það er bara
ós'ður. Pað er betra að breyta vel en tala vel.«
»Hvað ætlist þjer þá til, að jeg geri?«
Hann virt st hugsa s:g um stundarkorn og
svaraði því næst:
»Mitt ráð mun virðast yður einnkennilegt,
Geoffrey, en það er þetta, ef yður langar til
að heyra það: Gefið þvf, sem göfugt er í
fari yðar — eða ógöfugt, eins og heimurinn
mundi kalla það — lausan tauminn, eins og
jeg var að segja. Varpið ekki burt yðar há-
leitari skilgreiningi á því, hvað gott er og
rjelt, að einstil þess að skjalla upp vald og áhrif
einhveis manns — og látið mig fara mína leið.
Jeg geri yður, hvort sem ér, ekki annað gagn
en að fullnægja dutlungum yðar og koma yður
í kynni við stórmenni — eða líhlmenni —
sem þjer óskið að kynnast í eiginhagsmuna-
eða þæginda skyni.« (Framh.).
------------------