Nýjar kvöldvökur - 01.04.1918, Blaðsíða 4

66
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
inn. Fjórðung stundar fyrir hádegi komu þeir
þar að, er bugða mikil varð á fljótinu og
mátti þaðan sjá alllangt til suðurs. Sást þá of-
urlítil rönd af sólunni yfir sjónarbaug. Og hún
komst aldrei svo hátt á loft að hún sæist öll.
Hún var litdauf og óskýr og kendi einkis yls
í geislunum. Enginn fékk ofbirtu í augun af
því að horfa á hana. Undir eins og hún var
komin í hádegisstað, breytti hún stefnu og
lötraði skáhalt ofan fyrir sjónarhringinn. Fjórð-
ung stundar eftir hádegi skall rökkrið á ný.
Mennirnir og hundarnir héldu lengra og
lengra áleiðis. Harnish og Kama Iíktust báðir
villumönnum í því, hve óreglulega þeir neyttu
matar síns. Þeir gátu etið á ýmsum tímum.
Stundum.átu þeir ákaflega mikið og stundum
gengu þeir ákaflegan langan veg og neyttu
einskis. Hundunum var aðeins einusinni á dag
gefið að eta og fengu sjaldan meira en eitt
pund af þurrum fiski hver. Reir voru oft hræði-
lega hungraðir, en dugðu þó ágætlega. Peir
höfðu það sameiginlegt við úlfana, forfeður
sína, að meltingarfæri þeirra voru í fyrirtaks
góðu lagi. Ekkert af fæðunni fór forgörðum.
Hver einasta stnáögn matarins breyttist í orku.
Harnish og Kama voru eins gjörðir að þessu
leyti. Forfeður þeirra höfðu verið þrautsegir
og sú þrautsegja hafði gengið að erfðum rnann
fram af manni alt ti! þeirra. Hagspeki þeirra
var ofur einföld og blátt áfram og hafði þær
verkanir, að þeir gátu afkastað ótrúlega núklu,
þó fæða þeirra væri af skornum skamti. Ekk-
ert fór til ónýtis. Merglaus mentamaður, sem
vanastur var að sitja við skrifborðið, mundi
hafa mist allan þrótt og kjark, ef hann hefði
átt að sæta annari eins meðferð og þeir Kama,
þó þeim liði vel og væru til alls færir. Þeir
vissu hverju máli það skifti, að vera altaf mátu-
lega svangur, svo þeir gætu etið hvenær, sem
vera vildi. Þetta hefir skriffinnarinn enga hug-
mynd um! Þeir höfðu alla jafna góða matar-
lyst og átu með græðgi alt, sem tönn á festi
og aldrei veitti þeim örðugt að melta.
Um nónbilið skall nátlmyrkrið á. Stjörn-
arnar komu í ljós tindrandi skærar og virtust
allnærri, og menti og hundar héldu leiðar sinn-
ar í Ijósi þeirra eftir ísnum. Reir voru óþreyt-
andi. Og það var ekki því að heilsa, að þeir
þyrftu að flýta svona mikið för sinni aðeins
þennan eina dag, heldur fóru á eftir fimmtíu
og níu slíkir dagar. Það var ekkj á Elam Harn-
ish að sjá, að hann hefði vakað alla nóttina
við dans og svall. Tvær orsakir voru til þess.
í fyrsta lagi hið óvenjulega þrek hans og í
öðru lagi það, að slíkar nætur voru honum
sjaldgæfar. Og þá komum við aftur að skrif-
stofumanninum. Það mundi hafa haft verri á-
hrif á hann að drekka einn kaftibolla að kveldi
dags, heldur en heillar nætur sukk og svall
hafði á Elam Harnish.
Þeir félagar höfðu ekkert úr meðferðis, en
undirvitundin hjáipaði Elam Harnish til að vita
hvað tímanum Ieið. Þegar hann gjörði ráð
fyrir að klukkan væri orðin sex, fór hann að
litast um eftir náttstað. Þó varð hann fyrst
að brjótast áfram heila stund yfir jakaruðning,
áður en hann fann það, sem hann leitaði að, en
það var tré, er lá þar fallið á fljótsbakkanum.
Þeir viku sleðanum til hliðar og fóru upp á
bakkann. Kama rumdi ánægjulega og þeir fóru
að koma sér þar fyrir. Verkum var haganlega
skift og vissi hver um sig vel hvað hann álti
að starfa. Harnish tók sér öxi í hönd og hjó
furutréð fallna til eldsneytis. Kama tók hina
öxina i aðra hönd sér og þrúgu í hina og
sópaði snjónum ofan af ísnum á litlum bletti.
Var snjórinn tveggja feta djúpur. Svo hjó hann
upp dálítið af klaka er nota skyldi til mat-
suðu. Svo var kynt bál og þur birkibörkur
notaður til uppkveikju. Elam Harnish sauð mat-
inn, en Indíáninn leysti af sleðanum og gaf
hvérjum hundi sinn skamt af þurrum fiski.
Hann hengdi nestismalina upp í tré og bjó svo
um, að hundarnir gætu ekki náð í þá. Svo
feldi hann ungt furutré og hjó af því grein-
arnar. Síðan tróð hann snjóinn á litlum bletti
nærri bálinu þar til myndaðist harður flötur
og raðaði greinunum þar ofan á. Þar á bar
hann farangur þeirra Harnish og voru það
þurrir sokkar, þur nærföt og hvílupokar.