Nýjar kvöldvökur - 01.04.1918, Side 7

HETJAN í KLONDYKE.
69
reis upp og furðaði stórum, að hann skyldi
ekki vera sofnaður. Hann leit á Indíánann, sem
lá sofandi við hlið honum, eldsglóðirnar, sem
voru að kulna, hundana, sem lágu þar skamt
frá og huldu trýnin undir kafloðnum úlfaskott-
unum og á þrúgurnar, sem stóð upp á end-
ann í snjónum.
»F*að er þessi árans gróðavon, sem aldrei
iætur mig í friði,« taulaði hann. Svo fór hann
að hugsa um »poker«-spilið. »Fjórir kóngar!*
Hann glotti við. »Já, það var geysilegt happ!«
Svo lagðist hann aftur niður, dró poka-
opið saman um háis sér og lét eyrnhlífarnar
koma þar undir, og nú sofnaði hann.
5. KAFLI.
Þeir fengu sér nesti í Sixty Mile, bættu
nokkrum pundum af bréfum við og héldu svo
hiklaust á stað. Þaðan lá engin slóð ogbjugg-
ust þeir ekki við að geta notið neinnar slóðar
til Dyea. Elam Harnish barst vel af, en Kama
þoldi öllu miður þetta afskaplega áframhald.
Honum þótti ekki sæma að kvarta, en lungu
hans höfðu ofkælst dagana, sem kaldast var,
og bar hann þess nú svo óræk merki að eigi
var hægt að leyna því. Kuldinn hafði deytt
yztu frumurnar í Iungnavefnum og þegar þær
fóru að detta af, fékk hann vondan, þurran
hósta, Fór hóstinn vaxandi og varð að lokum
óþolandi. f*ó bar hann sig vel og vildi ekki
láta hlífa sér við neinu af því, er honum bar
að gjöra.
Og svona héldu þeir áfram dag eftir dag.
Stundum skilaði þeim vel áfram, en stundum
komust þeir ekki nema örfáar mílur sökum ó-
færðar. Altaf varð annar þeirra að troða slóð
fyrir hundana og altaf urðu þeir að ganga á
þrúgum. Þegar þeir komu til Selkirk, sem er
kaupstaður nálægt Þelly-ánni, stakk Élam Harn-
ish upp á því, að Kama settist þar að og
hvíldi sig þar til hann kæmi aftur frá Dyea.
Þar var á flækingi Indíáni nokkur frá Le Barge
vatni og kvaðst hann fús til að fara með Harn-
ish. En Kama vildi ekki heyra það nefnt. Hann
rumdi óánægjulega og þar við sat. Elam fékk
þar aðra hunda og skildi sína hunda þar eftir,
því þeir voru langþreyttir orðnir og þörfnuð-
ust hvíldar. Svo ætlaði hann að nota þá þaðan
á heimleiðinni. Nú hafði hann sex hunda ó-
lúna, en þó gekk ferðin oft ógreiðlega sökum
þess, að engin slóð var. Hann ákvað nú að
halda skyldi áfram þrettán stundir á dag, en
áður höfðu þeir haldið áfram 12 stundir. Þeir
voru að vísu komnir lengra áleiðis, en ráð
var fyrir gjört að þeir yrðu þann dag, en El-
am Harnish vissi að færðin mundi verða enn
verri með köflum og þá mundi sá tími eyðast,
er þeir höfðu sparað til þessa.
Og nú héldu þeir enn áfram dag éftir dag.
Kuldinn var altaf geysimikill og stundum var
færðin svo slæm, að þeir urðu að bera sleð-
ann á milli sín því hundarnir gátu ekki dreg-
ið hann. Svo þegar vegurinn batnaði á köfl-
um, reyndu þeir að vinna upp tafirnar með
því að hraða sér enn meira og vera lengur á
ferðinni dag hvern.
Heilsa Kama fór sí hnignandi og kom þar
að lokum, að hann gat ekki farið á undan og
troðið slóðina. Varð því Elam Harnish að
gjöra það allan daginn. Hann virtist ódrepandi
og bar aldrei á, að hann þreyttist til muna.
Slíkt þrek og slíka þrautsegju hafði Kama al-
drei þekt, enda var hann farinn að dást að hon-
um og tigna hann eins og guð.
Einu sinni hreptu þeir stórhríð, og þann
dag fóru þeir lengra en fyrirhugað var. Það
var í Chilcootskarðinu. Elam Harnish vildi ekki
hafa þar náttból í slíku veðri og bjóst við að
betra mundi hinumegin skarðsins. Þessi fjalla-
för varð Kama svo örðug að daginn eftir gat
hann í hvorugan fótinn stigið. Elam Harnish
varð nú að gegna störfum þeirra beggja á án-
ingarstað. Að þeim loknum týgjaði hann hund-
ana, vafði öllum svefnpokunum utanum Kama
og batt hann ofan á sleðann. Nú gjörðist veg-
urinn greiðari, enda var þá skamt ófarið til
Dyea. Eigi hægði hann heldur á sér við þetta,
en ók á harða spretti og létti eigi förinni fyr
en þeir kornu til Dyea, sem stendur við sjó.