Nýjar kvöldvökur - 01.04.1918, Blaðsíða 9

HETJAN í KLONDYKE.
71
Harnish mundi þar kominn áður en dagur
rynni.
Það var líka hún, sem manna fyrst heyrði
hundgána.
»Heyrið till« mælti hún hátt. »Lofteldur
er að koma,«
Allir skunduðu til dyra, en í því var hurð-
inni hrundið upp og fólkið hopaði snögglega
á hæli. Hundarnir geltu glaðlega. Pað small i
svipunni, en yfir tóku eggjunarorð Loftelds.
Hann lét hundana binda enda á sitt strit með
því að draga sleðann inn í veitingasalinn. Þeir
fóru geyst og toguðu fast í taugarnar. ísköld
vindstroka stóð af þeim. Kalda loftið varð að
gufu og hún vafðist svo um hundana, að ekki
sást nema ofan á hausana og bökin. Var því
líkast sem þeir væru að synda í á. Á eftir
þeim kom Lofteldur. Hann hélt um stjórnvöl-
inn og óð mökkinn upp að hnjám.
Já víst var hann þar kominn alskapaður, en
magur var hann orðinn og allþreytulegur, en
þó ennþá fráneygðari en áður. Hann bar yfir
sér kufl síðann gjörðan úr baðmullarvoð. Var
kuflinn dreginn upp yfir höfuðið líkt og munka-
kápu og tók niður á kné. Var kuflinn óhreinn
mjög og á honum brunablettir allvíða. Mátti
því sjá á kuflinum, að kempan mundi í krapp-
an dans komist hafa. Hann var alskeggjaður
og skeggið flókið mjög. Hafði andgufan frá
vitum hans frosið í skegginu og setið þar ó-
hreyft síðasta áfangann, er var sjötíu mílna
langur.
Koina hans var áhrifamikil eins og söng-
leikur og hann fann það sjálfur. Svona var líf
hans — þetta líkaði honum vel. Félagar hans
litu upp til hans. Hann var hetjan þeirra norð-
ur þar. Hann miklaðist af því og í hans aug-
um var þetta hátíðleg stund, er hann kom
þjótandi inn í gildaskálann, að lokinni þús-
und mílna sleðaferð, með hunda og sleða,
póstsendingarnar, Indíánann og annað fargóss.
Enn hafði hann unnið afreksverk, er halda
mundi á lofti nafni hans langa hríð þar um
slóðir. Hann, Lofteldur, konungur allra ferða-
manna og hunda-ökuþóra.
Honum hlýnaði um hjartaræturnar þegar
hann heyrði fagnaðarópin og sá alla þessa menn
og hluti, er hann þekti svo vel, hið langa veit-
ingaborð alsett flöskum, spilaborðið, stóra ofn-
inn, vogarmanninn við gullvogina, hljóðfæra-
leikarana, karlmannahópinn og stúlkurnar þrjár,
jómfrúna, Sillu og Nillu, Don Mac Donald,
Bettles, Billy, Rawlins, Ólaf Henderson, Doc
Watson og alla hina. Alt var eins og þegar
hann fór. Engar breytingar höfðu á orðið í
fjærveru hans. Þessi hvíldarlausa tveggja mán-
aðar sleðaför yfir hvítu auðnina dróst snögg-
lega saman i endurminningunni á líkan hátt
og þegar kíkir er dreginn saman og það rúm,
er hún skipaði í tímatali hans varð harla lítið.
Pað var augnablik, tilviljun. Hann hafði rofið
múr þagnarinnar og haldið út í auðnina og
gegnum múr þagnarinnar var hann aftur kom-
inn eftir nokkur augnablik — fanst honum —
og var nú umkringdur af ærslaseggjum og
hljóðabelgjum þarna í gildaskálanum.
Hann varð að líta á sleðann og póstpok-
ana, til þess að taka af allan efa um, að þessi
tveggja mánaða sleðafcr yfir hjarnið hefði ver-
ið veruleiki, en ekki draumórar einir. Hann
þrýsti öllum þeim höndum, er fram voru rétt-
ar eins og í draumi. Hann varð frá sér num-
inn af fögnuði. Lifið var dásamlegt. Hann
elskaði það í öllum myndum þess. Heitar
mannúðar og bræðralagstilfinningar náðu tök-
um á honum. Þetta fólk var alt »fólkið hans«
— alt af sama kynstofni. Rað var ákaflega stór-
kostlegt, það var tröllaukið. Hann fann heitan
straum leggja að hjarta sér og hann langaði
til að taka í hönd þeirra allra og faðma þau
að sér fast og lengi.
Hann dróg djúpt andann og mælti: »Sig-
urvegarinn borgar. Eg er sigurvegarinn, er það
ekki rétt? Komið hingað Lápar og Skrápar og
segið hvers þið viljið neyta! Rarna eru bréfin
og sendingarnar ykkar frá Dyea. Pað kemur
beina leið frá Saltavatni, og er Iaust við allar
»hundakúnstir«. Leysið böndin og skoðið
skranið.«
Tíu hendur voru réttar fram og tóku þær