Nýjar kvöldvökur - 01.04.1918, Síða 22

84
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.1
innilega og eg megna að vera miskunsamur
gagnvart kristninni, Englandi og þér sjálfum.«
»Upp með þig!« sagði konungur og rak
munkinn á fætur. aRað sæmir ekki að kné
þau, sem svo oft beygja sig fyrir almættinu,
séu beygð fyrir dauðlegum manni. — Hvaða
hætta vofir svo yfir oss, æruverði faðir, og
hvenær hefur valdi Englands hnignað svo, að
tómt mikillæti úr nýbökuðum hertoga skáki því
og Englands konungi.«
»Eg hefi frá mínum þrönga turnklefa á
klettasnösinni athugað stjörnuskara himinsins,
þegar hann um miðja nótt ræðir um vísdóms-
full málefni og veitir þeim fáu, sem skilja þeirra
tákn, vísdóm og þekkingu. Rar 'nefi eg' fengið
vitneskju um, að óvinur situr á svikráðum við
þig. Óvinur, sem vill niðurbrjóta sæmd þína
og jarðneska velferð. Djöfullinn blæs honum
þeim hrekkjabrögðum í brjóst, sem geta ollað
þeim hættum er niðurbrjóti dramb þitt og þig
sjálfan, ef þú eigi beygir þína óstýrilátu geðs-
muni undir Iögmál skyldunnar og réttlætisins.*
»Hættu slíku hjali, það eru heiðnir örlaga-
dómar, sem þú ert að fara með. Kristnir
menn fást eigi við þá og heilbrigðir menn trúa
ekki á þá. Þú ert farinn að ganga í barndómi
gamli maður.t
»Eg að ganga í barndómi, nei, ekki er nú
svo mikið um. Eg þekki ástand mitt til hlýt-
ar og veit, að mér er lánað nokkurt vit, ekki
til að hafa það til eigingjarnra framkvæmda,
heldur til þess að vinna að eflingu og útbreiðslu
kristilegrar kirkju. Eg er eins og blindi mað-
urinn, sem heldur á blysinu fyrir aðra, en nýt-
ur sjálfur einskis góðs af Ijósinu. Spurðu mig
um hvað sem vera vill kristinni kirkju og þess-
ari krossferð til gengis og eg mun svara, sem
spakur ráðgjafi, en talir þú við mig, um mína
auðvirðilegu persónu, þá mun eg svara sem
geggjaður vesalingur og afhrak eins og eg
aðsumuleyti er.«
»Eg ætla mér ekki að þessu sinni að slíta
einingarbandinu milli krossfararhöfðingjanna,«
sagði konungur og var nú mýkri í máli. »En
hvaða bætur getur þú boðið fyrir þá smán,
sem mér hefur verið gerð?«
»Einmitt um það atriði hefir höfðingjaráð-
ið falið mér að tala. Filip Frakkakonungur
kallaði ráðið saman, og það hefir gert sínar
ákvarðanir í þessu máli.«
»Rarna sér maður að eitthvað er hér á
annan veg en eðlilegt væri — og merkilegt
er, að aðrir en konungur Englands taki að ræða
um úrlausn máls, sem snertir móðgun við Eng-
landskonung.
»Ef til vill er það áform þeirra að verða
fyrri til að bjóða fullar móðgunarbætur, en þú
að gera kröfur,« svaraði einbúinn. tRar eru
allir sammála um að fáni Euglands verði nú
þegar reistur aftur á hæð hins helga Georgs,
og þeir lýsa banni og bölvun yfir hinum ó-
svífnu glæpamönnum, sem svo fúlmannlega
hafa móðgað England og þeir leggja háa fjár-
upphæð til höfuðs óbótamanninum, sem þeir
munu umsvifalaust lífláta, jafnskjótt og hann
finst.«
»Og hvað segir hertoginn frá Austurríki?*
spurði konungur, »því á honum hlýtur að
Iiggja sterkur grunur um, að hann sé foringi
þessa skammarstryks.«
»TiI þess að afstýra öllum flokkadráttum í
hernum, býður hertoginn að vinna hverja þá
sýknu athöfn, sem hinn æðsti biskup leggur á
hann.«
»Þorir hann að ganga á hólm upp á sýknu
sína?«
»Hann hefir svarið að bera eigi vopn á
móti öðrum krossförum og ráðið leyfir eigi
slíkt.«
»Retta blessað ráð leyfir hvorki vopnavið-
skifti við Saraceana eða nokkra aðra, en lát-
um nú svo vera. Rér hefur auðnast að sann-
færa mig um, að það væri hyggilegt að breyta
þeirri aðferð, sem eg í fyrstu hafði hugsað
mér, því léttara mun vera að kveikja blys í
vatnspytti en vekja sannleiks.reista í tilfinninga-
lausum þorpara. Frá Austurríki er engrar sæmd-
ar að vænta. En réttast er að hertoginn verði