Nýjar kvöldvökur - 01.04.1918, Qupperneq 23

KYNJALYFIÐ.
85
meinsærismaður, og eg krefst þess að hann
vinni eið að sakleysi sínu.«
»Tortryggið hertogann eigi uin of, konung-
ur, því að enn er hulið hver sá seki er,« sagði
einbúinn. Svo stóð hann um stund sokkinn
ofan í hugsanir sínar og horfði til jarðar og
mælti síðan:
»Himininn, sem þekkir vanmátt vorn í hinu
góða og göfuga tekur oft viðleitni vora til að
lúta hans vilja, fyrir fulla hlýðni, og hann hefir
nú frestað lífs þíns sorglegu endalokum. Mað-
urinn með ljáinn bíður við, þótt ráðið sé að
gera konunginn með ljónshjartað eins lítilmót-
legan og hinn aumasta alþýðumann.*
»En Ijóma skal af æfibraut minni leggja,
þótt stutt verði,« sagði Ríkarður.
»Æ, göfugi konungur,« sagði einbúinn, og
tár komu í augu hans, sem þó eigi var algengt.
»Stutt og ömurleg verður æfi þín hér eftir,
niðurlæging, slys og fangavist bíða þín áður
en þú leggst í gröf þína án afkomenda, og án
þess að nndirsátar þínir syrgi þig, því þú
hefir fátt unnið þeim til hagsælda, en þreytt
og útpínt með hernaði.
»Frægðarorð mun þó fylgja mér í gröfina
og tár drotningar hjarta míns. Sú vissa er
huggun, sem þú þekkirekki munkur.«
»Heldur þú að eg viti ekki eða skilji, hvers
virði lofstýr skáldanna og ást konunnar er?«
svaraði Theodorik með leiftrandi augnaráði,
Hann rétti frá sér sína horuðu handleggi og
mælti »Hið sjóðheita blóð í æðum Ríkarðar
konungs er ekki göfugra en mitt eigið dauða-
blóð. Pví þótt það sé lítið og kalt er það
þó frá Lúsignans konunglega blóði og af sömu
ætt og hinn heigi og hrausti Gottfreð. Eg er
— það er að segja eg var meðan eg ferðað-
ist meðal manna í þesum heimi — Alberik af
Mortemar.«
»Alberik af Mortemar«, hrópaði konungur,
»hvers hreystiverk svo mjög hafa verið róm-
uð getur það verið? Gat slík stjarna á himni
riddaraskaparins fallið þannig niður, að mönn-
um væri hulið, hvaraska hennar geymdist?*
»Ef þið leitið eftir hrapaðri stjörnu, mun-
uð þið eigi finna annað en ösku og önnur
óhreinindi, sem áður, litla stund, leiftruðu sem
ljósrák á himninum. Ríkarður konungur, hefði
eg von um að geta fengið hið stolta hjarta
þitt til þess að beygja sig undir allar kirkjunn-
ar fyrirskipanir með því að opinbera þér hin
sorglegu éndalok mín og æfislys, mundi mig
fýsa að segja þér sögu mína, sem eg hingað
til hefi látið óþekta í leyni naga rætur hjarta
míns. Sagan ætti að geta verkað sem vek-
jandi orð á jafngöfugan en þó viltan mann og
þig. — Já eg mun gera það. Eg ætla að
rífa upp sár það, sem svo lengi hefir verið
dulið, enda þótt eg eigi á hættu að mér blæði
til ólífis fyrir augum þínum.«
Sagnirnar um Alberik af Mortemars höfðu
haft mikil áhrif á Ríkarð konung á hans æsku-
árum, þegar sögur voru sagðar um hann og
aðrar hetjur frá fyrri krossferðatímum. Hann
hlustaði.því með lotningu á hina slitróttu og
óskýru frásögu einsetumannsins, sem bar vitni
um að þéssi óhamingjusami maður, mundi eigi
ávalt hafa verið með fullu ráði.
»Rað er óþarfi að taka það fram, sem þér
er fullkunnugt um, konurgur,« sagði hann, »að
eg var af höfðingjaættum. Hamingjan brosti
við mér. Eg var manna vopnfimastur og ráð-
snjall. Göfugustu ungfrúr Palestinu keptust
um að binda kransa um hjálm minn. En þeg-
ar í öndverðu hafði ást mín ókvikul og bjarg-
föst fest sig við stúlku af lágum ættum. Faðir
hennar, sem var gamall krossfararhermaður varð
var við samdrátt okkar, og þar sem honum
var kunnugt um hinn mikla mismun á ætt okk-
ar, þótti honum sá kostur vænstur til að frelsa
sæmd dóttur sinnar, að Iáta hana ganga í klaust-
ur. Litlu síðar kom eg úr löngum leiðangri
með mikið herfang, ágætan orðstýr og aukna
frægð, og fékk þá að heyra hvernig komið
var, og fanst mér þá að hamingjusól mín vera
gengin til viðar. Eg gekk þá líka í klaustur,
en djöfullinn, sem þóttist eiga ítök í sál minni
blés mér í brjóst drambsemi og léttúð, sem
eigi gat stafað annarsstaðar frá en hans hel-
vísku heimkynnum. Eg steig brátt eins hátt