Nýjar kvöldvökur - 01.04.1918, Qupperneq 28

90
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Skæru barnsaugun horfðu á hann.
»Langar yður til að fara til Parísar?« spurði
hún.
»Eg fer þangað, sem mér er skipað að
fara,« sagði hann hvatlega. »Pegar hans kon-
unglega hátign vill að við förum til Parísar,
þá fer eg.«
Prinsessan varð hugsi. Hún þekti engann,
sem var jafn nákunnugur föður hennar eins og
herra Hintz.
»Já, en eg held nú ekki að hans konung-
lega hátign Iangi til að fara til Parísar,* sagði
hún.
Hintz sat hálfboginn og var að strjúka skyrt-
urnar. Honum varð svo hverft við, að hann
var nærri dottinn. Hann leit á hátignina.
»Langar hann ekki tipþess, yðar hátign?*
»Nei, eg held að hann fari bara af því að
mamma— eg meina hennar konunglega hátign,
ætlar að koma heim, eða kanske hún sé kom-
in?«
»Já, yðar hátign.«
Hintz var ógnar vandræðalegur. Hann var
nýkominn ofan úr þjónaborðstofu og hafði
heyrt allskonar slúður, og meðal annars þær
nýungar, sem hann hafði þó lengi átt von á,
að prinsinn ætlaði nú loks að fara að ráðgast
við lögfræðisráðunaut sinn um hjónaskilnað.
Hann opnaði munninn og ætlaði að segja
eitthvað, en hætti við það, beygði sig niður
að kistunni og hélt áfram að Iaga skyrturnar.
Pað var líka öldungis ómögulegt fyrir hann
að tala við prinsessuna um hinn göfuga föður
hennar.
En það var ekkert þægilegt að vísa henni
á bug.
»Búa pabbi yðar og mamma ekki æfinlega
í sama húsinu?« spurði hún áfjáð.
Hintz brosti í laumi og hugsaði hlýtt til
gömlu hjónanna, sem höfðu búið í sama litla
húsinu öll sín hjónabands ár. Og þaðan höfðu
þau líka verið borin til hinnar hinstu hvíldar
með stuttu millibili.
»Jú, yðar hátign,« sagði hann aftur.
Ketty prinsessa fór að leiðast þessi stuttu
svör. Hana langaði til að heyra álit einhvers
um smágreinarnar í myndablaðinu, og hún
hafði hugsað sér að spyrja Hintz, af því hún
hélt að hann væri gáfaðri en fóstran. Hún sett-
ist á stóra kistu, sem samkvæmt áritun, er á
henni var, átti að fara til eins fínasta og stærsta
gistihússins í París. Litla stúlkan studdi hönd-
um á kné sér.
»Eg hefði gaman að vita hvort pabbi og
mamma vildu bæði vera kyr heima, ef eg bæði
þau þess,« mælt hún alvörugefin. »Eg skal
segja yður eitt, herra Hintz: Afmælið mitt er
í dag.«
»Eg skal leyfa mér, lotningarfylst, að óska
yðar hátign til hamingju og eg vona að þér
fáið allar yðar óskir uppfyltar á komandi ári,«
sagði Hintz og hneigði sig ofur prúðmannlega.
»Kærar þakkir,« sagði litla stúlkan kurteis-
lega. »Haldið þér að pabbi minn mundi hætta
við að fara, ef eg bæði hann þess?« bætti hún
við.
Herra Hintz roðnaði við.
»Um það get eg ekkert sagt, yðar hátign,«
svaraði hann hikandi. »Pað er búið að undir-
búa ferðina og það er mjög athugavert að breyta
ráðagjörðum sínum.«
Prinsessan stundi.
»Já, það er þá líklega ekkert til, sem gæti
orðið til þess að hann hætti við ferðina,« sagði
hún og félst hugur.
»0, það vil eg nú ekki fullyrða, yðar há-
tign. Ef — til dæmis að taka — yðar hátign
yrði veik, þá er eg viss um að hans konung-
lega hátign mundi hvergi fara og eins ef yður
henti eitthvert slys.«
»Eitthvert slys, hvernig?* spurði litla stúlk-
an áköf.
»Já, ef — til dæmis að taka — yðar hátign
yrðuð undir vagni, dyttuð af hestbaki, eða
féllið út um glugga. Pað er kallað að menn
hendi slys.»
»Væri það ósköp vont? Eg meina — ætli
eg meiddi mig mikið?«
Gráu augun hennar, sem voru alveg eins
og augun í pabba hennar, stækkuðu af hræðslu.