Nýjar kvöldvökur - 01.04.1918, Qupperneq 29

LITLI PÍSLARVOTTURINN.
91
Hinlz lét síðustu skyrtuna ofan í ferða-
skrínuna.
»Já, yðar hátign, mörg eru slysin minni en
þessi,« svaraði hann.
Hátignin spurði einskis frekara. Hún sat
grafkyr nokkra stund. Svo klifraði hún niður
af stóru kistunni og gekk til dyra.
»Verið þér sælir, herra HintzU
»Verið sælar, yðar hátign!«
Litla prinsessan lokaði dyrunum á eftir sér.
Ketty prinsessa gekk niður stigann. Alt var
hljótt í hinni stóru höll. Pað var æfinlega svo
hljótt, þegar hans konunglega hátign var heima.
En á morgun þegar hann væri farinn, þá mundi
alt lifna við. Hennar konunglega tign geðjað-
ist vel að glaumnum og hjá henni var ætíð
mesti sægur af gestum. Ketty datt í hug, hvort
hertoginn af Bels mundi koma, og hvað hann
mundi gefa henni. Hún óskaði að það yrði
ekki »Chokalade« því hún átti svo mikið af því.
Pegar hún var að laumast ofan á neðsta
þrepið, gekk hans konunglega hátign um and-
dyrið. Hann var kjólklæddur og litlu prinsess-
unni fanst nú sem fyr, að hann vera »fallegasti
maðurinn í heiminum«.
Hann varð hennar var og nam staðar.
»Komdu hingað, Ketty.«
Prinsessan steig niður af þrepinu og nam
staðar þar á gólfinu.
»Ætlar þú til Parísar á morgun?* spurði
hún.
»Já,« svaraði hann. Hann var fljótmæltur
og svipurinn einbeittur.
Ketty prinsessa horfði á hann og var alvar-
leg í bragði.
»Pú fer æfinlega burt þegar mamma kem-
ur heim,« sagði hún.
Hann hló, en hláturinn var óeðlilegur.
»Svo, — gjöri eg það?_— Jæja, hvað á
eg svo að kaupa handa þér? Já, nú man eg
það, að við ætluðum í skemtireið í morgun.
Pað veit trú mín, að eg var búinn að gleyma
því. Hvers vegna komst þú ekki til að minna
mig á það?«
»Eg var búin að búa mig,« sagði litla
stúlkan hikandi — »en,« henni varð orðfall —
»þú heyrðir ekki þegar eg barði að dyrum,«
bætti hún við og sýndi meiri nærgætni, en
vænta mátti af barni. — »Svo hugsaði eg að
þú ættir svo annríkt, að þú gætir ekki farið
með mér.«
Prinsinn blés mæðulega.
»Við getum farið einhverntíma síðar,« sagði
hann.
Hún horfði svo eink'ennilega á hann, að
hann komst í bobba.
• Hvenær kemur þú aftur?« spurði hún
snögglega.
»Bráðlega! Ef til vill að hálfum mánuði
liðnum.«
»Og svo,« — það vottaði fyrir hrukku á
milli augnabrúnanna, — »svo fer mamma burt.
Pað er eg viss um. Hversvegna getið þið ekki
æfinlega verið bæði heima?«
Hún fékk ekkert svar. Prinsinn horfði út í
bláinn og lýsti alt í einu þrá úr augum hans.
Svo tók hann hana í fang sér og bar hana í
gegnuin anddyrið inn í lestrarstofu sína. Hann
slepti henni ekki fyr en hann var búinn að
loka dyrunum.
»Hver hefir spjallað við þig, Ketty,« spurði
hann blíðlega.
Hún hristi höfuðið. Hann breytti spurn-
ingunni.
»Hefir nokkur sagt þér eitthvað um mömmu
— og mig?«
»Nei, það var nokkuð, sem mér datt í
hug.«
»Nokkuð sem þér datt í hug.« Hann end-
urtók orðin eins og þulu.
»Já.« Hún færði sig að honum og lagði
höndina á handlegg honum. »Mér finst það
mundi verða svo gaman, ef þú yrðir heima,
þegar mamma kemur,« sagði hún stillilega, »af
því nú er afmælið mitt.«
»Afmælið þitt! Hvað gömul ert þú, Ketty?«
»Tíu ára.«
»Aðeins tíu ára.« Prinsinn kendi sárt í
12'