Nýjar kvöldvökur - 01.04.1918, Qupperneq 32

94
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
bón, sem hún bað þau. En svo var raunar
eitt enn. — Hún gat gjört það, sem herra
Hintz hefði minst á — í mesta grandleysi —
og um það hafði hún aitaf verið að hugsa.
Ketty prinsessa Iæddist upp stigann. Hann var
hár. Pað sýndist langt þaðan ofan að gólfinu
í anddyrinu. Líklega álíka hátt eins og úr
glugganum í barnaherberginu og niður í garð-
inn, þar sem visnu blöðin þyrluðust fram og
aftur.
Herra Hintz hafði eitthvað minst á »að
detta út um glugga«. Ó, æ! Kanske það væri
ekki eins vont að steypast út yfir lágu stiga-
grindurnar? Og það var þó »að henda s!ys«
engu síður en hitt.
Hún horfði niður fyrir sig með mikilli at-
hygli. Pað bar daufa Ijósglætu á þykku grænu
gólfábreiðuna og hún þóttist vita, að hún
mundi vera mjúk. Hún leit alveg eins út, eins
og stóri grasflöturinn í garðinum. Guð einn
vissi hvort hún gat meitt sig til muna, Hún
hafði einu sinni dottið um hjólbörur út í garði
og meitt sig á hnénu, en hér var enginn steinn
og engin möl — aðeins hin mjúka og græna
ábreiða.
En þá gat pabbi hennar þó ekki farið til
Parísar. Pessi hugsun var dæmalaust huggunar-
rík. Og ef hún svo meiddi sig og yrði að
liggja í rúminu? Kanske mamma hennar kæmi
þá til hennar og léti vel að henni. Já, hún
setti hana kanske í kjöltu sér eins og hún hafði
gjört áður þegar hún — Ketty — var ósköp
lítil. Annars mundi hún ekki eftir því, að
mamma sín hefði verið sérlega góð við sig.
Nú varð hún að herða upp hugann — svo
litla stund og Iáta fallast niður á mjúku og
grænu Bryssel-ábreiðuna. Pá mundi heitasta ósk
hennar uppfylt verða, því Hintz hafði sagt, að
ef að hún veiktist eða *henti eitthvert slys«,
þá mundi hans hátign auðvitað fara hvergi.
Ketty prinsessa steig öðrum fæti yfir grind-
urnar. Henni sýndist nú samt nokkuð langt til
gólfs og kanske — —
Óp — hvelt og skerandi óp bergmálaði um
alla höllina.
Hans konunglega hátign sat einn í vinnu-
stofu sinni. Hann heyrði ópið og þaut út.
»Ketty! Guð almáttugur!«
Hennar konunglega hátign heyrði það. Hún
fór svo geyst niður stigann, að hún kom varla
við þrepin. Fagra andlitið hennar var nærri
því eins hvítt og silkiserkurinn hennar.
Hún fjell á kné niður á grænu ábreiðuna
við hliðina á máttvana barnslíkamanum.
»Ketty! Ketty!«
Hjónin horfðust í augu. Á milli þeirra
lá einkabarn þeirra meðvitúndarlaust. Prins-
sessan tók barnið í fang sér og þrýsti því að
brjósti sér. Pað hafði hún aldrei gjört síðan
myndin, sem áður er getið, var tekin. Og sú
mynd var tekin til opinberrar birtingar í blöð-
unum.
»Ketty! Elsku litla Ketty mín!«
Litla stúlkan lauk hægt upp augunum. Petta
var altsaman eins og skemtilegur draumur og
í þessum draumi rættist allar barnslegu óskirn-
ar hcnnar. Hún hvíldi í faðmi mömmu sinn-
ar og pabbi hennar hélt í hendina á henni.
En hvað var nú þetta? — Hann var þó víst
ekki að gráta? Hversvegna gráta? Nú áttu
þau einmitt öll að vera svo glöð og ánægð.
Ketty prinssessa reyndi að brosa við »falleg-
asta manninum í heiminum«. Hún ætlaði að
segja honum, að hann mætti ekki gráta. En
þetta var eitthvað bogið — hún gat ekkert tal-
að. Ó, hve hún var þreytt — svo hræðilega
þreytt. Líklegast mundi hún sofna áður en
hún gæti sagt þeim, hve glöð hún væri.
Pjónarnir komu hlaupandi. Herra Hintz
var náfölur. Hann sótti vín. Annar þjónn
símaði til læknisins samkvæmt skipun prinsins.
Hún heyrði að einhver var að tala við hana,
en það var eins og röddin kæmi Iengst utan
af víðavangi. Hún var víst alveg að sofna.
En það var eitthvað, sem hún þurfti nauðsyn-
lega að segja. Hvað var nú það? — Æi já.
»Þú ferð líklega ekki til Parísar pabbi?«
Stóru gráu barnsaugun horfðu spyrjandi á hans
konunglegu hátign. Svo sigu augnalokin hægt